Liefdesbrief

Liefste verloren liefde,

Er was niet veel voor nodig om me jou te herinneren, want je had mijn hoofd geen dag verlaten. Nooit zal ik het moment vergeten waarin mijn ogen jou voor het eerst vonden. Lang geleden, op het veld waar ik vluchtte voor de stilte en de rust, daar vond ik jou. Zittend op een hekje, starend naar de ondergaande zon. Omdat je met je rug naar mij gekeerd zat, zag ik eerst alleen de zee van golvende, koperblonde lokken, waar de wind zachtjes mee speelde. De laagstaande zonnestralen omhulden jouw huid met goud en lieten mij geloven dat je enkel een illusie was. Je leek wel een sirene, op een rots aan de zee, wachtend op de schepen die zouden passeren.
Ik was een van die schepen.
Vanaf dat moment volgden mijn ogen jou overal, want niets kon mijn dag mooier maken, dan het zien van jouw stralende glimlach en het horen van jouw zoete stemgeluid. Jouw aanzicht was oogverblindend, elke dag weer. Enkel het zien van jouw gezicht deed mijn hart al sneller kloppen. De draaiingen van je lichaam wanneer je danste, achtervolgen mij nog in mijn dromen en de manier waarop jij mijn naam uitsprak, wakkert nog steeds het vuur in mij aan. Net als jouw tedere aanrakingen, die de vlinders in mijn buik ontpopten, brachten jouw omhelzingen mij in een andere wereld. Ik herinner mij nog jouw ogen, blauwer dan de oceaan en zo sprankelend dat ze mij nog steeds kippenvel bezorgen. En ik herinner me jouw lippen, zo rood als de rozen die ik je had gestuurd op Valentijnsdag, maar waarvan ik je nooit heb verteld dat ze van mij kwamen. Ik betreur het nog elke dag dat ik ze nooit heb geprobeerd te zoenen. Misschien was je dan nu bij mij.

Jouw liefde voor het leven, was mijn motivatie en ik genoot er elke keer weer van te luisteren naar jouw verhalen. Je vertelde zo vol passie en met zo veel hartstocht, dat ik zonder problemen uren naar je kon luisteren. Ik genoot ervan naar jou te kijken, wanneer je weer een goed boek had gevonden. Want wanneer jij je in die wereld had opgesloten, straalde je een golf van kalmte, geluk en tederheid uit en voelde ik me even niet meer eenzaam, omdat ik bij jou was.
Er gaat geen dag aan mij voorbij dat ik niet aan je denk en hoe het zou zijn als je van mij was. Dan zou ik je in mijn armen sluiten en je nooit meer loslaten, bang dat als ik dat wel zou doen, jij je eigen weg zou gaan en mij zou vergeten. Had ik maar de moed gehad om je het toen te vertellen, om je toen te laten weten hoeveel ik van jou hield. Maar ik was te laat, jouw haven was voor mij gesloten.
Jouw hart behoort nu aan een ander en ik kan alleen maar wensen dat hij jouw schoonheid koestert, zoals ik dat al die jaren heb gedaan.

Liefs,
De jongen op het hek