057

Lauren Brown

Het is vandaag tweede Kerstdag. Gisteren hebben Justin en ik het samen "gevierd". We zaten gewoon bij mij thuis op de bank met lekker eten en wat drankjes. Vandaag vieren we kerst bij Justin's familie. We gaan naar het huis toe van zijn vader, Jeremy. Zijn moeder en vader komen met kerst altijd te samen. Dat doen ze voor de kinderen. Met kerst hoor je natuurlijk bij elkaar te zijn. Pattie heeft al een aantal chemokuren gehad. Het gaat goed met haar en heeft tot nu toe weinig haar verloren. Gelukkig voor haar, ze was daar zelf heel bang voor. Justin heeft af en toe zo zijn momenten dat hij heel down is. Ik weet waar dat mee te maken heeft, dus laat ik hem dan vaak even met rust en alleen. Verder laat hij vrij weinig merken dat hij zich er zo slecht onder voelt, vooral voor mij.
"Klaar voor?" Ik knik liefjes. Ik doe m'n zwarte pumps aan die goed onder mijn zwarte jurkje passen. Ik geef Justin een kus en loop de voordeur uit.
Jazmyn zit al een tijdje bij me op schoot. Ik ben blij dat ze me mogen. "Blijven jij en Justin wel voor altijd samen?" Ik kijk verschrikt op. Hoe ga ik hier op antwoorden tegen een kleine. "Hoe bedoel je?" Begin ik dan maar. "Nou, Hope is er niet meer. En pappa is ook niet meer met de mamma van Justin". Waarom is ze hier zo mee bezig? "Ik hoop dat ik nooit meer wegga hier". Vermeld ik haar, terwijl ik naar Justin kijk. Hij is te druk in gesprek met zijn vader om het te horen.
Pattie heeft het naar d'r zin. Ze lacht gelukkig veel. Het is goed dat ze even het huis uit is en met andere mensen is. "Ga je even mee naar de tuin?" Ik kijk Justin aan en knik. "Mag ik heel even opstaan. Ik kom zo weer terug!" Beloof ik Jazmyn. Ze gaat van m'n schoot af en neemt zelf plek op de luxe bank. Ik loop Justin achterna naar de tuin. Het is koud. Ik heb echt een hekel aan winter. Het enige voordeel is dat er sneeuw en ijs ligt. Romantisch schaatsen, sneeuwballengevecht, sneeuwengeltjes maken en ga zo maar door. Hoe leuk ik dat ieder jaar weer vind. Maakt echt niet uit hoe oud ik ben. Ik blijf die sneeuwpoppen echt maken!
We nemen allebei plaats op de tuin schommel en Justin start met wiegen. "Weet je dat ik van je hou?" Ik kijk Justin aan. Hoe lief is dit? Ik knik. "Je doet zoveel voor ons op het moment. Ook al ben ik niet altijd te genieten, wil ik wel dat je weet dat ik het zo erg waardeer". Ik druk een kus op zijn wang. "Ik weet dat je het moeilijk hebt, Jus. Ik begrijp het ook als je die uitbarstingen af en toe hebt, maar het zou fijn zijn als je ook eens met me praat. Dat je je gevoelens eens aan me uit". We leven samen en het lijkt alsof Justin nu met zichzelf leeft. Daar baal ik gewoon van. Het is even stil tussen ons. "Ik ben zo niet. Zo ben ik nooit geweest. Ik hoor dit zelf te doen". Ik sta op van de tuin schommel. "Natuurlijk, Jus. Jij hoort dit zelf te doen. Je moeder heeft kanker, niet jij". Dit had ik nooit zo mogen zeggen, maar dit is wel de waarheid. Ik loop het huis weer. Kerstmis, zoals het hoort te zijn. Dus niet..