Proloog

Ik lag in bed, het was tien uur 's avonds. Ik hoorde eigenlijk al een uur te slapen, maar ik kon de slaap niet vatten. Misschien kwam het door de geschiedenis toets van morgen, die ik niet goed geleerd had. Ik pakte mijn mobiel en zocht slaaptips op. Ik kwam op een site waar ik alle slaaptips al van kende. De meeste had ik al uitgevoerd, maar niks hielp. Ik scrolde wat naar beneden en zag opeens de tip: 'doe alsof je in een zeepbel zit, die jij kan besturen, zweef bijvoorbeeld het huis eens uit, of ga naar een disco.' Ik dacht: 'He, die kende ik nog niet'.
Ik ging weer liggen en probeerde mij voor te stellen hoe ik de trap afging, daarna nog een trap. Toen kwam ik in mijn zeepbel bij de hal aan.
Mijn intuitie zei: 'Ga naar de woonkamer, naar de cello, daar worden al je dromen werkelijkheid'. Ik zweefde de hal door, het is ongeveer anderhalve meter, en ik had geluk. De deur stond open en er was niemand in de buurt. Ik vroeg me eigenlijk af of ik wel zichtbaar was. Ik zweefde onder de vleugel en ik had het idee dat ik plotseling heel klein werd. Ik ging naar mijn cello toe en keek naar de F-gaten. Opeens kwam er een idee in mij op, ik ging naar de F-gaten, en dook erin, met zeepbel en al. Even had ik het idee dat ik weggezogen werd, maar toen had ik weer vaste grond onder mijn voeten. Het was niet de grond die ik verwachtte, maar met stenen tegels. Het was koud aan mijn voeten. Toen ik om mij heen keek, dacht ik dat ik of dood was, en in de hemel, of dat ik gek geworden was. Ik geloofde gewoon mijn ogen niet. Geheel op mijn onderbewuste was ik ergens beland dat ik nooit heb durven dromen...