Doomed |12

Ik zoek op de grond voor iets waarmee ik mijn arm mee kan verbinden en vind mijn kapot gescheurde shirt. Dat is waar ook, ik heb geen shirt meer aan. Maar dit stuk stof kan ik niet echt bepaald meer aantrekken. Ik draai het stof maar om mijn arm heen en knoop de uiteindes vast. Het is niet bepaald dik stof maar hopelijk houd het het bloed tegen.
Ik voel even hoe groot de opening van het raam is en kom tot de conclusie dat ik er met een beetje proppen makkelijk door zou moeten passen. Ik slinger mijn benen over de rand zodat ik in het raamkozijn zit. Ik luister even of ik onder aan de straat auto’s hoor rijden maar het is stil. Waarschijnlijk is dit de achterkant van het huis en zou ik als ik nu naar beneden zou springen in het rustige steegje terecht moeten komen. Op hoop van zegen dan maar. Ik haal een paar keer diep adem en probeer mijn hartslag rustig te houden en niet aan alle dingen te denken die er fout zouden kunnen gaan. Ik schuif iets meer naar voren en voel met mijn voeten of er misschien een randje is waar ik op zou kunnen gaan staan, maar helaas is dit niet het geval.
‘Okay, je kan dit. En als het niet lukt maakt het niet uit want het kan niemand iets schelen wat er met je gebeurd.’ Ik haal nog een keer adem en laat me vervolgens naar beneden vallen, in de hoop op mijn benen terecht te komen.
Ik kom inderdaad met mijn benen als eerste op de grond maar ik zak meteen door mijn enkel heen waardoor ik vol met mijn hoofd de grond raak. Ik slaak een gil van de pijn en blijf vervolgens zo stil als ik kan liggen.
Ik probeer de schade in te schatten.
Vanuit mijn enkel voel ik wat pijnlijke steken die doorgaan tot aan mijn knie en mijn arm brand en mijn hoofd bonkt als een bezetene. Ik ga van het minst erge uit en gok op en gekneusde enkel, een schaafwond op mijn arm, een lichte hersenschudding en waarschijnlijk een hele hoop blauwe plekken. Ik ga heel langzaam rechtop zitten en voel aan mijn hoofd. Een plakkerige vloeistof kleeft aan mijn hand. Ik zucht en veeg mijn hand schoon aan mijn broek.
Vervolgens voel ik ook even aan mijn enkel. Geen bloed en geen rare botten die uitsteken dus neem ik aan dat hij inderdaad gewoon geneusd is. Ik haal een paar keer rustig adem zodat de pijn een beetje minder word en probeer dan voorzichtig op te staan.
Ik moet hier weg voordat ze me vinden, want anders ben ik weer terug bij af. Maar waar kan ik heen?
Meteen schieten mijn gedachtes naar Owen, die zo aardig tegen mij was. Of Liam die volgens Owen rijk was, hij zal het vast niet erg vinden om me een paar kleren te geven en me misschien een kamertje aan te bieden?
Ik schud mijn hoofd. ‘Droom lekker verder.’ Zeg ik tegen mezelf. Je kent die gasten net een avondje. Ze geven helemaal niets om je. Je was gewoon een spelletje voor ze, waarschijnlijk hebben ze morgenavond weer iemand anders.
Ik leun een beetje tegen een muurtje aan en probeer recht te gaan staan waarna er meteen en steek vanuit mijn enkel volgt. Ik blijf nog een paar minuten tegen het muurtje aanleunen waarna ik het opnieuw probeer. Dit keer met iets meer succes. Het doet nog steeds pijn maar dit is te verdragen, ik ben erger gewend.
Strompelend begin ik maar te lopen. Waarheen weet ik nog niet maar wat ik wel weet is dat ik weg wil van deze plek.

Het lopen vergaat me moeilijk. Ik ben al zeker vier keer tegen een lantaarnpaal aangelopen en twee keer over een stoeprand gestruikeld, aangezien ik geen stok bij me heb. Ook begint mijn lichaam aardig te bevriezen. Ik leun even tegen een muurtje aan om uit te rusten als er plotseling iemand in mij oor begint te hijgen.
‘Hey lekker ding, wat doe jij hier rond dit tijdstip zonder shirt.’ Klinkt een vieze opdringerige stem.
Meteen zet ik me van de muur af en probeer ik weg te lopen, maar de man pakt mijn arm vast en duwt me weer tegen de muur aan. ‘Je bent van mij.’ Fluistert de stem tegen mijn wang aan.
Ik probeer me uit zijn greep los te maken maar hij drukt zijn vingers hard in de nog redelijk verse sneeën op mijn arm waardoor ik een korte gil slaak. ‘Ik weet dat je het wil.’ Fluistert de stem weer terwijl hij met zijn hand kringetjes op mijn buik maakt en langzaam hoger gaat naar mijn borst toe. Bang duw ik mezelf zo hard mogelijk tegen het muurtje aan, alsof ik er misschien door heen zou kunnen vallen zodat ik niet meer in de buurt ben van deze man.