032

Ik werd wakker van Belinda en Parvati, die giechelend de trap op kwamen stormen.
'Kan het wat zachter', vroeg ik.
'Oh, sorry', zei Parvati, maar ik hoorde Belinda zachtjes 'Nee' zeggen.
'Wat is er?' vroeg ik terwijl ik uit bed kroop.
'Ron', grinnikte Belinda.
Ik keek hun vragend aan.
'Ga maar kijken', zegt Parvati bezorgd.
Ik keek haar aan, en zij keek terug.
In mijn pyjama stormde ik de trap af, en ik herkende meteen Rons rode haar.
'Ron!' riep ik.
Ron keek verbaasd achterom.
'Hermelien?' vroeg hij. 'Wat is er?'
Ik keek om me heen. Er was niks.
'Je-je', stamelde ik.
'Ik?' herhaalde hij.
'Er is niks'.
'Nee', zei hij onbegrijpelijk. 'Wat zou er moeten zijn?'
'Maar Parvati en Belinda-', zei ik.
'Die zaten samen in een hoekje te smoezen', zei hij.
Ik keek hem aan.
'Ze zeiden dat er iets met je was'.
Ik hoorde gegiechel achter me.
Belinda en Parvati stonden er. Belinda begon nog harder te lachen toen ze mijn gezicht zag, maar Parvati keek me opeens medelevend aan.
Ik keek haar boos aan.
'Hermelien-', begon Ron.
'Laat maar', zei ik.
Ik rende de trap op, en duwde Belinda en Parvati. Ik was nooit agressief als er iets was, maar dit keer dus wel.
'Au! Vuile-!'
De rest kon ik niet horen omdat ik de deur van de slaapzaal al had dicht gedaan.
Ik viel op mijn bed.
Ik huilde niet, ik deed helemaal niks.
Ik was aan het denken wat ik vandaag aan zal doen, tot ik mezelf herinnerde dat ik gewoon mijn gewaad aan moest.

Het duurde langer dan een 1 uur voordat ik de slaapzaal uit kwam.
Parvati en Belinda waren weg, iedereen was weg.
Ik had honger, al wist ik niet hoe laat het was.
Ik keek op de klok in de leerlingenkamer en zag dat het half 1 was. Lunchtijd.
De gangen waren leeg, waarschijnlijk zat iedereen te eten.
Toen ik binnenkwam in de grote zaal ging ik bij Harry zitten.
'Hey', zei hij verbaasd.
'Hai', zei ik terwijl ik met mijn vork begon te spelen.
'Wat is er?' vroeg hij.
'Dingen', zei ik.
'Leuke dingen?'
Ik keek hem aan.
'Nee dus', zei hij.
Ik stool een wortel van hem en begon hem met mijn vork te pletten.
'Hey, wees eens wat aardiger voor die wortel'.
Ik moest lachen.
Opeens vielen overal blaadjes.
Perkament.
Ik hoefde nog niet eens de tekst te lezen.