Kortverhaal

Ik weet niet meer hoe het begon, of wie ik was. Het enige dat ik weet is dat ik iets ongelooflijk heb meegemaakt. Het begon… wel, wat ik mij nog kan herinneren is dat ik in mijn roeibootje zat, midden op zee. De wolken pakten boven mij samen en voor ik het wist, zat ik in een storm. Huizehoge golven vielen over mij terwijl het bliksemde en donderde. Opeens viel er weer een golf over mij. Mijn boot versplinterde onder mijn voeten en ik viel in het kolkende water. Ik werd steeds weer naar beneden geduwd, zonder een kans om adem te halen. Water vulde mijn longen en ik werd omhuld door een deken van duisternis.

Ik werd wakker na ik weet niet hoeveel uren of minuten. Wat ik nog wel weet, is dat ik leef. Ik leefde, om exacter te zijn. De rotsen prikten in mijn lichaam en boven mij was een helderblauwe lucht. Ik kantelde mijn hoofd en zag niet ver van mij vandaan een goudgeel strand beginnen. Ik kreunde even, maar dwong mijn lichaam om zich naar het strand te bewegen.
Meter voor meter kroop ik verder, terwijl de meeuwen om mij heen vlogen.
Meter voor meter kroop ik verder, het zand tussen mijn kleren en handen voelend.
Meter voor meter kroop ik over het zand, totdat ik uitgeput onder de zon ineen stortte. Ik keek even op en zag een contour op mij af komen. Het kreeg vorm, maar het was geen mens, dat was duidelijk. Voordat het wezen mij bereikte, verloor ik het bewustzijn, hopend dat ik ooit nog wakker zou worden.