Seven.

'Green!' word er luid geroepen waardoor ik schrik en opkijk van mijn werk. 'Go home.' mompelt de bewaker en loopt dan weg. Ik kijk op het klokje van mijn computer en zie dat het al half elf is, shit! Snel type ik de laatste dingen in en sla het bestand dan op. Ik stuur het naar mijn mail en sluit dan de pc af. Ik neem de dossiers van mijn bureau af en stop ze dan in mijn tas. De week is voorbij gevlogen en ik zit nou niet echt te wachten op een weekend alleen en niks doen. Ik zet mijn lampje nog uit en neem dan mijn jas en tas mee richting de lift. 'Doesn't work.' mompelt de bewaker die me aankijkt. Ik knik en loop richting de trappen. In een rap tempo ren ik ze af en loop dan de koude buitenlucht in. Snel trek ik mijn jas aan en loop richting huis. Met de auto heeft toch nooit veel nut. Ten eerste woon ik een paar straten verder en ten tweede is met de auto alleen maar omrijden. Zuchtend neem ik mijn mobiel vast en zie dat ik dertig gemiste oproepen heb en een paar voicemails. Ik klik er op en zie dat ze van John, mijn baas, af komen. Ik trek een wenkbrauw op en bel hem dan maar stel dat het belangrijk is. 'Green!' roept hij door de mobiel. 'Heya John, you called?' vraag ik en sla de hoek. 'Yes, how do you think on moving?' vraagt hij, zijn stem trilt een beetje en eigenlijk maakt het me bang maar nieuwsgierig. 'I don't have problems with that.' mompel ik. 'Good, we talk tomorrow! zegt hij vrolijk. 'Tomorrow?' vraag ik niet begrijpend. 'Yes coffee, I pick you up! zegt John en eigenlijk kan ik er niet tegen in gaan. 'Okay. mompel ik. 'See you tomorrow!' zegt hij nog vrolijk en hangt dan op. Ik sta al een tijdje voor mijn deur en stop dan verslagen mijn mobiel weg. Snel open ik de deur en sluit die gelijk achter me. Iets is er anders, er zijn meubels weg. Ik loop verder het huis in en zie in de woonkamer Scott zitten op de bank. 'What are you doing here?' vraag ik happend naar lucht. 'Hello Olivia, this is my house.' glimlacht hij vriendelijk en kijkt verder naar zijn programma. 'Sorry?' stotter ik hem niet begrijpend. 'You moved in, so it is mine.' legt hij het uit. Even verdwijnt de grond onder mijn voeten. Ik ben huisloos. 'Don't worry.' zegt Scott en komt voor me staan. 'I moved your stuff to the garage and you can sleep in de second bedroom.' glimlacht hij. Ik knik en de tranen lopen over mijn gezicht. 'Don't cry.' zucht Scott en neemt me in zijn armen. 'We used to be happy.' mompel ik. 'Yes used to be.' mompelt Scott tegen mijn haar. 'Things chanced.' gaat hij verder. Ik zucht en veeg de haren uit mijn gezicht wanneer Scott me los laat. 'What are you doing tomorrow?' vraagt Scott. 'I am going to get some coffee with my boss.' mompel ik en zucht dan weer. 'With your boss?' vraagt hij en de toon in zijn stem klinkt afkeurend. 'Yes, he want to talk about my job.' zeg ik verdedigend. 'Okay.' mompelt Scott en wrijft over zijn slapen. 'I have work to do.' mompel ik en neem plaats achter de tafel waar ik mijn laptop opstart en de dossiers er bij pak. 'Really?' vraagt Scott en krabt even achter zijn hoofd. 'Yes .I can't think about other things when I am working, so that is good.' zucht ik en prop mijn haar in een rommelige knot. 'Niall.' mompelt Scott. 'No!' roep ik kwaad. 'I don't want to think about us, you, Rosalie, my parents, brother, Niall.' adem ik uit en richt mij dan op mijn werk. 'You don't want to feel the pain.' mompelt Scott en komt achter me staan. Hij legt zijn handen op mijn schouders en masseert me zachtjes. Even ontspan ik en sta dan op. Dit is verkeerd. Hij moet afstand houden. 'I am leaving.' mompel ik. 'What?' vraagt Scott geschrokken en steekt zijn hand naar me uit. 'Olivia, I am so sorry, I missed you this week. Please stay with me.' smeekt Scott. 'No, I need to move on.' mompel ik en loop de kamer uit richting de badkamer. Ik draai het slot om en zucht dan. Nu laat ik alle tranen de vrije loop. Hij miste me, net als dat ik hem miste. Maar ergens weet ik dat dit beter is. Ik moet weg uit Mullingar, zodat ik alle pijn hier kan laten. Hij verlies van Nial, Rosalie, Scott, mijn ouders en mijn oudere broer.

Mullingar, 2014.

'Olivia?' vraagt Felix, mijn baas, me. Ik kijk hem met een glimlach aan. Hij kijkt me nerveus aan en ik kijk langs hem waar ik twee agente zie staan. Ik sta op en loop richting de heren. 'Hello gentleman, what can I do for you?' glimlach ik beleefd. 'Miss Green, we need to talk with you.' mompelt een man en ergens vrees ik voor het ergste. Ik knik en loop dan vooruit naar de vergader zaal. 'Miss Green.' begint de man die links zit. 'Your parents.' zucht hij dan en op dat moment begin ik te beven. 'What happend to my parents?' vraag ik angstig. 'They died in a car accident.' zegt de man die rechts van me zit. Meteen grijp ik naar mijn mobiel en probeer mijn broer te bellen. Een piep, twee piep en voicemail. 'Your brother was also in the car.' en wanneer dat gezegd word stort ik in. Mijn hart zakt me naar mijn voeten en tranen lopen ongecontroleerd over mijn gezicht. Mijn hele gezin is weg, zomaar uit het niets.

'Olivia?' ik schrik op bij het horen van mijn naam. 'Are you okay?' vraagt Scott aan de andere kant van de deur. 'Yes!' roep ik terug en loop richting de douche die ik aanzet.