Doomed |11

!

Na nog geen twintig seconden word de deur ruw geopend en word ik met een ruk naar binnen getrokken. De deur word dichtgesmeten en zonder een woord te zeggen sleurt ze me mee de trap op naar de zolder. Mijn beide handen worden vastgeketend aan kettingen terwijl ik met mijn gezicht tegen de muur aansta. ‘Je kan ook helemaal niets, je bent een mislukkeling, een schande voor deze samenleving, je zou niet geboren moeten zijn. Waarom leef je nog?’ Zegt Mevrouw Calder op een rustige kille toon. Ik hoor hoe ze in een kistje begint te rommelen en niet veel later word het shirt wat ik aanhad kapot gescheurd en van mijn lijf afgetrokken.
‘Mam, kan ik helpen?’ Klinkt de stem van Bryanne.
‘Tuurlijk meis, tuurlijk.’ Antwoord mevrouw Calder.
Ik voel het koude punt van een mes tegen mijn huid aangedrukt worden.
‘Mag ik het doen. Please.’ Vraagt Bryanne.
De mes word van mijn rug afgehaald en een paar seconden later word het er weer ruw tegenaan gezet. Ik hoor een zacht lachje van Bryanne voordat ze het mes hard door mijn huid een duwt en het langzaam naar beneden trekt. ‘Wat zal ik eens gaan tekenen vandaag?’ Vraagt ze met een kinderachtige stem. ‘Zal ik je een aandenken aan mij geven? Dan zou ik het eigenlijk op je arm moeten doen, dan valt het meer op.’ Grinnikt ze. ‘Omdat je zoveel om mij geeft wil je vast en zeker graag mijn naam op je arm hebben staan toch?’
Mijn arm word ruw naar achteren getrokken en het mes vind zijn weg door de huid op mijn arm. Vreselijk langzaam laat het punt van het mes helder rode letters achter, en helse pijnsteken.
Een traan rolt over mijn wang terwijl ik de kreten die zich op het puntje van mijn tong opstapelen probeer binnen te houden. Ik voel de druppels bloed naar beneden lopen en op de grond kapot vallen.
Na enkele minuten is Bryanne klaar en haalt ze eindelijk het mes van mijn arm af.
‘Mam je moet echt eens ergere straffen gaan verzinnen want dit is veel te soft.’ Klaagt Bryanne terwijl ze de kettingen van mijn polsen losmaakt. Ik hoor mevrouw Calder instemmend mompelen en dan word de deur dicht geslagen. Ik wacht nog enkele seconden zodat ik zeker weet dat ze weg zijn en slaak dan een harde gil.
Hoelang moet ik dit nog volhouden? Ik kan het niet meer. Ik werk de hele dag, ik doe al hun klusjes en het word gewoon nooit gewaardeerd. Nooit! Hoe ben ik hier ooit in terecht gekomen? Wat moet ik doen om dit te laten stoppen? Hoe moet ik er een eind aan maken? Hoe heb ik dit ooit zo lang kunnen accepteren? Ze hebben me kapot gemaakt, letterlijk en figuurlijk.
De tranen stromen over mijn wangen, ik heb me nog nooit zo zwak gevoeld. Ik duw mezelf tegen de muur aan omhoog en probeer de deur te vinden. Ik duw de klink omlaag maar de deur blijft dicht. Ohw fijn, hebben ze me ook nog eens opgesloten. Ik sla zo hard als ik kan tegen de deur aan maar ik krijg er geen beweging in. Ik laat me tegen de deur aan naar beneden zakken totdat ik weer op de grond zit. Ik voel iets hards onder mijn been en pak het voorwerp met mijn hand op. Het mes.
Ze hebben me opgesloten met slechts een uitweg.
Ik ga zacht met mijn vinger over de scherpe kant van het mes.
Ik zucht en gooi het mes met alle kracht die ik heb voor me uit. Een krakend geluid volgt waarna het lijkt alsof er glas op de grond valt. Stond er een vaas? Of is het een raam? Is er een raam hier?
Ik duw mezelf overeind en loop langzaam naar de andere kant van de kamer. Al snel voel ik de scherpe randen van een raam die nu gebarsten is.
Zou ik er doorheen kunnen klimmen? Zou ik kunnen ontsnappen? Mijn hoofd vult zicht me duizenden vragen en ik heb geen idee wat ik nu moet doen.
Zou ik eruit kunnen klimmen, of zou ik moeten springen, hoe hoog zou het zijn?
Ik haal diep adem en trap dan nog een keer tegen het glas aan zodat het hele glas eruit valt en er geen scherpe randen meer zijn. Ik ga dit gewoon doen!