The orphan girl hoofdstuk 51

“Dood, dat is wat je naar ons zult brengen!.” Van tussen de grote groep mensen wrong Bard zich naar voren.
“Drakenvuur en vernietiging! Als je dat beest wakkermaakt, zal het ons allen vernietigen."

Thorin richtte zich weer tot het publiek “Je kan luisteren naar deze pessimist maar ik beloof je dit: als het ons lukt de berg te heroveren zal iedereen delen in de rijkdom van de eenzame berg!” Het publiek juichte hem toe.
“Jullie zullen genoeg goud hebben om Esgaroth tien keer opnieuw te bouwen!” Weer juichte de menigte uitbundig.
“Iedereen! Luister naar mij! Je moet luisteren! Ben je vergeten wat er met Dale gebeurt is? Zijn jullie hen vergeten die stierven in de vuurstorm?” Er werd wat gemompeld.
“En waardoor? De blinde ambitie van de Koning onder de berg. Hij was zo verblind door hebzucht dat hij alleen aan zichzelf dacht!” Nu waren de mensen stil terwijl ze de woordenwisseling bekeken.
“We moeten niet, niemand van ons, zo snel anderen beschuldigen! Laten we niet vergeten dat Girion, heer van Dale en jouw vader! Bard, diegene was die faalde om het beest te doden!,” Zei de meester op een pesterig irritant toontje.
Geschokt keek Thorin naar Bard, die zijn blik op de grond had gericht. Helena rende naar voren in een poging om de meester waarschijnlijk te vermoorden maar ze werd tegengehouden door Bard. Ze schudde zich los en keek met een blik die zou kunnen doden naar de meester. Daarna wende ze haar blik naar Thorin.
“Daarom reageerde je zo heftig een tijdje geleden,” fluisterde hij. Helena knikte.
“Het is waar en we kennen allemaal het verhaal, pijl na pijl schoot hij maar geen enkele raakte doel!” Riep Alfrid en het publiek beaamde het.
“Dat is niet waar! De laatste was raak! De laatste was raak!” tranen stonden in Helena’s ogen.
“Je hebt geen recht, Geen recht om die berg te betreden…” Zei Bard nog.
“Ik heb alle recht.” Daarna draaide hij zich van Bard en het publiek naar de meester van Lake-Town.
“Ik spreek naar de meester van het volk van het meer. Wilt u de voorspelling zien uitkomen? Wilt u in de rijkdom van mijn volk delen? Wat zeg je?” De meester glimlachte.
“Ik zeg tegen jouw… Welkom welkom! Koning onder de berg!”
“Sorry broer…,” fluisterde Helena zachtjes.
“Het is niets…, zorg dat je niet doodgaat.” Fluisterde hij terug.

Die avond was het een feestmaal voor het gezelschap, de meester en zijn handlangers. Helena liep naar een balkon dat uitkeek over de stad en leunde op de balustrade. Ze voelde zich schuldig dat zij mee kon eten met de meester en al de armen in Lake-Town maar verhongerden; thorin kwam met twee glazen wijn naast haar staan en gaf een aan haar.
“Ik weet niet wat de regels zijn voor elfen maar je ziet eruit alsof je een glas kan gebruiken.”
“Bedankt, ik heb zelf eigenlijk geen idee wat de regels zijn daarrond.” Ze nam een slok.
“Kan ik nog steeds op je rekenen,”
“Ik heb het contract getekend en we zijn nu al zo ver, ja,” Antwoorde ze.
“Goed, morgen bij dagenraad vertrekken we met een boot naar de berg. Ik verwacht dat je daar bent.” Helena knikte ter bevestiging en Thorin ging weer naar binnen.