059

Lauren Brown

"Je kan hier zo lang blijven als dat je wilt!" Ik knik dankbaar. "Alleen, waar ga ik slapen?" Vraag ik ongemakkelijk. "Ik heb een logeerkamer. Ik zal 'm je wel even laten zien". We lopen samen de trap op. Hij opent de deur en laat me de logeerkamer zien. "Doe alsof je thuis bent!" Ik knik liefjes en loop naar het bed. Ik zet m'n tas daarop en neem plaats op het zachte bed. "Ik ga zo naar de kroeg met wat vrienden. Ga je mee?" "Graag!" Hij lacht. "Ik ga me even omkleden, ik zie je zo beneden!" Hij loopt de deur uit. Dan ga ik me ook maar eens omkleden. Justin heeft me nog niet gebeld. Ik vraag me af of hij wel weet dat ik weg ben gegaan.

Ik zit met Ryan en zijn vrienden in de kroeg. Gelukkig zijn het geen vrienden van Justin. Daarmee bedoel ik dat hij niet ieder moment binnen kan komen lopen. Het is heel erg gezellig. De vrienden van Ryan communiceren tenminste met me. Ze laten me gelukkig, lachen en genieten. Deze gasten sporen echt niet. Ryan schenkt me ook veel aandacht. En wederom vind ik het weer helemaal niet erg. Ik weet af en toe echt niet wat ik met mezelf aan moet.

Ryan is dronken. Maar dan ook echt heel erg dronken. Hij kan zowat niet meer op zijn benen blijven staan. Een vriend van hem helpt me om hem naar binnen te brengen en in bed te leggen. Ik ben echt super blij met zijn hulp. We komen met veel bloed, zweet en tranen de trap op. We leggen Ryan op het bed. Ryan mompelt wat. Duidelijk niet te verstaan. "Bedankt voor je hulp!" Zeg ik tegen hem. Hij knikt tevreden. "Moeten we hem nog uitkleden of niet?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik doe het wel. Komt goed!" Hij knikt en loopt de deur uit. Ik volg hem en laat hem uit. "Nogmaals bedankt! Zie je snel. Doei!" Hij draait zich nog even om en zwaait naar me. Ik sluit de deur weer en ren de trap op. Ryan ligt er rustig bij. Hij slaapt natuurlijk al.
Wat een dramatische avond was dit. Ik heb me helaas weer erg misdragen. Toen de vriend van Ryan weg was gegaan, ben ik terug naar zijn kamer gelopen om hem uit te kleden. Ik had daar echt geen bedoelingen bij, echt niet. Ryan werd weer wakker en vond het wel leuk dat ik dat deed. En van het een kwam het ander... Ik ben meteen terug naar mijn eigen bed gegaan daarna in de hoop dat Ryan de volgende ochtend niets meer zou weten. Ik heb 'm nog niet gezien of gesproken. Ik wil 'm niet onder ogen komen. Dit is al de zoveelste keer dat ik vreemd ben gegaan met Ryan. Het lijkt wel de normaalste zaak van de wereld.

Ik heb Ryan gezien en gesproken en hij deed alsof er niets was gebeurd. Misschien dat 'ie het toch echt niet meer weet. Vanavond gaan we wederom naar een bekend café. Jane en Sam gaan vanavond ook mee en de vrienden van Ryan ook. Dat wordt weer een gezellige avond. Ryan heeft belooft dat hij minder zal drinken en daar hou ik 'm zeker aan. Anders gebeuren er vanavond weer dingen die niet horen te gebeuren...