Hoofdstuk 12

Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Heel zelden zie ik mezelf zo. Zonder make-up, leeg, real. Ik doe mijn haren in een hoge staart. Normaal doe ik nooit een staart, tenzij we lichamelijke opvoeding hebben. Maar het zit zo: de school waar ik naartoe ga, heeft strenge regels. Iedereen draagt een uniform en make-up en losse haren zijn dus verboden. Heel strenge school dus...

Ik doe mijn rugzak op mijn rug en ga langzaam de trappen af. Ik mag dan wel al een paar weken op die school zitten maar ik heb er nog steeds geen vrienden. Sterker nog, ik ken er niemand. Ik ben natuurlijk ook niet van plan om met iemand te gaan praten, stel je voor, zeg. Misschien zullen ze me vernederen voor iedereen.

Ik loop naar de keuken en neem een appel mee naar school. Daniel zit te ontbijten aan de keukentafel zonder naar me op te kijken, maar dat ben ik natuurlijk al gewend aan hem. Ik gooi mijn rugzak over mijn schouders en loop naar de voordeur.

"Moet ik mee?" Verrast haal ik mijn hand van de deurklink af. Vroeg hij dat echt? Ik probeer zo subtiel mogelijk te zijn en schud mijn hoofd langzaam. Ik hoor Daniel achter me opstaan en zijn stoel onder de tafel schuiven. "Ga naar buiten, ik volg je wel." Ik doe wat hij zegt maar ben nog steeds stomverbaasd van zijn woorden. Waarom zou hij in godsnaam met me mee naar school willen gaan?

"Je hoeft niet als..."

"Ga je nu ophouden met telkens het laatste woord te hebben?" klinkt een geïrriteerde Daniel. Ik slik en knik kort. Bij de schoolpoort sta ik even stil en draai me ongemakkelijk naar hem toe.

"Ik wil." onderbreekt hij kil mijn zin. Ik slik. Ik had het nooit mogen zeggen. Ik loop achter hem aan richting school. Ik krijg opeens een raar gevoel. Een gevoel dat oud is maar dat toch zo vertrouwd is. De wil om in een hoekje te gaan zitten en te huilen totdat mijn tranen op zijn en nadien gewoon op mijn rug liggen op mijn bed. "Het zou kunnen dat ik je na school kom halen." zegt hij en vertrekt weer. Ik kijk hem even na.

Hoe kan zo'n knappe gast nu zo hard zijn? Het is gewoon oneerlijk. Twee meiden die voorbij hem lopen, grinniken even waardoor ik met mijn ogen moet rollen. Als ik de schoolpoort binnen loop, komt er een meisje met een grote grijns op mij af. Ze steekt haar hand uit en ik schud die verbaasd.

"Hey, ik ben Diana. Jij bent Victoria, toch?" vraagt ze vriendelijk. Ik knik. "Mooi, ik wil jou even vragen of je een interview wil doen. Het gaat gewoon over de reden dat je naar hier bent gekomen en zo. Ik werk voor onze school blog en iedere week interviewen we iemand en hopelijk vind je het niet erg als we jou interviewen?" Ik haal mijn schouders op en volg haar. Als we in de gang aankomen gaat de bel. "Oh, Victoria, zou ik het interview straks kunnen doen? Het is nu namelijk tijd om naar het lokaal te gaan en het is niet echt aanvaardbaar om te laat aan te komen."

"Is goed, waar vind ik je?" vraag ik onzeker.

"Ik zal jou wel komen opzoeken. Veel succes met jouw les." zegt ze met een knipoog. Ik glimlach en loop de trappen dan op naar mijn lokaal. De gangen zijn bom vol maar gelukkig kom ik nog net op tijd bij mijn lokaal. Ik haast me naar een plaatsje achteraan en ga naast het raam zitten. Gelukkig, nu maar hopen dat niemand naast me komt zitten.

Even later is het lokaal gevuld en uiteindelijk staan er 3 meiden in de deuropening. Aan één van hun kun je meteen zien dat zij de andere twee meiden onder haar macht heeft. Urgh, waarom heb ik dit niet eerder opgemerkt? Ik schud mijn hoofd. Overal ter wereld ga je zulke meiden tegenkomen. Gelukkig ben ik nu uit hun buurt.

Het truttige meisje gaat zitten met één van de twee, de ene die er intelligenter uitziet dan de andere. Het derde meisje kijkt haar met open mond aan.

"Wat moet je nou, Pat? Ga gewoon ergens anders zitten, ik zit nu toch al naast Stacey?" Het meisje dat uitgesloten wordt, noemt dus Pat. Of ja, zo noemen ze haar toch. Ze kijkt wat dom rond en zucht dan. De leerkracht, die duidelijk te laat is, haast zich naar zijn bureau en gooit zijn spullen op de grond. Hij kijkt rond en begint zich op te jagen door Pat.

"Patricia, ga snel ergens zitten, we hebben al tien minuten gemist en nu jij nog." Patricia kijkt paniekerig om haar heen en loopt dan naar de plaats naast me. Ze kijkt me aan en draait haar dan om met haar neus in de lucht. Ik rol met mijn ogen en haal mijn boeken uit mijn rugzak. "Goed, haal allemaal jullie boeken uit. Wie heeft die niet bij en mag deze keer straf schrijven?" Ik zie hoe Patricia rood begint te worden. Ik zet mijn boek subtiel voor haar en steek mijn hand op.

"Meneer, ik heb mijn boek nog niet gekregen. Ik zal het straks gaan vragen in het secretariaat." Hij kijkt me aan en knikt dan begrijpelijk. Patricia op haar beurt slaat haar blik neer en wordt nog roder. "Zou ik met jou mee mogen kijken, Patricia?" vraag ik arrogant. Ze moet niet denken dat ik me laat doen door haar. Door niemand trouwens. Ergens voel ik dat dit echt de eerste keer is dat ik echt voor mezelf kan opkomen. Toen ik thuis was, leek het dat ik nooit mijn eigen mening had. Nooit. Altijd moest iemand anders wel antwoorden in mijn plaats maar Alexander nooit. Hij keek me alleen maar aan met zijn serieuze blik.

-*-*-

"Bedankt." mompelt ze. Ik kijk op en na enkele seconden weet ik weer waarover het gaat. De les is ondertussen voorbij en ik heb er niet veel van gevolgd. Ik was helemaal aan het dromen. Ik wrijf in mijn ogen en begin mijn boeken op te ruimen.

"Je hoeft me niet te bedanken. Dat hoort niet bij jouw imago." Ze kijkt me betrapt aan maar tegelijkertijd ook verbaasd. "Patricia, ik weet hoe jij je voelt. Zo was ik ook. Maar probeer alles los te laten en jouw eigen mening te creëren, misschien gaat dat wel jouw imago verbeteren." Ik verschiet van mijn eigen woorden maar toch laat ik het niet zien. Ze kijkt me fronsend aan.

"Waar heb jij het over? Je bent echt wel raar." Ik lach kort en schud mijn hoofd. "Wat? Lach je me nu uit?" Ik schud mijn hoofd naar haar.

"Je zult wel zien wat ik bedoel... Ooit."