The beginning.

'Olivia?' murmelt Niall tegen mijn haar. Een vaag geluid verlaat mijn mond. 'I will never forget you.' fluister hij voorzichtig en langzaam stromen de tranen weer over mijn wangen. 'I know.' fluister ik en haal mijn neus op. 'Don't cry, please.' mompelt Niall en slaat zijn arm steviger om me heen. Ik nestel me dichter tegen hem aan. Mijn beste vriend gaat morgen weg, voor een lange tijd. One Direction heeft een contract gekregen en nu gaan ze samen wonen in Londen om aan hun muziek te werken. Londen is zeshonderdtweeëntachtig en halve kilometer van Mullingar verwijderd. Zeshonderdtweeëntachtig en halve kilometer te veel. Ik zucht en veeg de tranen weg, ik wil niet huilen op onze laatste dag samen. 'And you know.' mompelt Niall. 'You can always visit.' Ik glimlach, hij heeft gelijk. Het is niet voor altijd, we houden contact. 'We have space enough and I will pay for your ticket.' oppert Niall iets vrolijker op. 'Thank you.' mompel ik tegen zijn nek aan. Niall zucht en mompelt dan iets onverstaanbaars. 'What?' mompel ik en ga recht zitten. Hij kijkt recht voor zich uit en ik volg zijn blik naar een koppel. 'Only fools fall in love.' lacht hij. 'Well then I am a fool.' fluister ik zachtjes, ergens hoop ik dat hij me niet heeft gehoord. 'Because?' vraagt hij en richt zijn blik op mij. 'Because I love you.' stotter ik verlegen en richt mijn blik op mijn handen die ineens heel interessant zijn geworden. Het blijft even stil tussen ons, gelukkig want alles wat ik nu wil is het lastig maken voor hem of voor mij. Maar de vlinders in mijn buik worden wild en ik wacht op zijn antwoord. 'I know.' fluistert hij voorzichtig in mijn oor en een rilling trekt over mijn rug. Ik kijk hem aan en voel dan zijn zachte lippen op die van mij.