The potion and the memory

Een uur lang werd er alleen maar geroerd, gesneden en vaag gemompeld. Voor de rest was iedereen stil. Toen veegde Abby haar voorhoofd af. ‘Klaar.’zei ze. ‘Alsjeblieft Doris.’ Ze gaf me een flacon met vloeistof. Ik liep naar de hersenpan en hield de flacon erboven. ‘Klaar?’vroeg ik. Iedereen knikte. Ik hield de flacon schuin en liet de drank in de hersenpan stromen. Eerst gebeurde er niks, maar toen begon de inhoud hevig te borrelen. Ik deed een stap achteruit. Toen rees er rook op uit de hersenpan. Die nam een vorm aan. Ik keek gefascineerd naar de rook. Ik zag een groepje mannen. Het leek alsof ze in Askaban waren. Ik zag mezelf bij mijn ouders zitten. De mannen bespraken iets. ‘Misschien moet ze uit de weg geruimd worden. Ik vertrouw het niet. Ze weet teveel, en volgens mij hoort ze bij het goede kamp.’ Ik herkende de man als een van de dooddoeners, maar wist zijn naam niet meer. ‘Hoe wou je het doen dan? Dan krijg je zeker Bellatrix op je dak.’zei een ander. ‘Het moet iemand zijn die ze vertrouwd. Op een moment wanneer ze het niet verwacht, en als Bellatrix er niet achter kan komen.’zei een derde. Ze keken met zijn drieën naar een man die ik herkende als Lucius. ‘Jij moet het doen Lucius. Jou vertrouwt ze.’ Lucius keek geschrokken. ‘Ik? Nee, ik kan het niet. Alleen al om het feit dat ze mijn nichtje is. Narcissa zou het me nooit vergeven.’ Hij werd lijkbleek. ‘Je moet het doen Lucius. Ze is niet goed voor ons dooddoeners, ik zweer het je.’ ‘Als jij het niet doet, dan doe ik het wel. En ik beloof je, ik zal ervoor zorgen dat ze extra veel lijdt op dat moment.’zei Fenrir Vaalhaar. Lucius’s ogen werden groot. ‘Nee! Dat nooit!’ Mijn ouders en ik keken tegelijk in hun richting. Lucius praatte heel wat zachter. ‘Oké, dan doe ik het wel. Maar alleen zodat ze geen pijn heeft.’fluisterde Lucius. ‘Leg de Onbreekbare Eed af.’zei Fenrir. ‘Zodat we zeker weten dat je het zal doen.’ Toen werd het tafereel weer wazig en uiteindelijk loste het op.