041 Jasmine

Na een heel lang gesprek waarbij Dylan bijna zwoor dat hij Jack wat aandoet en waarbij ik weer heel wat gehuild heb besluiten we een wandeling in het bos te gaan maken. "Het zal ons allebei goed doen. En jij komt nog eens buiten na al die tijd." Ik knik maar wat. Plots schiet me te binnen dat ik al die tijd echt niemand gezien heb, en dan bedoel ik ook echt niemand. Op mijn Gsm zie ik staan dat ik 78 oproepen gemist heb, waarvan 60 van Zayn, Liam, Niall en Harry. Louis heeft niet 1 keer gebeld. De andere oproepen zijn van Jack. Het aantal berichten is nog erger... dat zijn er meer dan 200 waarvan ook weer geen enkel van Louis. Dat baart me alleen maar zorgen, Louis is er altijd geweest, heeft nooit iets gemist en als ik even niets liet weten stuurde hij al. "Wat is er met Lou?" vraag ik ongerust aan Dylan. "Die avond dat jij voor het laatst buiten kwam hebben ze ruzie gehad... ik denk niet dat ik er een tekening hoef bij te maken waarover het ging?" Ik schud mijn hoofd, dat weet ik maar al te goed. "Wel, als ik het goed begrepen heb van de jongens kan hij nergens heen zonder haar. Enkel als ze weet dat hij met de jongens weg gaat is ze er niet bij. Zijn gsm moet altijd op luid en elk sms' je of elk telefoongesprek moet hij verklaren. Naar het schijnt neemt het af nu ze weet dat er al weken geen signaal van jou meer komt." Ik knik en bel Zayn. "Jaaaaaas, eindelijk!" roept hij meteen wat heel wat gejuich op de achtergrond veroorzaakt. "Ik ben er weer. Ik heb jullie gemist." zucht ik opgelucht over hun enthousiasme. Even dacht ik dat ze misschien boos zouden zijn. Ik heb hun uitgesloten ook al hadden ze er niets mee te zien. "Wij jou ook. Wanneer zien we je nog eens?" vraagt hij meteen. "We gaan nu naar het bos. Kom ook en breng de jongens mee. Ik heb knuffelnood." Hij lacht, bevestigt dat ze komen en dan legt hij af. Als ik net mijn gsm heb weggestopt word ik plots geknuffeld door Dylan. "je hebt knuffelnood, dus hier heb je de eerste al."