Hoofdstuk 13

Stiekem begin ik mijn spullen in mijn rugzak te steken. Als de leerkracht me weer zou zien, zou ik weer voor schut gezet worden. De bel gaat, eindelijk. Ik loop het lokaal uit, de trappen af en de school uit. Ik zucht van vermoeidheid. Gelukkig, alweer een schooldag overleeft. Daniel zei dat hij me kwam halen maar tot nu toe zie ik nog niemand. Ik ga met mijn rug tegen de muur staan en kijk wat voor me uit.

"Victoria! Ik heb je overal gezocht en vond je maar niet. Ik heb de vragen nog wel dus als je wilt kan ik ze bij jouw thuis vragen of in de bibliotheek of zo?" Ik kijk op en zie Diana, het meisje dat me deze ochtend ook al aansprak. Ik glimlach naar haar en haal mijn schouders op. "Tot hoe laat kan je?" Ik kijk even ongemakkelijk naar de grond. Eigenlijk weet ik dat niet, klinkt het raar? Nee, natuurlijk niet. Met Daniel in huis ga je er ook nooit achter komen tot hoe laat iemand mag blijven. Net als ik mijn mond open om iets te zeggen onderbreekt een stem me.

"Tot zes uur, later niet." hoor ik een zware mannenstem zeggen. Ik kijk naast me en zie Daniel staan met zijn handen in zijn broekzakken. Ik slik en kijk Diana met een geforceerde glimlach aan. Zij fronst haar voorhoofd even maar lijkt zich gelukkig niet veel van Daniels gedrag aan te trekken. Ze haalt haar schouders op en volgt mij naar huis.

"Is dit je vriendje?" vraagt Diana opeens. Ik kijk haar even aan en kijk dan weg zonder antwoord te geven. Misschien lijkt het wel grof maar dit was ook de laatste vraag die ik verwachtte. Hopelijk zijn de andere vragen nog niet zo erg. Ik slik even en schud mijn hoofd dan maar uiteindelijk.

"Maakt het uit? Je ging haar toch vragen stellen over school? Niet haar persoonlijke leven?" Als ik kon had ik Daniel al een aantal keren mijn zijn hoofd tegen de muur geslagen voor deze domme opmerking maar natuurlijk gaat dat niet en moet ik alweer met een rood hoofd toekijken hoe Diana haar wenkbrauwen optrekt. Dit gaat nog een moeilijk jaar worden voor mij.

Eenmaal thuis leg ik mijn rugzak op de grond en hang mijn jas aan de kapstok. Ik loop naar de woonkamer, bang dat Daniel weer een domme opmerking zou geven als ik naar mijn kamer zou gaan. Diana kijkt met grote ogen rond en lijkt erg onder de indruk te zijn van het huis. Ik plof zachtjes neer in de zetel en kijk een beetje om me heen. Eerlijk gezegd heb ik niet eens zin om vragen te beantwoorden. Wat in godsnaam zouden die vragen inhouden?

Diana gaat zitten en haalt een blad papier uit haar tas. Er staan inderdaad vragen op. Ik zet me recht en sla mijn armen over elkaar, afwachtend op de eerste vraag. Tot mijn grote verbazing zijn de vragen niet eens zo moeilijk. 'Zou je willen dat we dit of dat zouden organiseren? Vind je het beter om dat uur naar school te komen of om dit uur? Heb je iets gemerkt van pestgedrag op school?...' Ik beantwoord alle vragen, al heb ik geen idee wat het nut is van mijn antwoorden. Na de laatste vraag merk ik dat het langzaamaan kwart na 5 wordt. Diana schrijft het laatste woord op en sluit haar cursusblok dan. Ze laat me een grote glimlach zien en klap dan in haar handen. Ik glimlach ook even. Ze steekt haar spullen terug in haar tas en kijkt me dan aan. Lang, veel te lang naar mijn goesting

"Mag ik een persoonlijke vraag stellen? Ik bedoel, ik zal het tegen niemand zeggen..." Ik kijk haar achterdochtig aan maar besluit dan maar te knikken. "Heb..." Ze kijkt even richting de deur en verlaagt het volume van haar stem alsof ze bang is dat Daniel ons hoort. "Heb je een relatie met Daniel? Want... Ja, ik bedoel, als ik met hem zou wonen zou ik hem onweerstaanbaar knap vinden dus als hij me..." Ik frons mijn wenkbrauwen en schud mijn hoofd.

"Euhm... Diana... We hebben echt niets. Normaal moest ik bij zijn moeder logeren maar daar was het al te vol dus moet ik hier verblijven. En mijn dag hier ziet er niet eens spannend uit..." grinnik ik kort. Diana kijkt me nieuwsgierig aan en fronst haar wenkbrauwen. Ik zucht. "Wakker worden, ontbijten, naar school gaan, terug komen, koken, opruimen en huiswerk maken. Geen technologie." Ze kijkt me met open mond aan en haar ogen kunnen volgens mij niet groter open.

"Dat is kindermishandeling! Je moet hulpdiensten bellen en..."

"Diana, doe rustig." lach ik. "Hij valt wel mee hoor." Ik geloof mijn eigen woorden niet maar ergens ook wel. Aangezien zijn goede geest er eigenlijk nog is, betekent het dat er ook nog steeds hoop is. Alhoewel, hoop? Daar ben ik niet zo zeker van. Ik schud mijn hoofd omdat ik merk dat ik weer in gedachten verzonken was. Ik kijk op en zie Dan in de deuropening staan. Ik kijk opeens paniekerig om me heen en ik zie hoe hij mij van op afstand rustig wil houden. Wat als Diana hem nu ziet? Ze ziet dat ik niet normaal ongemakkelijk wordt.

"Gaat het wel, Victoria? Is er iets?" vraagt ze en wil omdraaien om naar de deur te kijken. Ik wil haar tegenhouden maar net te laat. Nu weet heel de school het, ik woon met geesten. Oh god, waarom gebeurt dit. Ze kijkt me weer fronsend aan. "Waarom kijk je naar daar? Ik zie helemaal niets?" Ziet ze hem dan niet? Dan rolt met zijn ogen en leunt met zijn schouder tegen de deurpost. Ik glimlach verrast en schud mijn hoofd dan lachend naar Diana.

"Nee, ik... Ik dacht gewoon aan mijn huiswerk maar nu herinner ik me dat we maar één oefening hebben." Ik grinnik even en hoop dat ze het gelooft.

"Ja inderdaad, bij ons op school geven ze niet echt vaak huiswerk want 'ze vinden het belangrijker dat we leren door dingen zelf in de klas doen'. Je weet wel, leerkrachten praat." Ik lach even. Diana's gsm gaat af. Ze bekijkt haar gsm en staat dan op. "Ik moet gaan Victoria, mijn moeder is ongerust." zegt ze verveeld. Ik glimlach naar haar en knik. Ik volg haar mee naar de deur om haar naar buiten te laten. Ze omhelst me opeens waardoor ik even moet fronsen maar besluit dan onzeker mijn armen om haar heen te slaan. "Het was echt gezellig, Victoria. Tot morgen." Ik knik en ze gaat weg. Ik sluit de deur loop weer naar de woonkamer, waar Dan in de zetel ligt. Ik frons naar hem met een glimlach. Hij glimlacht ook van hier tot in China.

"Hoe kwam het dat ze jou niet zag?" Hij lacht kort en kijk dan naar de tafel. "En ik bleef me maar afvragen hoe het kwam dat jij als enige mij wél zag." Ik ga naast hem zitten. Ik schud mijn hoofd.

"Ben ik de enigste die jou kan zien?" vraag ik.

"Met wie praat je?" vraagt Daniel die opeens in de deuropening staat. Ik kijk van hem naar Dan. Dan kijkt me aan met een blik van 'zie je wel'. Ik schud mijn hoofd.

"Gewoon, met mezelf." zucht ik en sta op naar mijn kamer.

Thanks om te lezen hihi reacties zijn altijd welkom