• FOxlove

Ondanks de drukke feestdagen en lack aan inspiratie, heb ik hem dan toch nog afgekregen. Hij is iets korter als de anderen, maar dat zal vast komen doordat ik niet goed wist hoe ik deze moest neerzetten. Ik vind Winstons dood ook zeer erg en het was dan ook ontroerend om deze te schrijven.
Althans hoop ik dat je hem toch leuk vind en dat het je wens voldoet!
Bedankt voor de aanvraag!
Groetjes Kangster ^^

Shania | Winston



De onheilspellende, donkere kringen waren één van de duizenden reden geweest waarom Shania zich een tikkeltje afzijdig hield van de kreunende jongen, Winston. Vanuit haar schuilplaats, verschuilt achter een koele schaduw, staarde ze naar hem, totaal verontrustend. Ze wist maar al te goed dat het niet lang meer zou duren voordat hij zijn menselijkheid zou verliezen, geheel verloren aan de instincten van de wezens die Cranks werden genoemd.
      Langzaam drukte ze haar kiezen in de binnenkant van haar wang en schuurde haar blik weg van de jongen die er werkelijk rampzalig uitzag. Ze klemde haar vingers rond de stukken stof van haar truitje, waarbij ze haar best deed om de mompelende woorden van Winston van zich weg te duwen. Natuurlijk wist ze dat hij in enkele minuten krankzinnig zou worden, maar ze had echter niet gehoopt dat hij zich bezit liet maken van krankzinnige gedachten. "Jongens, waarom maken jullie er nu al geen einde aan?" Shania had de ironie in zijn stemgeluid vast gehallucineerd, deze was echter geheel overspoelt met wanhoop, geen greintje humor in op te sporen.
      Thomas zijn glazige irissen keken op naar Winston en verbouwereerd verroerde hij zich enkele centimeters van zijn huidige voetafdrukken. Hij zou de eerste geweest zijn die het durfde om zijn kaken van elkaar te verwijderen. Echter was Shania hem net dat tikkeltje voor, uiterst verbijsterd. "Omdat er geen einde hoeft te zijn, nog niet..." mompelde ze nauwelijks verstaanbaar, terwijl ze na enkele helse minuten haar groene kijkers weer op Winstons gestalte vestigde. Zijn borst ging in een razend tempo te keer, terwijl ze verafschuwd de lijnen van zijn donkerblauwe, doch paarse aders volgden. Het grauwe goedje sijpelde als een bijtend gif langs zijn romp omhoog en bereikte langzaam zijn gezond verstand, waar het gezonde deel al lang verloren was.
      Voor hoeverre hij zijn lichaam nog kon verplaatsten, probeerde hij zijn blik te vestigen op Shania, die helaas net uit zijn vizier was verdwenen. Tevergeefs drukte hij zijn schedel wederom tegen het prikkende zand en sprak zijn woorden voorzichtig uit, maar zeer duidelijk. "Kijk dan naar me. Kijk naar me Shania! Zie ik er volgens jou goed uit?" Angstig drukte hij zijn oogleden strak op elkaar en drukte zijn palmen diep in het verhitte zand. Vervolgens wilde hij in waanzin alles uitschreeuwen, hij wilde plotseling alles verliezen. Hij wilde alles kwijtspelen, althans wilde hij dit voordat hij in een monster zou veranderen. Hij wilde alleen ten onder gaan.
      "We hebben beloofd om samen een plek te vinden. Wij allemaal!" Haar geïrriteerde toon teisterde de spanning wederom vele levels de lucht en, ongeacht de ontzettend hoge temperaturen, deden haar benen aanstalten om in het licht te wandelen. Ze forceerde elke spier in haar lichaam om deze inspanning te voltooien en hoezeer ze ook de laatste, kostbare minuten met Winston wilde delen, leek haar het aan de andere kant ook helemaal geen goed idee. Was ze wel fysiek sterk genoeg om zijn ondergang te doorstaan? Het antwoord op deze vraag lag zonder enige twijfel al lang op het puntje van haar tong en haast onhoorbaar liet ze een zacht zuchtje langs haar lippen door glijden.
      Zoute tranen zochten wanhopig naar een uitgang en ongestoord, met een simpele druk van haar oogleden, drukte ze de tranen terug naar hun rechtmatige plaats. Echter gleed er een verloren traan over haar gloeiende wang en verbitterd voedde ze haar longen met een vleujge benauwde lucht. Shania probeerde alles geheel te ontkennen, doch waren de vingertoppen van Thomas de rede geweest waarom ze wederom haar ogen op de waarheid vestigde. En terwijl ze haar kiezen diep in de binnenkant van haar binnenwang boorde, baadde haar groene kijkers een weg naar het geweer. Het geweer dat dominerend om de zwetende vingers van Winston lag.
      "Win..." Haar stemgeluid stierf langzaam weg, haar puppillen op oneindig.
      "Het is oké," mompelde hij zachtjes, waarna hij zijn rechtermondhoek een tikkeltje de lucht in forceerde. Haar irissen leken zich te ontdoen van hun furieuze emotie en deze werd vervangen door een glazig effect, dat zo goed als op springen stond. De tranen in haar ogen kon ze zelden nog bedwingen en op het moment wanneer ze haar knieën op het zand liet rusten, brak het verdriet uit. Shanias vingers grepen zich meteen vast aan zijn trillende hand, terwijl haar ademhaling ongecontroleerd door de omgeving galmde.
      "Het is oké, Shania," zijn zachte gemompel suisde als een echo langs haar oorschelpen heen, haast verstaanbaar. "De weken waarin ik in jou gezelschap verkeerde waren het meer dan ooit waart geweest. Ik wil deze niet verliezen. Niet aan... dit." Hij forceerde zijn hand enkele centimeters de lucht en doelde zonder enige verduidelijking op zijn lichaam. Vervolgens drukte hij zijn vingers strakker rond haar hand, voordat hij deze langzaam ontdeed van haar lieftallige streling. Een lieftallig stuk dat zijn romantische toets zelden kon promoten. Een romantisch stuk voor een zeer korte duur, maar echter zeer effectief.

Reageer (2)

  • Fett

    Wauw, dit was zo mooi.. geen woorden, weer sprakeloos gewoon..
    Dit is echt prachtig geschreven en dit voldoet aan meer dan genoeg! Dankjewel!
    #teary eyed

    (H)

    8 jaar geleden
  • 160917

    Awh ;(

    8 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen