The orphan girl hoofdstuk 50

De avond viel tergend langzaam en heel de tijd keerde Bard niet terug. Kili zette zich neer met een pijnlijk gezicht.
“Kili? Ik raad je af veel te bewegen… als dat is wat ik denk dat het is…” Ze zwaaide met haar stompje arm. Alle kleur trok uit Kili weg.

“We gaan.” Thorin liep naar de deur maar Bain ging er voor staan.
“Jullie mogen nog niet weg!”
“Uit de weg jongen!” bruusk duwde Dwalin hem waardoor hij op de grond viel en een voor een liepen de dwergen naar buiten. Helena hielp de jongen recht.
“Ik kan hen niet tegenhouden, kan je sorry zeggen namens mij tegen Bard?” Zonder op een antwoord te wachten liep ze de dwergen achterna.

Het was moeilijk onopvallend door Esgaroth te lopen maar Helena herinnerde zich de sluipwegen die bijna niemand gebruikte, als ze dan gingen stelen konden ze het beter fatsoenlijk doen.
“Zodra we de wapens hebben gaan we op weg naar de berg. Vooruit,” Zei Thorin. Met behulp van een Piramide van dwergen ging de helft naar binnen en greep zoveel wapens als ze konden dragen. Een hels lawaai liet hen allen verschrikkelijk schrikken. Helena keek geschrokken op vloekte in het Khuzdul, wat ze onderweg had opgepikt. Ze liet de wapens in haar hand vallen en trok haar eigen zwaard. Een soldaat sloeg in haar richting maar ze weerde de slag af. Toen ze zag dat de meesten al overmeesterd waren gaf ze zich over en gooide ze kwaad haar zwaard neer. Ze keek uit naar de kapitein, toen ze die zag herkende ze hem.
“Hallo Braga, je hebt het blijkbaar ver geschopt ondanks je gebrek aan verstand.”
“Helena…was te verwachten… al even erg als je broer… Hij heeft hier zeker iets mee te doen?” Helena grijnsde. “Toch niet, dit is eigen initiatief.” Braga gaf haar een klap en sleurde haar persoonlijk mee toen ze iedereen naar het stadhuis, dat veel te groot was tegenover de armoede van de mensen, sleepten.
“Waar is al dat lawaai voor nodig?” De meester kwam naar buiten gelopen.
“Deze dwergen en elf stalen wapens! De elf ken je misschien nog…,” Zei Braga.
“Leuk je weer te zien,” Antwoorde Helena arrogant.
“Ah! Vijanden van de staat! Je broer zal hier wel iets mee te maken hebben?”
“Een bende huurlingen!” Helena had Alfrid de pennenlikker niet eens opgemerkt toen hij naast de meester stond.
“Let op je woorden!,” Riep Dwalin luid.
“Dwalin, geen goed idee,” Fluisterde de elf.
“Je weet niet tegen wie je spreekt! Dit is niet een gewone misdadiger! Dit is Thorin oakenshield zoon van Thrain zoon van Thror!” Helena zuchtte.
“Wij zijn de dwergen van erebor! We zijn gekomen om ons land terug te nemen.” De dwergenkoning liep naar voren en richtte zich tot de mensen.
“Ik herinner mij deze stad in de tijd van vroeger! Scheepsvloten lagen in de haven, beladen met edelstenen en zijde. Dit was geen vergeten stadje op een meer! Dit was het center van de handel in het noorden!” In het publiek werd er instemmend gemompeld terwijl Thorin een pauze inlaste om zijn woorden te laten doordringen.
“ik wil deze dagen zien terugkeren! En de dwergenovens heraansteken! Zodat de Rijkdom weer stroomt naar deze stad vanuit Erebor!” Helemaal meegesleept door de toespraak schreeuwden de mensen de dwergen toe. Verwonderd keek Helena rond naar hoe de dwergenkoning de mensen overtuigd had. Ze keek weer naar de meester en zag Alfrid iets in het oor van zijn meester fluisteren.
“En wie is die elf in jullie midden?” Thorin keek even vragend naar Helena en ze vormde met haar lippen haar echte naam.
“Eltawariel dochter van legolas, zoon van thranduil, prinses van de woodland-realm en onder mens en dwerg beter bekend als Helena.”
Helena glimlachte poeslief naar de meester en Alfrid. Haar glimlach verging toen ze achter in de groep mensen een bekende stem hoorde.
“Dood, dat is wat je naar ons zult brengen!.” Van tussen de grote groep mensen wrong Bard zich naar voren.
“Drakenvuur en vernieteging! Als je dat beest wakkermaakt, zal het ons allen vernietigen.”