Doomed |10

‘I wanna sing, I wanna shout
I wanna scream till the words dry out
so put it in all of the papers,
I'm not afraid
they can read all about it’

Ik laat de microfoon zakken en zucht. Dit ga ik dus echt nooit meer doen.
Enkele seconden blijft het stil en ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik sta hier maar een beetje te staan en weet niet of ik moet blijven staan of moet proberen de weg van het podium af te vinden, wat er waarschijnlijk tot gaat leiden dat ik er gewoon afval. Net als ik heb besloten om toch maar van het podium af te gaan, klinkt er een luid applaus. Geklap, gegil, en schuivende stoelen waaraan ik kan merken dat mensen rechtop gaan staan. Waarom? Heeft iemand ergens achter in het café een of ander kunstje gedaan in de paar seconden dat het zo stil was? En klappen de mensen daarvoor? Plotseling voel ik een paar handen die me van achteren vastpakken en me optillen.
‘Je had me wel even mogen vertellen dat je zo prachtig kon zingen hoor Princes.’ Fluistert de stem van Liam waarna hij me van het podium afdraagt. Er ontstaat een kleine glimlach op mijn mond wanneer hij mij voor de tweede keer deze avond Princes noemt. Hij zegt het met zo’n lieve stem.
Als Liam me weer terug op de kruk zet beginnen alle jongens meteen weer te gillen en fluiten.
Ik heb zo het idee dat mijn hoofd ondertussen de kleur van een tomaat heeft aangenomen.
‘Jongens, een beetje minder mag ook.’ Zegt Liam waarna de jongens meteen hun mond houden. Ik werp Liam een scheve glimlach toe en zoek daarna mijn glas met cola, die nog half vol ergens op de tafel zou moeten staan. ‘Hier.’ Zegt Mino terwijl hij het glas licht tegen mijn hand aan duwt zodat ik weet waar het staat. Ik knik en neem dan een klein slokje.
De jongens hebben ondertussen weer een ander onderwerp gevonden en laten mij gelukkig weer een beetje met rust. Ik heb nooit geweten dat het zo gezellig kan zijn om bij andere mensen te zijn. Als ik hoor hoe deze jongens met elkaar omgaan en lol kunnen maken over de kleinste dingen word ik stiekem toch wel een beetje jaloers.
Plotseling hoor ik een lieve hogere stem die duidelijk van een meisje afkomstig moet zijn. ‘is dit meisje je nieuwe vriendin Mino?’ Vraagt de stem. Ik vind de stem verdacht veel lijken op de vrouwelijke variant van Liam. ‘Nee Flora, deze leuke chick hier is Hailey.’ Zegt Owen.
‘Ohw, Ik ben Flora.’ Ik voel een kleine windvlaag voor me waaruit ik op kan maken dat ze haar hand uitsteekt. Ik pak haar hand schud hem. ‘Ik ben de zus van Liam en de vriendin van Neal.’ Vervolgt ze dan. ‘En de ex van Owen.’ Grinnikt Liam dan. Ik lach zachtjes geen idee hebbende wat ik van Flora moest denken. ‘Wat kom je hier doen. ’Vraagt Liam.
‘Ik kwam vragen of ik wat geld van je kan lenen, want ik wilde morgen met Felicity gaan shoppen.’
Liam knikt en stopt flora dan een paar briefjes toe. ‘Ga je mee morgen, Hailey.’ Vraagt Flora dan op een aardige toon. Meende ze dit nu? Ze kende me niet eens? ‘Uhm ja is goed, denk ik.’ Stamel ik verlegen terug. ‘Mooi.’ Zegt Flora simpel. ‘Zal ik je op komen halen rond half een?’
Zonder na te denken knik ik instemmend en vertel ik haar mijn adres. Flora zegt nog dat ze er zal zijn en dan loopt ze weer weg. Plotseling herinner ik me weer dat ik om half twee thuis moet zijn. ‘Weet iemand hoe laat het is?’ Vraag ik zacht. ‘vijf voor half twee.’ Vertelt Mino me.
Kut. Dat ga ik dus al niet meer halen. Ik loop er sowieso dertig minuten op. Ik bijt op mijn lip en probeer een oplossing te zoeken. ‘Moest je optijd thuis zijn?’ vraagt Liam. Ik knik. ‘Half twee.’
‘Zal ik je met de auto brengen? Dan ben je misschien net tien minuutjes te laat.’ Stelt Owen voor.
Ik knik langzaam mijn hoofd. Niet veel later pakt Owen mijn hand en trekt me tussen alle mensen door mee naar buiten. Plotseling staat hij stil en hoor ik hem de portier van een auto openmaken. ‘Stapt u maar in.’ Zegt hij op een kakkerige toon. Ik grinnik en stap de auto in. Niet veel later stapt hij aan de andere kant in en start hij de auto. ‘Is dit jou auto?’ Vraag ik hem.
‘Jep, helemaal van mij alleen.’ Zegt hij trots. ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ Vraagt hij dan aan mij.
‘Zestien, jij?’ Vraag ik hem. ‘Negentien, Neal ook trouwens en Mino is achttien en Liam en Aron zijn twintig.’ Vertelt hij. ‘Zou ik je telefoon nummer mogen? Dan kunnen we misschien vaker iets gaan doen.’ Vraagt hij dan.
‘Ik uhm, Ik heb geen telefoon.’ Antwoord ik een beetje beschaamd.
‘Ohw, geen probleem. Ik zeg wel even tegen Flora dat ze een mobiel voor je moet kopen morgen en dan krijg ik je nummer wel via haar.’ Zegt hij.
‘Maar een mobiel is toch super duur?’ Vraag ik een beetje verbaasd.
‘Je wilt niet weten hoe rijk die familie van Liam en Flora is, dus voor hun is dat echt helemaal niets. Je woonde op nummer twaalf toch?’ Vraagt hij dan. Ik knik en dan stopt de auto. Ik hoor Owen uitstappen, maar nog voordat ik mijn hand op de klink heb gelegd gaat het portier al open. ‘stapt u maar uit.’ Zegt hij weer op diezelfde bekakte toon. Ik glimlach licht en stap dan uit. ‘Hoelaat is het?’ Vraag ik, bang voor het antwoord. ‘Elf minuten over half.’
Ik zucht en bedank Owen dan voor mij naar huis te brengen. ‘Geen probleem Hailey, Hopelijk zie ik je snel weer.’ Ik glimlach en dan word er plotseling een kus op mijn wang gedrukt. Licht blozend zeg ik hem gedag en dan loop ik naar de deur. Ik blijf een paar seconden met mijn vinger voor de bel hangen maar druk er dan toch maar op. Ik kan toch niets meer aan de tijd veranderen.