*** 001

Claire Hemmings

Terwijl ik mijn vrolijke lijstje na kijk, hang ik het al op het prikbord van de supermarkt. Vijftien opsommingen van de dingen die ik het liefst nog wil kunnen doen. Met een zucht, lees ik het nog een keer na. Alleen leuke dingen waar ik een herinnering van wil maken. Het zijn er maar vijftien dus dat is haalbaar. Nu maar hopen dat er iemand is die mee wil doen, want het is leuker om het met iemand te doen. Oké, die hangt. Vingers gekruist dan maar. Ik draai me om en wil ik naar buiten lopen, als ik vanuit mijn ooghoek iemand naar het bord van mededelingen zie lopen.
Er klinkt gelach. “Wacht even.” Een fijne stem houdt me tegen. “Heb jij die lijst net opgehangen? Over dat je een partner zoekt om de dingen te doen van je bucket list?” Een paar helderbruine ogen kijken me zoekend en vriendelijk aan.
“Ja,” knik ik. Ergens komt de man me bekend voor maar ik kan er echt niet op komen. Zwart haar dat omhoog in een kuif zit. “Het is leuker om het met iemand samen te doen,” vervolg ik.
Nu grijnst de man. “Speelt geld een rol bij je?”
Deze keer schud ik mijn hoofd. “Nee, ik heb genoeg spaargeld...”
“Ben je gek,” onderbreekt hij me opeens. “Heb je nu wat te doen?”
Verbaasd kijk ik de man aan. We hebben ons niet eens normaal voorgesteld aan de ander en dan biedt hij al aan om iets van mijn lijst af te kunnen strepen. “Nee, ik ben vrij,” reageer ik.
“Mooi, nog heel even en dan kun je zo in ieder geval nummer één van je lijst halen.” De man draait zich om en pakt hij de lijst van het bord af. Ongelovig zie ik nog dat hij een pakje sigaretten haalt en komt hij terug mijn kant op. “Hoe heet je?”
“Claire,” antwoord ik. “Claire Hemmings.” Ik steek mijn hand uit naar hem.
“Aangenaam, je bucket list partner. We gaan nu eerst nummer één doen,” zegt hij echter zonder zijn naam te zeggen.
Glimlachend kijk ik hem aan. “Moet ik je naam raden soms of...”
“Nee, mijn naam kan wel even wachten,” lacht hij. Waar ik het schijnbaar mee moet doen want met de lijst in zijn ene hand, pakt hij mijn andere hand en trekt hij me mee naar zijn auto. “Ik weet wel waar een tattoo shop zit. Stap in.”

Geen drie kwartier later zijn we bij een tattoo shop. De man loopt gelijk door en begroet hij de man achter de balie. Net als dat hij zich daarna naar mij omdraait.
“Ik moest de mijne weer bij laten werken. En Claire wilt een tattoo,” gebaart hij naar mij terwijl hij gelijk comfortabel gaat zitten. Het is me duidelijk dat hij dit vaker doet maar dan gaat zijn shirt uit en zie ik wel heel wat tattoo's. “Weet je wat je wilt en waar?”
Ik knik langzaam. “Een kleine vlinder en aan de binnenkant van mijn pols,” beantwoord ik zijn vraag.
Gelijk gebaart iemand naar de computer. “Heb je al een vlinder in gedachten of wil je die nu kiezen?” Tegelijk gaat hij gelijk op internet en typt het in Google.
“Een zwarte, geen kleur...”
“Kun je wel tegen naalden,” komt de man er tussen en begint er net iemand met een tatoeage bij hem op zijn bovenarm.
Ik grinnik zelf. “Ja, daar kan ik tegen.” Als ik een mooie vlinder gekozen hebt, kan ik in een stoel gaan zitten en met een scheermesje haalt hij de haartjes – die er niet zijn – eerst weg. Gevolgd door het nog extra schoon te maken. Waarop ik hoor dat het standaard is om dat eerst te doen voordat een tatoeage gezet wordt. Met mijn ogen volg ik alle bewegingen en komt de man terug. “Wil je hem recht hebben of wat schuin?”
Hm, ik kijk zelf even wat ik leuker vind. “Zo recht is goed dan lijkt het nog alsof hij schuin staat,” geef ik aan. Mijn eerste tattoo en dan krijg ik hem van mijn bucket list partner. Zo heeft hij zichzelf voorgesteld.
“Claire, heb je nog een doel gesteld aan je bucket list? Wanneer wil je weer wat doen,” wilt hij dan weten.
Eigenlijk wel. Ik hoop dat hij het goed opneemt. “Ik hoop dat ik die vijftien dingen kan doen in vijftien dagen,” zeg ik zacht en toch verstaanbaar.
Een kort lachje is te horen. “Dat moet wel lukken,” grijnst hij naar mij als ik naar hem kijk. “Heb je nog een bepaalde volgorde? Hou je van verrassingen?”
Ondanks dat ik de naald in mijn pols voel, doet het niet zo erg pijn en is het draagbaar. “Ik heb niet echt een volgorde. En ja, ik hou wel van verrassingen.” Ik draai mijn hoofd naar de tatoeage die gezet wordt. Eerst voelde ik de naald wel maar het lijkt nu wat verdoofd te zijn en kietelt het bijna. Het is een raar maar aangename gevoel.

Na een kwartier is de vlinder bij mij klaar en smeert de man er nog iets overheen. Om daarna een doorzichtig plastic overheen te plakken. Waarop het klaar is en kijk ik erna. Mijn eerste tatoeage. Een mooie vlinder. Niet te groot en ook niet te klein.
“Laat eens zien,” gebaard mijn bucket list partner.
Ik kan alleen maar hopen dat ik binnenkort zijn naam hoor. “Hij is mooi geworden.” Trots laat ik hem zien aan hem.
Hij knikt even. “Hij is zeker mooi. En hij past wel bij je. Ik geloof dat hij ook bijna klaar is...”
“Nog heel even inderdaad,” zegt de ander zonder op te kijken. “Dit is nog een kleintje. Anders zit je gemiddeld een half uur in de stoel.” Niet lang daarna is zijn tattoo bij gewerkt en krijgt hij er ook plastic overheen. “Je weet hoe het werkt.” Het is mij intussen uitgelegd dat ik het goed ingesmeerd moet houden. Vooral dat ik er niet aan mag krabbelen. Het moet eerst genezen dus ook moet ik van de korstjes afblijven. Wat vast lastig gaat worden want normaal krabbel ik als er iets jeukt. Als dat maar goed gaat.
Mijn partner gaat naar de balie om af te rekenen en draait hij zich daarna naar mij om. “Waar kan ik je afzetten, Claire?”
Tegelijk lopen we terug naar buiten en zet hij zijn zonnebril weer op. “Thuis,” lach ik en stap ik bij hem in de auto. Ik noem het adres en zet hij het in zijn navigatie systeem.
“Dus, vijftien dingen in vijftien dagen,” begint hij dan. “En je hebt er geen volgorde in. Mag ik je morgen dan verrassen met iets van je lijst?”
Ergens vraag ik me nog af hoe het komt dat ik gelijk iemand vandaag vindt, die even gek is om dit soort dingen te doen. Ja, ik maakte meer kans om iemand te vinden in de supermarkt maar dit is belachelijk. “Ja hoor,” mompel ik nog wat verbaasd over hoe snel dit wel niet gegaan is. Toch bewijst de vlinder dat ik nu al iets af kan strepen.

Voor ik het weet heeft hij me thuis gebracht en parkeert hij zijn auto. “Ik vind het wel fijn dat je mijn naam niet gelijk weet. Iets wat ik nog even zo wil houden,” grijnst hij naar me. “Ik hoop niet dat je het erg vindt?”
Twee paar helderbruine ogen kijken me geduldig en ietwat mysterieus aan. “Eigenlijk niet,” beken ik dan. Misschien is het maar beter zo, maak ik mezelf wijs. Dat maakt het straks wat makkelijker. “Dan zie ik je morgen wel. Het liefst in de middag,” laat ik hem weten. In de ochtend ben ik vaak moe en heb ik moeite om uit bed te komen.
“Tot morgen, en ik zie wel welk nummer we kunnen doen,” glimlacht hij naar me en kan ik uitstappen. “Met sommige moeten we even wachten. Maar ik heb een paar vrienden die wel mee willen doen,” hoor ik hem dan zeggen. “Alvast weltrusten.” Dan zwaait hij nog, gooi ik de deur dicht en rijdt hij weg. Te verbijsterd over wat er vandaag gebeurd is, laat ik mezelf binnen in het huis. Echt, ik dacht niet dat er iemand was die me wil vergezellen met deze vijftien dwaze dingen. Wat ik ook nog eens in vijftien dagen wil doen. Dat is mijn uiteindelijke doel. Uitgeput ga ik op de bank liggen en zet ik, met de afstandbediening, de televisie aan. Langzaam vallen mijn ogen dicht en laat ik het maar zo. Ik maak straks wel wat te eten als ik weer wakker ben. Het was me al verteld dat ik snel moe kon zijn. Iets wat ik er wel voor over heb als ik het dan kan redden om alles op tijd te doen.