*** 004

Claire Hemmings

Voor een laatste keer controleer ik mijn tas. Ik heb nog heel even en dan zou Zayn komen. Zes uur heeft hij gezegd en dat betekend dat ik nog maar vijf minuten heb. Dan nog een keer naar het toilet. Keurig op tijd, en zoals beloofd, staat Zayn om zes uur voor de deur. Het enige dat ik gehoord heb van hem is dat het warm kan zijn en later frisser. Deze keer heb ik een kleine schoudertas bij me. Iets waar Vincent op aandrong.
Zayn bekijkt me kort. “Straks kun je je vest uittrekken,” glimlacht hij. “Heb je al gegeten?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, anders eet ik om zes uur en ik kan niet te vroeg eten.”
Zijn glimlach veranderd naar een grijns. “Ga je mee?”
Verwonderd kijk ik nu naar het busje dat staat te wachten. “Zijn we niet alleen,” wil ik nieuwsgierig weten.
“Nee, deze keer niet. Stap in, Claire.”
Als we bij het busje zijn, stapt er iemand uit om voor ons de deur open te doen.

Na bijna anderhalf uur rijden, kan ik gegil horen en kijk ik naar buiten. Om nu het Wembley stadium te zien. Samen met heel wat fans.
“Verrassing,” mompelt Zayn naast me. “Je staat straks op de eerste rij bij de show, maar dat is nog niet alles.” Hij laat me iets zien en is het een pasje waar 'VIP gold' op staat. Tegelijk met nog een pasje waar weer 'backstage' op staat. Beide met een koord eraan.
Overspoelt door de emoties kijk ik hem aan. “Zayn,” zeg ik bijna ademloos. Meer als gefluister.
Hij lacht en het volgende moment zijn we gestopt. Iemand doet de deur open en kunnen we uitstappen. “Kom, we gaan eerst eten.”
Ik volg Zayn naar binnen. Gevolgd door twee beveiliger en komt er nog een bij. Door de twee pasjes om mijn nek vraagt niemand wat ik hier doe. Alsof het volkomen normaal is. In plaats daarvan word ik voorgesteld aan Basil, Preston en Joni. Drie mannen, die bij hun vaste beveiligers horen. Daarna komen we in een soort grote algemene ruimte. Waar de keuken is en heel wat tafels met stoelen. Het is meer ingericht als een grote kantine.
Opnieuw dat ik bij Zayn, en zijn vrienden, aan tafel zit om te gaan eten. Het eten is duidelijk al opgediend.
Tijdens het eten is het nog gezellig en als we uitgegeten zijn, krijg ik een rondleiding van Zayn. De anderen gaan weer naar een andere kamer. Wat dus de kleedkamer blijkt te zijn en hebben ze daar een Xbox staan, een tafel voor de tafeltennis. Samen met tafeltennisbedjes en de kleine balletjes. Om er achter te komen dat ze nu nog allemaal kunnen relaxen.
“Hm, ik heb me eigenlijk altijd af gevraagd wat er achter de schermen gebeurd,” lach ik naar Zayn.
Hij schudt zijn hoofd kort. “Je ziet het. Niet veel, zelf ben ik soms in die hoek bezig,” wijst hij. Waar groot papier aan de muur opgehangen is en staan er ook graffiti spuitbussen in verschillende kleuren. “Dat is mijn hoek. Hier de gewone spelletjes. Zo te zien wilt Liam duidelijk wat oefeningen doen.”
Dat is zeker wel duidelijk aangezien de man wat push ups doet. “Jullie trainen allemaal?” Ik kijk terug van Zayn naar Liam. Al is het wel goed te zien dat Liam op een mooie manier gespierd is.
Nu knikt de man naast me. “Ja, maar we trainen elk op ons eigen manier. Het is niet zo dat we allemaal dezelfde trainschema hebben of dezelfde oefeningen doen. Kom mee, dan laat ik je de rest zien. Pas tussen half acht en acht uur gaat het echt druk worden maar dan sta jij al op de eerste rij. Het voorprogramma begint om acht uur,” legt hij uit. Vervolgens gaat de rondleiding door en laat hij me nog de andere ruimtes zien. Waar de make up is en hun haar wordt gedaan. Ook blijkt er nog een kamer te zijn voor Paul, hun beveiliging, management en de mensen van productie in één kamer. Zelfs degene die in hun voorprogramma zit, hebben weer drie kamers. Een kleedkamer, make up en haar, de laatste is voor hun de ontspanningskamer. Waarbij elke kamer voorzien is van een naambordje met links bovenin het logo van One Direction.

Genietend van de show kan ik zien dat Harry wat fans in de maling neemt of imiteert op het podium. Liam en Louis hebben weer een watergevecht. Niall is echter wel wat serieuzer en speelt zelf op de gitaar. Zayn is eveneens wat serieuzer. Wel merk ik dat hij soms naar mij kijkt als hij de kans krijgt. Daardoor knipoogt hij af en toe naar me. Ook al is het maar een paar uur, lijkt het veel langer te duren naar mijn gevoel en kijk ik op mijn horloge. Maar voor ik het weet, wordt ik op mijn schouder getikt en gebaren een handen naar voren en omhoog. O crap! Harry heeft het schijnbaar gezien en doet hij mij overdreven na door naar zijn pols te kijken.
“Ik ben moe, sorry,” probeer ik te zeggen in de hoop dat hij iets kan verstaan.
Waarop Harry nu vrolijk gebaard dat ik moet glimlachen. Tegelijk dat hij maf danst en lachen de fans om me heen. Ik glimlach wel wat flauw maar ik weet gewoon dat ik dit niet lang meer vol hou. “Sorry,” mompel ik nu naar hem en buig ik mijn hoofd wat. Doordat ik niet zie wat er op het podium gebeurd, voel ik wel dat de fans echt letterlijk mij tegen het hek drukken. Om gelijk het hek vast te grijpen en doe ik mijn ogen dicht. Vechtend tegen de drukte om me heen want het geeft me een misselijk gevoel.
“Alsjeblieft, ruimte, doe minstens twee stappen achteruit,” klinkt het dan vrij hard en van dichtbij.
Als ik op kijk, zie ik een bezorgde Harry voor me staan en durf ik het hek niet los te laten. Net als dat ik de tranen niet zomaar wil laten gaan. Wat zullen ze wel niet denken van me?
“Claire, kom op,” zegt een beveiliger en herken ik Basil.
Harry gaat weer terug en klim ik over het hek. Alleen zodra ik een stap wil zetten, ga ik door mijn benen.
Het volgende moment liggen twee sterke armen om me heen en tilt de man me op. Zayn is het dan niet maar ik voel me toch redelijk veilig en verstop ik mijn gezicht. Om nu backstage gebracht te worden en staat er gelijk iemand bij me met een hesje aan, die aangeeft dat de vrouw ook voor medische hulp is.
“Als ik mijn medicijnen genomen heb, gaat het zo wel weer. Zou ik misschien een bekertje koffie kunnen krijgen? Dat werkt ook,” vraag ik voorzichtig.
Basil knikt al en geeft hij iemand de opdracht om koffie te halen.
Zelf heb ik mijn salbutamol uit mijn tas gepakt. Ver kom ik niet of de vrouw heeft zelfs de voorzetkamer uit de tas gehaald, die klaar staat voor medische gevallen.
“Dank u.” Ik knik mijn hoofd iets terwijl ik beide vlug in elkaar zet en gebruik om weer lucht te krijgen.
Basil knielt nu voor me. “Wat was er net,” wilt hij weten. Vaderlijk legt hij een hand op mijn knie.
“Benauwd want ik werd aan alle kanten geduwd en ook nog tegen het hek. Ze stonden zo dichtbij dat ik geen lucht meer kreeg,” antwoord ik zacht en buig ik mijn hoofd. “Ik ben wel eerder naar een concert geweest maar dit is voor het eerst...”
“Maakt u niet druk, het kan de drukte zijn. Ook de warmte en dan nog dat u astma heeft. Daardoor heeft u meer kans op flauwvallen en dat is gelukkig niet gebeurd,” onderbreekt de vrouw me vriendelijk.
Juist dan komt er iemand terug met een bekertje koffie.
Gelijk bedank ik de man en neem ik een slok.
“Ja, ik moet terug maar Marco blijft bij je. Als je zo nog terug wilt dan mag dat. Blijf maar bij ons, niet tussen de fans gaan staan. Zayn zal ook wel bezorgd zijn en als hij jou weer ziet, weet hij dat het wel goed komt. Marco kent de weg wel naar het podium.”
“Hey, ik ben Marco, van management. We hebben al kennis gemaakt. Wil je terug als je koffie op is?” De jongeman is even vriendelijk en aardig.
Wat de meeste hier wel zijn. “Eigenlijk wel,” knik ik.

Voor de rest van het concert mocht ik aan de andere kant van het hek staan. Zoals Basil al gezegd heeft, is Zayn wel opgelucht om mij weer te zien. Nu is het over en zijn de jongens in hun kleedkamer. Waarbij het hen niks doet dat ik erbij ben terwijl ze hun eigen kleding weer aan trekken.
“Ik ben blij dat het weer beter gaat met je.” Alles aan hem zegt dat hij bezorgd is om mij. Samen lopen we alweer weg.
“Zayn, ik rij ook met jullie mee.” Louis komt achter ons aan. “Paul zei het net. Het is geen ramp als je haar eerst naar huis wilt brengen.”
Hij schudt zijn hoofd. “Al vind je het niks dan heb je pech. Eerst Claire thuis brengen,” maakt hij het zijn vriend duidelijk.
Basil en Alberto lopen tevens mee naar de auto. Waar we in kunnen stappen en rijden we weg.

Anderhalf uur later ben ik weer thuis en loopt Zayn mee naar de voordeur. In de auto is het nog gezellig geweest en hebben ze het nog over de show gehad. Met de dingen die Louis bij Liam gedaan heeft, tot de grappige teksten op de borden van de fans en alles er tussen.
“Ik vind het wel fijn om te weten dat jij veilig thuis bent,” glimlacht Zayn. “Ik zie je morgen weer. En omdat het vanavond laat is geworden, kun je morgen uitslapen. Om twee uur kom ik je ophalen.”
Ik doe de voordeur open en in de hal draai ik me naar hem om. “Ik heb het erg naar mijn zin gehad. Dank je wel,” reageer ik terug en weet ik nog net op tijd een geeuw tegen te houden.
In een paar stappen staat hij voor me. “Ik ben blij dat je het leuk vond. Morgen weer. Vijftien dingen in vijftien dagen en morgen zitten we op dag vijf.” Zijn helderbruine ogen glinsteren in het flauwe licht van de hal lamp.
Het gaat snel. Nog maar tien dagen. Een verdrietig gevoel overspoelt me. “Zeker.” Ik lik mijn lippen en dan besef ik me wat hij wilt doen. Alleen voor ik nog maar iets kan doen, drukt Zayn zijn lippen licht op de mijne. Nee! Niet doen. Je maakt het me alleen maar moeilijker. Ja! Wel doen, geniet ervan. Inwendig merk ik de oorlog tussen mijn hoofd en hart. Mijn verstand vertelt me om het niet te doen terwijl mijn hart me juist aanmoedigt het wel te doen. Tegen beter weten in, luister ik naar mijn hart en kus ik hem terug. Samen dat ik mijn armen om zijn nek leg. Daarna tikt zijn tong tegen mijn tanden en doe ik mijn mond open voor hem.
Zijn handen liggen weer om mijn rug en trekt hij me dichter tegen hem aan terwijl onze tongen een spelletje spelen met elkaar. Er klinkt een tevreden geluid en laat hij me los. “Dat wilde ik gisteren al doen,” fluistert Zayn met een glinstering in zijn ogen.
Bijna ademloos kijk ik hem aan en weet ik niks uit te brengen.
“Ga naar bed, Claire, ik zie je morgen, schat.” Hij geeft me nog een kus en loopt hij naar het busje.
Ik verkleur vanzelf als ik zie dat Louis geamuseerd naar ons zat te kijken met het raam omlaag. Waarvan de man de enigste is want de twee beveiligers doen weer alsof ze niks gezien hebben. Zacht doe ik de deur dicht en knipoogt Zayn nog naar me. Vanzelf leun ik tegen de deur en loop ik richting de trap. Ver kom ik niet of ik zak bijna door mijn benen.
“Dat is niet zo vreemd, schat. Het was een lange avond.” Twee armen tillen me op. Vincent. “Je gaat gelijk naar bed.”
Ik knik want ik wist dat hij me gelijk op bed wilde leggen. “Weet ik. Morgen komt hij me om twee uur ophalen,” geeuw ik.
“Hm, ik hoorde het. Maar dat is niet het enige. Claire, wees nou voorzichtig. Waarom heb je hem gekust? Waarom vertel je het hem niet?”
“Waarom wel, Vincent, hij gaat me anders behandelen en dat wil ik niet,” zucht ik en voel ik de tranen opkomen. “Ik voel me normaal bij hem. Als een vrouw, mooi en begeerlijk. Dat veranderd als ik het hem vertel.”
Vincent helpt me in mijn pyjama en daarna onder de dekens. “Je moet het hem wel een keer vertellen. Doe het dan in een brief. Hij verdient het om de waarheid een keer te horen.” Hij trekt me in een knuffel. “Dat weet jij ook wel, Claire.” Waardoor ik nu helemaal in huilen uitbarst en laat ik me door hem troosten terwijl ik mijn hoofd in zijn nek verstop. “Huil maar uit,” sust hij me.