Hoofdstuk 18

Die avond zat Nouvelle aan het raam naast haar bed naar buiten te kijken. De regen tikte zachtjes tegen het glas en druppels kropen langzaam naar beneden. Ze was weer eens alleen en al haar huiswerk had ze alweer helemaal af. En die momenten haatte ze zo erg. Nouvelle zuchtte haar zoveelste zucht en dacht voor de zoveelste keer na over het schooljaar. Hoe had het zo ver kunnen komen? Maar vooral: hoe zou het nu verder gaan? Nouvelle had wel een idee. Nog een paar maanden en dan was het jaar alweer voorbij. Draco zou van school af zijn en Nouvelle zou haar laatste jaar nog eenzamer doorbrengen. Want ook Matthew zou van school af zijn. Maar waarom kon haar dat nou weer schelen? Nouvelle begreep zichzelf niet. Ze wist wel redelijk zeker dat ze Matthew niet aardig vond. En daar had ze alle redenen toe. Maar toch kon ze ook niet zonder te liegen zeggen dat ze hem haatte. Niet meer. Natuurlijk was dat helemaal tegen haar principes in en juist daarom irriteerde Nouvelle zich eraan. Matthew was een Ravenclawer, en dan nog halfbloed ook! Waarom praatte ze toch met hem? Niet dat ze hem vleiende woordjes toefluisterde, dat nu ook weer niet. Eigenlijk was ze zelfs onbeschoft tegen hem, gewoon omdat het zo hoorde. Maar het vervelende aan hem was dat hij zich daar niets van aan trok. Andere jongens, als ze al eens tegen haar durfden te praten, ontweken haar zoveel mogelijk meer nadat Nouvelle had laten blijken dat ze wel erg trots was op haar status. Maar Matthew leek zich alleen maar te amuseren als Nouvelle haar afschuw liet blijken. En Nouvelle kreeg steeds meer het gevoel dat hij haar stiekem uitlachte. Ze voelde zich vooral beledigd. En daar was geen enkele jongen ooit toe in staat geweest. Behalve Draco dan. Maar dat was ookal zo'n vreemde, mysterieuze kwal. Waarom kon Nouvelle nou nooit eens met normale mensen omgaan? Gewoon een andere Slytherinjongen. Zoals Lucas of Peter. Maar Nouvelle wist het antwoord wel: zij waren niet interessant genoeg. Natuurlijk niet. Dat waren gewone mensen. Zij kreeg alle speciale gevallen op haar dak. En het deed haar blijkbaar geen goed, als je naging hoe ze hier nu zat.
De deur van de slaapzaal ging opeens open en Lauren kwam naar binnen. "Hij is weg hoor. Je kan terug bij de haard gaan zitten?" Stelde ze behulpzaam voor. Maar Nouvelle werd er alleen maar geïrriteerd van. Het was zo belachelijk, dit stomme ontwijkspelletje. En ze wilde het niet meer spelen. Koppig bleef ze naar buiten staren. Ze hoorde Lauren iets mompelen en weer naar de leerlingenkamer stappen. Toen lichtte er opeens een pluk witblond haar op, langs de rand van het verboden bos. Nouvelles hart stond even stil en ze drukte haar neus tegen het glas om beter te kunnen kijken. Het was Draco. Draco ging weer eens naar het bos. Wat deed hij daar toch? Nouvelle was er nog steeds niet achter gekomen wat hij de vorige keer in het bos had uitgespookt. Toen was ze hem gevolgd, maar was ze niet zo tactvol geweest. Vrijwel meteen schoot Nouvelle recht en trok ze haar mantel aan. Ze sprintte de slaapzaal uit en negeerde de verbaasde blikken van alle leerlingen die gezellig aan het praten waren. Ze sloop door de gangen en glipte naar buiten. Het witblonde haar was al verdwenen. Draco zou niet heel ver vooruit kunnen zijn, dacht Nouvelle. Ze liep snel door het gras en toen ze in het bos kwam, maakte ze snel licht met haar toverstok. Er was niemand te zien, maar dat kon ook aan de typische mistlaag boven de grond te wijten zijn. Een beetje beverig, maar toch vastberaden ging Nouvelle dieper het bos in. Een hele tijd leek ze echt alleen te zijn, maar na een kwartier lopen, hoorde ze steeds vaker het geluid van brekende takjes, dat niet van onder haar eigen voeten kwam. Nouvelle hield telkens haar pas even in en zwaaide een beetje met haar toverstok. Maar ze zag helemaal niets of niemand. De tijd kroop verder en Nouvelle liep steeds dieper en dieper het bos in. Het leek steeds een paar tinten donkerder te worden. Net alsof de duisternis het lichtje van haar toverstok beetje bij beetje overmeesterde. Nouvelle concentreerde zich zo erg op het niet denken aan alle gevaarlijke wezens in het bos, dat ze de krakende takjes achter haar niet eens meer opmerkte.
Plotseling vloog er een hele zwerm luid krijsende vogels uit één van de hoge bomen. Hun plotse vertrek en oorverdovende kabaal deden Nouvelle schrikken. Ze struikelde en belandde languit op de grond. Haar toverstok kwam een eindje verder op de grond terecht, waardoor het lichtje meteen doofde. Nouvelle zag geen hand voor ogen en voelde zich ingesloten in de duisternis. Paniekerig kroop ze recht en deed een poging om haar gewaad af te kloppen. Waar waren die vogels zo van geschrokken, dat ze opeens allemaal samen wegvlogen? Nu Nouvelle uit haar concentratie geraakt was, kwamen er allemaal gedachtes over vreemde wezens in haar op. En Draco was hier ook ergens! Dat hoopte Nouvelle tenminste. Hij zou niet blij zijn om haar te zien, maar ze zou in ieder geval niet alleen zijn.
Maar Nouvelle was helemaal niet alleen. Ze zette voorzichtig een paar pasjes vooruit en kneep haar ogen tot spleetjes. Haar toverstok moest hier ergens liggen! Ze boog een beetje voorover. Was dat nou een tak of haar toverstok? Voorzichtig tastte ze de grond af. Het bleek een doodgewone tak te zijn. Trillend als een rietje, zocht ze verder. Zonder toverstok maakte ze nog minder kans als iets haar zou aanvallen. En zelfs met toverstok voelde Nouvelle zich bijzonder kwetsbaar in dit bos. Nouvelle begon steeds sneller en onnauwkeuriger te zoeken. Ze liep in cirkeltjes en beet op haar onderlip om het niet in tranen uit te barsten. Ze moest kalmeren, dit ging zo niet. Ze drukte haar handen tegen de zijkanten van haar hoofd, sloot haar ogen en ademde gejaagd in en uit. Opeens voelde ze een warm briesje in haar nek. Hetzelfde warme briesje dat ze gevoeld had in de gang, toen Matthew over haar heen stond gebogen. Nouvelles ogen sprongen open en ze sloeg een ijselijke gil. Meteen werd de gil gesmoord door een hand die stevig, maar toch niet al te hard op haar mond duwde. Nouvelle duizelde en sloot haar ogen weer. Dit was haar einde, ze wist het gewoon. Ze had hier nooit mogen komen.
Maar er gebeurde niets. Er weerklonk alleen een zacht gefluister in haar oor. "Sorry, ik wilde je niet doen schrikken hoor." Het was een warme stem, met een geamuseerde ondertoon. Matthew. Nouvelle werd woest en sloeg de hand voor haar mond weg. Achter haar stond inderdaad Matthew. Nouvelle was zodanig overstuur dat de tranen over haar wangen vloeiden. "Wat doe jij hier?!" Ze probeerde te gillen, maar er kwam slechts een schor gepiep uit haar keel. "Dat kan ik net zo goed aan jou vragen." Matthew trok een wenkbrauw omhoog en grijnse lichtjes. Hij leek zich totaal op zijn gemak te voelen. Nouvelle trilde nog steeds op haar benen. Dit had ze al eens eerder gezien en gehoord. Maar toen was het Draco die de vraag stelde. Toen Nouvelle niet antwoordde, nam Matthew maar weer het woord. "Nou goed dan. Ik ga wel eerst." Hij leunde losjes tegen een boom aan. "Ik zag Malfoy de school uit sluipen en besloot hem te volgen. Hij voert al dagen iets in zijn schild. En ik verwacht niet veel goeds." Nouvelle slikte. "Oke, jouw beurt." Zei Matthew ongeduldig. "Ik- Ik volgde hem eigenlijk ook." Fluisterde Nouvelle. "Dat vermoedde ik al." Matthew pulkte aan de boomschors. Nouvelle kon hem alleen maar verbaasd aankijken. Hoe kon hij dat nou al vermoeden? "Hoelang volg je me al?" Nouvelle leek eindelijk haar stem terug te hebben. "Een tijdje." Matthew moest nodig leren zijn lach in te houden. Want hij bakte er niets van. "Het is niet grappig! Stop met lachen." Snauwde Nouvelle kwaad. "Bekijk het vanuit mijn standpunt, dan snap je het wel." Matthew haalde zijn schouders op en lachte nu ongestoord verder. "Stiekem ben je wel blij me te zien, toch?" Nouvelle schudde koppig haar hoofd, maar het was donker dus hij had het waarschijnlijk niet gezien. "Nee, ik red het heus wel alleen." Matthew grinnikte weer. Deed hij dat nou met opzet om haar nog meer te irriteren? "Oh, ik dacht nameljk dat je je toverstok hier ergens had laten vallen." Matthew kruiste zijn armen en leunde lekker casual tegen de boom. "Ik wilde wel even voor een lichtje zorgen, zodat je je toverstok makkelijker zou terugvinden. Maar als jij denkt dat je het alleen kan..." Nouvelle zuchtte. "Oke, oke. Wat jij wil." Dit was zo niks voor haar. Maar ze voelde zich sowieso al helemaal uitgelachen, dus dit kon er ook nog wel bij. "Wat bedoel je?" Matthew grijnsde breed. Nouvelle snapte het al. Ze moest smeken. "Denk maar niet dat ik..." Maar ze had niet veel keuze. "Nou goed dan, maar je geniet er maar beter van want 't is de eerste en de laatste keer!" Mompelde ze verslagen. "Oh, wees daar maar zeker van." Matthew schudde lachend zijn hoofd. Nouvelle mompelde nog wat bezwaren, maar ze kon nu niet meer terug. Ze wilde haar toverstok. "Wil je me asjeblieft helpen, Matthew?" Matthew kuchte tevreden. "Lumos." Meteen verscheen er een lichtje op het puntje van zijn toverstok. Nouvelle begon weer in rondjes te lopen en Matthew volgde haar en scheen op de grond. Nouvelle slaakte een opgelucht kreetje toen ze haar toverstok zag liggen. Matthew gaf haar een schouderklopje. "Ziezo," Hij schoof zijn toverstok weer in de binnenzak van zijn gewaad. "Prettige avond nog verder!" Hij draaide zich resoluut om en liep weg tussen de bomen. Nouvelle staarde hem nietbegrijpend aan. Waarom ging hij er opeens vandoor? "Huh? Matthew?" Ze kreeg geen reactie. "Laat me niet- Hé! Kom terug!" Nouvelle voelde zich net een stomme muis die in een val getrapt was. "Asjeblieft?" Mompelde ze met tegenzin. Meteen stapte Matthew uit de duisternis en stond hij breed grijnzend naast haar. "Hmm, volgens mij was dat alweer nummer twee. Ja toch?" Nouvelle kreeg zin om hem een mep te verkopen. "Ach, houd je kop." Ze had gewoon een zwak moment. Niets aan de hand! Zo gauw ze uit dit bos was, zou ze weer de oude zijn. "Geef nou maar gewoon toe dat je een beetje bang bent, in dit grote donkere bos." Fluisterde Matthew spottend. Nouvelle hoorde weer krakende takjes. "Sjj!" Siste ze meteen. Maar Matthew ging gewoon verder. "Ik zal het heus niet verder vertellen hoor." Nouvelle gaf hem een stomp. "Sjj!" Siste ze weer, dit keer luider. Ze zweerde dat ze iets gehoord had. "Het wordt gewoon ons kleine geheimpje, snap je?" Kirde Matthew vrolijk. Net op dat moment kwam er een gedaante uit het struikgewas. Nouvelle greep meteen het gewaad van Matthew beet en kneep erin. Bevend kneep ze haar ogen weer tot spleetjes. Het was... Draco. Matthew kuchte en zei iets dat op "oh" leek. Nouvelle voelde zich betrapt. Ookal was er helemaal niks verkeerd aan de situatie op zich en dus helemaal geen reden toe... Toch voelde ze zich betrapt. Dracos blik gleed van Nouvelle naar Matthew en weer terug. Daarna draaide hij zich om en beende andere kant uit. Nouvelle bleef verbaasd achter. Nou, ze hadden hem in elk geval gevonden.