Hoofdstuk 10: De geest van de zee.

Niet veel later Kwamen Anna en Plusle weer aan in Dewford Town. Ze waren nog niet het dorp binnen gelopen toen ze werden tegen gehouden door Brian, hij was heel erg enthousiast. ‘Ik heb de tweede gymleader verslagen!’ zei hij. ‘Goed gedaan!’ zei Anna. ‘Ik heb een nieuw team lid.’ Ze liet haar Mudkip uit de Poké-ball komen. ‘Cool!’ zei Brian. ‘Een paarse Mudkip.’ Mudkip werd verlegen en verschool zich achter Anna’s benen. ‘Het is nog maar een jonkie.’ zei Anna. ‘Oké.’ zei Brian. Na een tijd gediscussieerd te hebben, hadden Anna en Brian besloten om samen verder te reizen naar Slateport City. Ze liepen naar de haven en zagen daar een oude bekende, het was Briney! ‘Hallo.’ zei hij. ‘Fijn om jullie weer te zien.’ ‘Zouden we misschien een lift mogen?’ vroeg Brian. ‘Tuurlijk!’ zei Briney. ‘Waar moeten jullie heen?’ ‘We moeten naar Slateport City.’ zei Anna. ‘Oké, dan zou ik jullie daar naar toe brengen.’ zei Briney. Anna en Brian stapten de boot op en niet veel later vertrokken ze naar Slateport City.

‘Hoelang duurt het nog?’ vroeg Brian geïrriteerd. Ze waren nu ondertussen al een halfuur op weg, maar hadden nog steeds geen vaste land gezien. ‘We zijn er bijna.’ zei Briney. ‘Dat beloof ik. Brian zakte achterover en keek geïrriteerd naar het water. Hij besloot dat hij geen zin meer had om in de boot te zitten dus hij vroeg aan Briney of hij de boot kon stoppen. Briney had er geen problemen mee en de boot stopte. Toen trok Brian snel zijn kleren uit en sprong in het water. ‘Gaan we eigenlijk wel de goede kant op?’ vroeg Anna. ‘Volgens mijn GPS wel.’ zei Briney. ‘En als het goed is, zijn we ook dichtbij een eiland.’ Anna keek naar de GPS in de boot. ‘Dat is geen eiland.’ zei ze. ‘Dat zijn etensresten.’ Briney keek eens goed naar de GPS en zag het ook. ‘Ik vond het ook al vreemd dat we nooit dichterbij kwamen.’ zei hij toen. Opeens begon de boot hevig heen en weer te schudden. ‘Wat is dat?’ vroeg Anna. Ze liep de cabine uit en keek naar het water. ‘En waar is Brian?’ ze zocht het helemaal rond om de boot af, maar ze kon Brian niet vinden. Ook liet ze Mudkip het water in gaan om te kijken of zij Brian kon vinden. Maar zonder resultaat kwam ze weer terug. ‘Dit is vreemd….’ zei Anna. ‘Hij kan niet opeens verdwenen zijn. Toen begon de boot weer te schudden. ‘Wat is dat toch telkens?’ riep Briney vanuit de cabine. ‘Misschien worden we aangevallen door iets.’ zei Anna.

Ondertussen, diep onderwater. Werd Brian wakker. ‘Huh…..’ zei hij slaperig. ‘Waar… waar ben ik….?’ Hij stond op een keek omhoog. ‘Ben ik onderwater?’ vroeg hij geschokt. ‘Nee, dat kan niet….’ Hij viel weer op de grond.

‘Wat moeten we doen?’ vroeg Anna. ‘We kunnen Brian nergens vinden!’ ‘Misschien is hij verdronken en ligt hij nu op de bodem van de zee.’ zei Briney. ‘Nee!’ zei Anna. ‘Iets in mij zegt dat hij nog leeft!’ Anna liet weer haar Mudkip het water in gaan. Nu dieper dan de vorige keer. Na een tijdje kwam ze weer omhoog. ‘En?’ vroeg Anna. ‘Heb je iets gevonden.’ De Mudkip knikte. Anna keek haar verbaasd aan. ‘Wat dan?’ vroeg ze. De Mudkip begon te praten, maar Anna en verstond er niet echt veel van. Plusle probeerde het voor Anna te vertalen. ‘Oh..’ zei Anna. ‘Er ligt dus een boot op de zeebodem? En je beweert dat je er geluiden vanaf hoorde komen?’ Mudkip knikte. ‘Vreemd…’ zei Anna. ‘Als je wilt kijken, ik heb wel spullen voor je. ‘Is goed.’ zei Anna. Briney pakte onderwater spullen voor Anna en na een tijdje ging ze onderwater samen met Mudkip. Ze zwom helemaal naar de bodem van de zee. Daar zag ze een boot liggen. Ze keek naar Mudkip, en die ging voor naar het schip. Toen ze bij de boot aankwamen, zagen ze dat binnenin geen water zat. ‘’Dit is vreemd.’’ dacht Anna. Ze zochten naar een ingang, toen ze die hadden gevonden gingen ze naar binnen. Net toen ze binnen waren sloot de ingang zich snel. ‘Wat was dat?’ vroeg Anna. Ze hoorden een geluid en keken in de richting waar het vandaan kwam, daar zagen ze een soort van schim. Mudkip deed een aanval op de schim, maar het bracht geen schade aan. De schim kwam dichterbij en Mudkip en Anna keken angstig toe. Toen de schim nog geen meter van hun vandaan was, konden ze pas zien wat het was. Het was de geest van een Tentacruel. Anna en Mudkip keken verbaasd naar de geest. De geest keek boos. Hij begon Anna en Mudkip aan te vallen. Snel ontweken ze de aanvallen en renden ze verder de boot in. Daar zagen ze iemand liggen. ‘B… Br… Brian?’ vroeg Anna. Ze liep naar het gestalte toe, en ja het was Brian. Ze begon hem door elkaar te schudden en langzaam werd hij waker. ‘Waar… Waar ben ik?’ vroeg hij. ‘Wat… wat is er gebeurd?’ ‘Je bent in een gezonken boot.’ zei Anna. ‘Wat?’ Brian schoot overeind. ‘Je bent waarschijnlijk mee genomen door de geest van een boze Tentacruel.’ zei Anna. Brian schrok. ‘Een… een geest?’ vroeg hij bang. ‘Ja, hij is hier binnen.’ zei Anna. ‘Dus we moeten hier nu zo snel mogelijk weg!’ Net nadat ze dat had gezet, kwam de geest weer tevoorschijn. Brian begon te gillen. Anna greep hem bij zijn arm en zei dat hij zijn adem in moest houden. Zo snel als ze kon zwom ze naar boven. Nog net op tijd kwam ze aan bij de boot. Snel klom ze de boot op met Brian op haar rug. Ook Mudkip had het overleefd en lach nu uitgeput in de boot. ‘Waar zijn jullie geweest?’ vroeg Briney. ‘Geen vragen!’ zei Anna. ‘We moeten hier nu zo snel mogelijk weg zien te komen!’ Briney startte de boot en ze voeren weg. De geest bleef boos achter.

Toen ze op een veilige afstand kwamen, begon Briney opnieuw: ‘Waar waren jullie?’ vroeg hij. ‘We waren op een boot, op de bodem van de zee.’ zei Anna. ‘Ja.’ zei Brian. ‘En op die boot zat een boze Tentacruel geest.’ ‘Volgens mij hebben jullie een te kort aan zuurstof.’ zei Briney. ‘Het is echt waar!’ zei Anna. ‘Ja, geloof ons nou!’ zei Brian. ‘Ga maar slapen jullie twee!’ zei Briney. ‘Ik breng jullie wel veilig naar Slateport City. Anna en Brian begonnen te zuchten. Maar ze waren te moe om Briney tegen de spreken. Na een paar minuten lagen ze allebei diep te slapen.