The lost memory

‘Uw oom?? Maar waarom?’vroeg Roos toen we naar de ziekenzaal liepen. Anderling vond dat ik er even heen moest. ‘Hij heeft me iets verteld, maar ik geloof niet dat het waar is.’antwoordde ik. Ik vertelde haar wat hij had gezegd. ‘Ik denk ook niet dat de reden is, professor.’zei Roos waarheidsgetrouw. Ik wist niet wat ik moest denken. ‘Doris! Godzijdank, je bent ongedeerd!’ Marcel was al op de ziekenzaal. Ik rende in zijn armen en barstte in huilen uit. ‘Shh, stil maar. Hij kan je nu niks meer doen. Rustig lieverd.’ Hij fluisterde allemaal sussende woordjes in mijn oor terwijl hij me heen en weer wiegde. Ik gooide alles eruit. ‘Doris, laat madame Pleister even naar je kijken.’zei Anderling. Ik liet Marcel los en veegde mijn tranen weg. ‘Nee, professor. Ik moet uitzoeken waarom hij me echt wilde vermoorden, al kost het me de hele dag.’ Anderling zweeg even, maar zei toen: ‘Als dat je keuze is, dan help ik je.’ Dat had ik niet verwacht. ‘Ik ook professor.’zei Roos. Marcel knikte instemmend. Ik glimlachte even. ‘Kom mee.’ Ik nam ze mee naar mijn kantoortje, naar mijn hersenpan. ‘Hij zei dat hij het in opdracht van Voldemort deed, maar dit geloof ik niet.’zei ik. ‘Eens even kijken..’ Ik draaide wat met de hersenpan. ‘Bijna…’ Ik mompelde meer in mezelf. ‘Wat vreemd..’zei ik. ‘Wat is er?’vroeg Marcel. ‘Een heleboel van mijn herinneringen zijn gewoon weg.’ Marcel keek me raar aan. ‘Weg? Maar hoe kan dat dan??’ Ik wist het al. ‘Lucius. Fenrir was een afleidingsmanoeuvre. Maar waarom moest hij dan dood? Ik vraag me af…’ Ik liep weg bij de hersenpan, naar een kast toe. Ik deed hem open en zocht een boek. Ik ging met mijn vinger langs de titels. Ik mompelde wat titels. ‘Aha!’zei ik plots. Ik voelde dat iemand verschrikt opsprong. Ik deed het boek open en bladerde erdoorheen terwijl ik naar mijn bureau liep. ‘Hier.’ Ik legde het boek op het tafelblad en wees met mijn vinger. ‘Professor Anderling, kunt u professor Johnson halen? Ik heb haar hulp nodig.’ Anderling knikte en liep gelijk mijn kantoortje uit. Ik ging zitten, een hand op mijn buik. ‘Dit gaat lastig worden.’zei ik meer in mezelf. ‘Hoezo?’vroeg Marcel. ‘Dit is een zeer lastige drank. Ik zelf heb het maar één keer in mijn leven gebrouwen, en toen was het niet helemaal goed. Ik denk dat ik maar één iemand kende die het kon, en dat was Severus Sneep. Maar ik kan hem moeilijk vragen me te helpen.’zei ik. Marcel knikte. ‘Wie is die Severus Sneep?’vroeg ze. ‘Die man met die lange neus en dat zwarte, vettige haar?’ Voor ik kon antwoorden hoorde ik: ‘Jullie hebben het toch niet over mij, of wel?’ Ik draaide me om en zag Sneep in een schilderij. ‘Dag Severus.’zei ik kalm. Ik was er al aan gewend. Roos echter schrok zich een hoedje. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken.’zei Severus tegen Roos. Die begon te lachen. ‘Ik hoorde je praten over een drankje waarvan je wist dat ik hem kon maken. Welke?’ Ik pakte het boek en hield het voor het schilderij. ‘Da’s inderdaad moeilijk. Ik vraag me af of professor Johnson het kan maken.’ ‘Wat maken?’zei een stem. Professor Johnson stond in de deuropening. ‘Deze drank. Ik weet dat hij zeer ingewikkeld is, maar ik heb hem nodig. Iemand heeft bepaalde herinneringen verwijderd, en ik wil weten welke.’ Abby keek even naar de toverdrank. ‘Dit zal geen makkie worden, maar het moet wel lukken met de hulp van Severus.’zei ze uiteindelijk. Ze keek hem vragend aan. Hij knikte. ‘Ik help je wel.’ Abby ging weg om de ingrediënten en een ketel te halen. Ik keek wat ze nog meer nodig had. ‘Ik wist niet dat je me hier had neergehangen.’zei Severus. ‘Ik neem je schilderij overal mee naar toe. Op vakantie, naar mijn werk, zoals je ziet. Overal eigenlijk.’ Hij glimlachte. We wachtten op Abby. Die kwam al snel terug met de benodigdheden. ‘Hoe snel wou je de drank klaar hebben?’vroeg ze. ‘Hoe snel kun je hem maken?’vroeg ik. ‘Binnen een uur moeten we het kunnen doen.’zei Severus.