2 || Heartbroken

Die dag ging ik gewoon naar de lessen zoals altijd en maakte plezier met mijn vriendinnen. We hadden een hele leuke klas en ook al was mijn moeder een bekende actrice, iedereen leek me te behandelen als een doodgewone leerling. Tenminste dat dacht ik.
Mijn dag verliep best goed. Ik kreeg een toets terug waarop ik goed had gescoord en één van mijn vriendinnen had me uitgenodigd voor haar verjaardagsfeestje waar ik meteen erg naar uitkeek. Mijn vriendje, Zack had me een complimentje gegeven over mijn outfit en ik was in een goed humeur. Tot op dàt moment. Ik had echt niks zien aankomen. Het was er gewoon plots…
Er werd op de deur van ons klaslokaal geklopt tijdens de les wiskunde. Het maakte me niet zoveel uit. Het zou vast wel weer iets onbelangrijks zijn. Een leerling uit een andere klas die iets in dit lokaal was vergeten of een leerkracht die nog even wou herhalen dat we morgen een toets hadden. Was het maar één van deze redenen geweest. Ik zag hoe de deur langzaam openging en de directeur van onze school in de opening stond. Ik was verbaasd want het gebeurde bijna nooit dat hij zelf een klas binnenliep. Maar toch dacht ik nog steeds niet dat er iets ernstigs aan de hand zou zijn.
‘Uhm, kan ik mejuffrouw Rose even alleen spreken?’, hoorde ik hem zeggen. Het leek in een waas aan me voorbij te gaan. Hij prutste zenuwachtig aan zijn zilveren uurwerk. Opeens leken alle ogen op mij gericht te zijn. Ik voelde de druk, en stond op. Mejuffrouw Rose, dat was ik. Ik volgde de directeur het lokaal uit, tot in zijn kantoortje. Ik voelde zijn spanning, zijn nervositeit. Ik huiverde. Ik had het koud gekregen van dit gebeuren. Nog nooit eerder was een leraar zenuwachtig geweest om mij iets te vertellen. Ik was bang. Ik wist nu dat er iets ernstigs aan de hand moest zijn, maar ik begreep echt niet wat.
‘Mejuffrouw Rose, ik weet echt niet zo goed hoe ik u dit moet vertellen…’ Hij vermeed oogcontact en tikte met zijn vingertoppen op zijn bureau.
Ik zweeg, bang voor wat er zat aan te komen. Waren mijn punten niet goed genoeg, en moest ik van school af? Of wouden ze hier gewoon geen dochter van een beroemdheid meer?
‘Uw moeder… Uw moeders lichaam is daarnet in een gracht gevonden. Ze werd vanochtend vermoord.’
Ik knipperde even met mijn ogen. Ik moest hem wel verkeerd verstaan hebben. Dit kon gewoon niet waar zijn!
Hij keek me nu even aan ,’Het… Het spijt me.’
Bam. Het was net alsof er een bom recht in mijn gezicht ontplofte. Met open ogen, staarde ik hem aan. Het was dus waar. Mijn moeder was dood. Ik zou haar mooie glimlach nooit meer zien, ik zou nooit meer samen met haar de kleintjes instoppen of grapjes maken over de paparazzi. Ik wist dat ik dit niet besefte. Het kon ook niet waar zijn. Mijn lieve moeder. Ik geloofde het niet. Ik wou het niet geloven. Maar het was waar. Mijn moeder was vandaag vermoord.