*** 002

Claire Hemmings

Nadat ik de paar boodschappen opgeruimd heb, gaat de bel opeens en kijk ik naar de klok. Met een vlugge blik op de kalender, waar niks op staat, vraag ik me af wie het kan zijn. Er staat niks gepland. Vlak voor de deur, kijk ik omlaag. Kan er mee door. Als ik de deur open doe, zie ik mijn bucket list partner staan.
Grijnzend en met een zonnebril op. Toch herken ik hem wel. “Je bent thuis. Nu heb ik maar één vraag,” begint hij. “Ben je vrij vandaag?”
Ik knik voorzichtig maar meer omdat ik te verrast ben dat hij zo vroeg is. “Ja,” zeg ik dan ook.
“Pak je jas, en tas, maar die heb je eigenlijk niet nodig. Alleen jezelf en een goed humeur,” glimlacht hij.
Mijn god, hij meent het ook echt. “Ik weet niet wat we gaan doen maar moet ik me anders niet omkleden of zo,” vraag ik dan toch maar.
Hij schudt echter zijn hoofd. “Nee, dat je warm aangekleed bent, is juist belangrijk. Je ziet het straks wel. Eerst gaan we nog wat eten,” reageert hij zonder me echt antwoord te geven.
Met mijn jas aan, volg ik hem naar zijn auto maar kan ik net om de hoek iets zien flitsen. “Wat was dat,” wil ik weten en kijk ik naar hem.
Om hem eerst te horen vloeken. “Stap in,” zucht hij. Wat ik doe en doe ik de gordel om. “Ik wil je eerst een beetje leren kennen voordat ik je aan mijn vrienden voorstel,” vervolgt hij wat zachter. Waarbij de boosheid van daarnet lijkt te zijn vergeten.
Ik ril even. “Oké, is goed. Maar waar gaan we dan eten? Had ik me dan toch niet om moeten kleden?”
“Je rilt. Heb je het koud?” Zijn hand gaat meteen naar de regelaar van de kachel. “Zo, hij staat wat warmer.”
Hij is zeker wel attent en zorgzaam. Samen met beschermend, geloof ik. Met het eten kan ik hem iets beter leren kennen. Oppassen, Claire, niet te gehecht raken. Dat kan nooit goed zijn. Afstand bewaren. “Dank je.” De warme lucht is te voelen en hou ik mijn handen er vlakbij.
Voor een seconde draait hij zijn hoofd. “Heb je het vaker koud of niet?”
Ik grinnik kort. “Valt mee, soms heb ik het wel koud maar dat is normaal voor deze tijd van het jaar,” glimlach ik naar hem. Het is wel herfst en dan regent het ook regelmatig. Wat wil je dan ook als je in Engeland woont.
Nu lacht hij ook en kan ik op de borden zien dat we Londen verlaten. “Gewoon een gezellig etentje tussen twee vrienden,” geeft hij dan aan.
Volgens de borden gaan we richting Manchester. “Ik ben toch wel nieuwsgierig. Wanneer vertel je me hoe je heet,” probeer ik.
De man schudt echter resoluut zijn hoofd. “Nee, nog heel even geduld.”

Ondanks dat hij me zijn naam niet wilt vertellen, hebben we het zeker wel gezellig gehad tijdens het eten. Alleen word ik wel nieuwsgieriger naar wat de verrassing is. Wel zitten we weer in de auto en vraag ik me af waarheen.
Hij grinnikt wat. “Je bent wel nieuwsgierig.” Het volgende moment parkeert hij zijn auto langs de weg en laat hij me wat zien.
Wat een blinddoek is. “Zeg, wat ben jij van plan,” grijns ik naar hem.
“Ik wil je het liefst wel een paar weken kennen voordat we er ook maar aan toe zijn om het bed te delen,” lacht hij. “En nee, dit is omdat je anders je verrassing te snel ziet. Kun je het zelf doen of moet ik het omdoen?”
Dat hij er nog op in gaat ook. Heerlijk juist. Ik pak de blinddoek over en doe ik het zelf voor mijn ogen. “Dan ben ik benieuwd wat we gaan doen.”
“Kun je iets zien,” wilt hij blijkbaar weten. “Hoeveel vingers steek ik op?”
Ik stoot een kort lachje uit. “Dat kunnen er nooit meer dan zes zijn. Duimen en pinken tellen niet mee.”
“Jij bent zeker de leukste thuis,” zegt zijn stem dan vlakbij mijn oor. “We zijn er over tien minuten ongeveer.” Opeens drukt hij zijn lippen op mijn wang voor een kus. Waardoor ik het idee heb te verkleuren bij het leven. “Heel even nog.”
Het is te merken dat hij weer verder rijdt. “Moeten we echt in Manchester zijn?” Dat is het laatste wat ik me nog herinner.
Hij humt wat. “Wel voor wat ik in gedachten heb en uiteraard is het iets wat op je bucket list staat.”

Naar mijn gevoel duurt het veel langer voordat hij eindelijk mijn blinddoek weg haalt, maar terwijl hij dat doet, voel ik zijn adem in mijn nek. “Verrassing,” glimlacht hij en kijk ik rond waar we zijn.
Om te ontdekken dat we bij een drive in bioscoop zijn. “Een leuke verrassing inderdaad, en sorry, ik kan behoorlijk nieuwsgierig zijn.”
“Daar ben ik blij mee. Ik hoop dat je wel van een actiefilm houdt,” afwachtend kijkt hij me aan met zijn helderbruine ogen.
Ik knik. “Ja,” antwoord ik. “Toch heb ik één vraag, wanneer mag ik je naam weten?”
In plaats van antwoord te geven, betaald hij voor de kaartjes en kunnen we de auto parkeren. “Vanavond misschien, als ik je weer thuis gebracht heb. De film duurt tot half tien.”
Op zich kan het geen kwaad maar meestal haal ik het net tot elf uur en dan ga ik thuis al naar bed. “Hoe laat zijn we dan weer terug in Londen?”
Hij draait zijn hoofd mijn kant op. “Ligt aan het verkeer, natuurlijk, maar ik denk dat we rond elf uur wel terug zijn. Misschien eerder, wil je nog popcorn of zit je vol na het eten?”
Grijnzend kijk ik hem aan. “Popcorn kan wel maar het hoeft niet groot te zijn. Medium is genoeg voor mij,” geef ik aan.
Knikkend stapt hij uit. “Dan ben ik zo terug,” reageert hij en voor ik het weet is hij weg.

De film is verrassend genoeg wel een actie maar toch zit er ook humor in en iets van romantiek. Eerder een soort combinatie van de drie. Een leuke film en het gezelschap is eveneens erg leuk. Al heb ik tijdens de film af en toe naar de man naast me gekeken. Nu rijden we alweer terug naar Londen en hoop ik echt dat ik zijn naam mag weten. Dat is nog altijd beter dan hem aan te moeten spreken als mijn bucket list partner. Lang denk ik er niet bij na en weet ik dat ik moe ben. Nog heel eventjes maar en dan ben ik weer thuis.
“Claire, als je echt moe bent, het is geen ramp als je in slaap valt. Heb je een lange dag gehad,” vraagt hij naast me.
Zachtjes schud ik mijn hoofd. “Nee, alleen een afspraak vanochtend en verder niks,” vertel ik hem.
Om een vragend geluidje te horen. “Heb je geen werk?”
Opnieuw dat ik mijn hoofd schud. “Nee, ik ben afgekeurd voor honderd procent. Ik kan niet meer werken,” antwoord ik en kan ik mezelf bijna wel slaan. Waarom heb ik dat gezegd. “Maar daar wil ik liever niet over praten. Ik heb het echt naar mijn zin gehad.” Ik kijk naar de man naast me.
Het is te merken dat hij vanuit zijn ooghoeken naar mij kijkt. “Daar ben ik blij mee, en je kunt weer wat van je bucket list afstrepen,” glimlacht hij. “Maar vind je het dan niet erg dat we morgen iets eerder weg gaan? Ik bedoel als je geen werk hebt, hoef je ook niet vroeg uit bed maar dan hebben we wel heel de dag.”
“Je vindt het niet erg dat ik er niet over wil praten over waarom ik afgekeurd ben,” vraag ik kleintjes.
Nu is hij degene die zijn hoofd schudt. “Nee, totaal niet. Ik begrijp wel dat je de sfeer van vandaag niet wilt verpesten of iets in die trant. Maak je niet druk, Claire,” zegt hij met een hand op mijn bovenbeen. “Morgen dan iets anders en dat we voor de lunch nog weg gaan?”
“Wat ben je dan van plan dat je heel de dag nodig hebt?” Shit, ik moet hem wel iets vertellen. Ik kan niet heel de dag actief bezig zijn. “Ehm, wel wil ik iets kwijt want ik ben natuurlijk niet zomaar afgekeurd voor werk. De ziekte die ik heb, zorgt er wel voor dat ik snel moe kan worden. Helemaal als ik heel de dag bezig ben. Ik ben nu al moe,” beken ik zacht.
Hij knijpt echter bemoedigend in mijn been en parkeert hij de auto. “Claire, ik kan merken dat dit niet makkelijk is voor je en ik waardeer het ook enorm dat je me dit verteld. Het is zeker wel iets waar we dan rekening mee moeten houden.” Hij trekt me in zijn armen voor blijkbaar een knuffel. “En dat over dat je snel moe bent, geef het gewoon aan. Het kan ook geen kwaad als je soms in slaap valt. Ik zorg wel dat je thuis komt en help je desnoods naar binnen als het moet,” beloofd hij dan.
Dankbaar sla ik mijn armen om hem heen. “Ik dank je dat je er zoveel begrip voor hebt terwijl ik niet eens alles wil vertellen...”
“Claire, je hebt me dit al verteld en dat zegt mij dat je me in een zekere mate vertrouwd,” onderbreekt hij mij. “En aangenaam, Claire, ik ben Zayn.”
Ik ben wat verbaasd dat hij me toch zijn naam gegeven heeft. “Dank je, voor een leuke avond.”
Glimlachend knuffelt Zayn me nog een keer. “Graag gedaan, en vergeet niet dat vertrouwen van twee kanten moet komen. Je bent leuk gezelschap. Als ik je telefoonnummer mag, dan stuur ik je een berichtje voor morgen.”
Ik knik naar hem en rijdt hij weer verder. Voor ik het weet ben ik inderdaad weer thuis en doet Zayn, zo fijn dat ik zijn naam nu weet, de deur voor me open. “Bedankt voor het thuis brengen.”
“Graag gedaan,” grijnst hij en loopt hij mee naar de voordeur. “Weltrusten voor straks en ik zie je morgen.”
Tot mijn verbazing, geeft hij mij een kus op mijn wang. Om daarna terug in zijn auto te stappen en rijd hij weg. Even leg ik mijn hand op mijn wang, waar hij me gekust heeft. Vervolgens draai ik me om en ga ik snel naar binnen. Niet doen! Ik moet mijn afstand bewaren. Het moet.