Nine.

Een beetje misselijk zit ik in de auto. 'Are you oke?' vraagt John die weer instapt. Ik knik voorzichtig en blijf met mijn ogen dicht zitten. 'Should I drive further?' vraagt John. Weer knik ik en voel dan de motor tot leven komen. 'Okay.' zucht John die het gaspedaal intrapt zodat we onze weg naar Londen verder zetten. Ondertussen probeer ik me te focussen op het nummer die speelt op de radio in plaats van de hobbelige weg onder de wielen van de auto. 'Once I was seven years old.' mompelt John en ik grinnik om het geluid. John heeft een zware brom stem en deze artiest een hele lichte mannenstem. Het nummer klinkt aangenaam en snel pak ik mijn mobiel er bij voor Shazam. Alleen beweeg ik iets te snel waardoor het zuur weer omhoog komt. 'This is seven years by Lukas Graham.' zegt John en legt mijn mobiel weer terug in het dashboard. Het nummer klinkt echt geweldig, waarschijnlijk ga ik het helemaal grijs draaien en het daarna een paar jaar niet meer luisteren omdat het me irriteert. Ik grinnik om mijn gedachten en nieuwsgierig kijkt John me aan. 'Nothing.' grinnik ik nog en John draait met zijn ogen. 'Only four hours left.' glimlacht John als we Manchester uit rijden. Opgewonden pak ik mijn mobiel en bel Rosalie. 'Hello?' klinkt het slaperig. 'Ro, can I stay with you for a while?' vraag ik poes lief. 'Olivia?' en op de achtergrond hoor ik allemaal gekraak. 'Yes?' mompel ik. 'You are coming to London?' vraagt Rosalie slaperig. 'Yes, I am in London over four hours, I guess.' grinnik ik. 'What?' klinkt het geschrokken. 'I got a job in London.' grinnik ik. 'Really?' klinkt het nu vrolijk. 'Yes!' lach ik. 'Ofcourse you can stay!' roept Rosalie nu vrolijk. 'Thanks!' roep ik vrolijk terug. 'I need to clean the house.' zucht Rosalie. 'Goodluck.' lach ik. 'See you soon Liv!' roept Rosalie en hangt dan op. Ik leg mijn mobiel terug en kijk dan naar John. 'You didn't asked her?' vraagt hij dan. 'No, I didn't got the time.' grinnik ik en hoor John dan zuchten.
Het boordje met het woord Londen er op laat me enthousiast opveren. 'We are here!' roep ik vrolijk en hoor John naast me lachen. Eindelijk zijn er er na een niet normaal lange rit maar we hebben het gehaald en overleeft. Het tweede verbaasd me erg, want tijdens het werk ontweek ik John het liefst de hele dag en nu heb ik gewoon z'n negen uur lang met hem in een auto gezetten en het overleeft. 'Yes we are.' glimlacht John en geeft me zijn mobiel. 'Your new adress?' vraagt hij en snel type ik het adres in van Rosalie. Als die er staat neemt John hem weer over en zet hem in de standaard. Nog geen kwartier rijden is het maar Londen staat bekent om het drukke verkeer, of is dat alleen door de weeks? Hoe ga ik eigenlijk naar mijn werk komen deze week? Bedenkend kijk ik vooruit en zie dat het super rustig is. 'I thought London was a living city, not a dead one.' mompel ik en hoor John lachen. 'It's early.' grinnikt John en slaat de bocht om. Ik sluit mijn ogen even en geniet van de zachte stralen zon die op mijn gezicht schijnen en het geneurie van John.
'We are here.' zucht John en wrijft vermoeit in zijn ogen. 'Thank you.' glimlach ik en stap enthousiast uit. Rosalie zwaait de deur al open en komt meteen op me af rennen. 'Liv!' schreeuwt ze luid en sommige mensen om ons heen kijken haar verschrikt aan. 'Hi Ro.' glimlach ik en knuffel haar stevig. 'I missed you.' murmelt ze tegen mijn haar en laat me dan los. 'Who is that?' grinnikt ze en richt zich op John die mijn koffer aan het pakken is. Ik grinnik en neem mijn koffer over van John. 'This is John, my boss.' glimlach ik en Rosalie schud zijn hand. 'I am Rosalie.' glimlacht ze en John glimlacht terug. 'John.' mompelt hij en kijkt me dan aan. 'I see you tomorrow.' glimlacht hij en stapt in zijn auto. Ik knik en bedenk me dat ik nu het antwoord op mijn vraag heb. John rijd ons naar het werk.