#007

Met lood in mijn schoenen klop ik bij Martha aan. Na de bevestiging om binnen te komen druk ik de deurklink naar beneden en ga de kamer in.
'Ah, Piper.' haar stem klinkt vriendelijk en ik kijk haar argwanend aan.
'Ga zitten.'. Vervolgt ze.
Zwijgend doe ik wat me gevraagd word en ik kijk haar vragend aan.
'Hoe gaat het nu met je?'. Vraagt ze meelevend.
Ik haal mijn schouders op.
'Gaat wel hoor.' zeg ik nonchallant.
Volgens mij geloofd ze me niet en ze kijkt me bedenkelijk aan.
'Word het niet tijd voor jou om vrij te nemen en de tijd nemen om te rouwen? Hij was je partner en ik snap best dat je tijd voor jezelf wilt.' Zegt ze vriendelijk.
'Ik rouw heus wel, door mijn werk. Dat zorgt ervoor dat ik niet instort.' Het is eruit voor ik er erg in heb.
'Piper, ik snap best verlies je zwaar valt en niemand zou er van op kijken als je instort, hij was je beste vriend en...' Ik sta zo snel op dat mijn stoel achterover klapt. Ik kijk Martha woedend aan.
'Oh, dus dat denkt iedereen. Oh die arme piper is zo zwak, die stort in alleen omdat haar partner dood is! Nou zo zwak ben ik niet!' Schreeuw ik.
Martha slaat met haar vuist op tafel.
'Genoeg!' zegt ze autoritair.
Zwaar ademend blijf ik staan, haar uitdagend aankijkend, wachtend tot ze me beveelt weer te gaan zitten maar dat komt niet. Ze zucht even diep.
'Luister Piper, het verlies van agent Smiths valt ons allemaal zwaar en we moeten allemaal rouwen.' Verzucht ze.
'Ik rouw op mijn eigen manier.' Zeg ik nors.
'Ja, door je helemaal op je werk te storten.' Zegt Martha meelevend.
'Ik doe het toch goed? We hebben 4 zaken opgelost.' Zeg ik botter dan ik bedoel en Martha masseert even haar slapen en met een zucht zet ik de stoel weer recht en ga zitten.
'Waarom vertel je me niet gewoon waarom je me wilde spreken.' Zucht ik vermoeid.
'Goed, ik wilde je iets zeggen. In dit werk heb je iemand nodig die je dekt, die je helpt en op wie je kan vertrouwen.' Zegt ze voorzichtig.
Mijn bloed lijkt te bevriezen als ik begrijp waar ze naartoe gaat.
'Het gaat prima in mijn eentje.' Zeg ik snel.
'Piper, als je vandaag iemand had gehad die je had gedekt was dit niet gebeurt.' Ook Martha klinkt moe.
'We hebben een hele geschikte agent gevonden. Hij word je nieuwe partner.' Legt ze uit.
Voor de 2e keer in 10 minuten klettert mijn stoel om als ik boos opsta.
'Ik vertik het om David te vervangen!' schreeuw ik woedend.
Ook Martha staat met een ruk op.
'En ik vertik het om nog een agent te moeten begraven!' We staan als twee kemphanen tegenover elkaar en staren elkaar woedend aan.
Er klinkt een bescheiden klopje op de deur en Jake zijn hoofd komt tevoorschijn.
'Wat is hier aan de hand?' vraagt hij verbijsterd.
'Vraag dat aan Martha, dan mag zij je uitleggen waarom ze David vervangt.' zeg ik terwijl ik de kamer uit storm.
'Waar ga je heen?' Schreeuwt Jake me na.
'Een stuk rijden! En waag het niet me te volgen want ik schiet je overhoop.' Dreig ik.
Ik gris mijn helm van tafel en druk hem op mijn hoofd. Eenmaal buiten geef ik een harde trap op de hendel en mijn motor komt ronkend tot leven. Eenmaal op de weg ga ik zo hard als kan. Niet snel genoeg.
Ik kom onder aan de voet van de berg slippend tot stilstand en ik zet mijn motor neer. Nadat ik mijn helm heb afgedaan zet ik mijn voet op een stuk rots en mijn hand zoekt grip waarna ik me op trek en me zo een weg naar boven baan. Hijgend kom ik boven aan bij de waterval en ik zak op mijn knieën. Vanaf hier kijk je uit over de hele vallei. Het water klettert oorverdovend op de stenen, de wind suist om mijn oren en eindelijk vind ik de rust om mijn tranen de vrije loop te laten. Ze stromen onbedaarlijk over mijn wangen. De herinneringen aan David zijn begrafenis flitsen voorbij en ik sla mijn armen om me heen om het gat in mijn hart te dichten. Hij was net mijn kleine broertje.
'Piper?'
'Ik zei dat ik je overhoop schiet als je me achterna zou komen!' Schreeuw ik.
Dan dringt het tot me door dat was Jake of Gabriël niet.
'Piper wil je alsjeblieft beneden komen?' Dat was Kian.
'alsjeblieft?' Schreeuwt hij omhoog.
Snel wrijf ik de tranen van mijn wangen en ik begin mijn weg naar beneden. Als ik beneden kom staat hij met open armen te wachten en hij omhelst me stevig. Hij leid me naar het bankje aan de voet van de berg en hij duwt me zachtjes neer. Ik had nooit zo goed begrepen waarom ze zo'n enorme beer als psycholoog hadden aangenomen, hij kan nogal intimiderend overkomen maar nu begrijp ik het,
'Martha heeft me alles verteld.' Zegt hij voorzichtig.
'Ik snap haar wel.' Geef ik toe.
'Maar?' Hij kijkt me vragend aan, wetend dat er iets is wat me dwars zit, daar is hij ook psycholoog voor,
Tranen schieten weer in mijn ogen en ik spring op,
'Snap je het dan niet?' Schreeuw ik.
Hij kijkt me verbijsterd aan, ten teken dat hij er geen reet van begreep.
'Dankzij mij is David dood! Ik wil niet nog een dode partner op mijn geweten hebben!' Schreeuw ik.
1 traan ontsnapt uit mijn ooghoek maar ik veeg hem driftig weg.
'Piper dat is helemaal...' Begint hij maar ik onderbreek hem.
'Dat is wel waar! Als ik niet gewond was geraakt had hij me niet hoeven beschermen. En dat weet jij ook! En zijn moeder, oh god wat keek die vrouw verwijtend naar me op de begrafenis, En weet je? Ze heeft gelijk! Ik heb haar zoon vermoord! Ik heb David, mijn partner, ik heb hem vermoord hoor je me!' Schreeuw ik, de blik van Eleah, verwijtend omdat ik niet dood ben haar zo wel, op mijn netvlies. Ik zie haar instorten van verdriet op het altaar.
Kian staat ook op.
'Piper, jij hebt David niet vermoord!' Zegt Kian kalm.
'Eleah keek jou verwijtend aan omdat je niet leek te rouwen.' Zegt hij doordringend.
'Wat?' Vraag ik stomverbaasd.
'Dat heeft ze me tijdens een sessie verteld, maar toen jij samen met David zijn broers Say somthing zong begreep ze jou verdriet. Ze neemt je helemaal niets kwalijk. En ik heb eigenlijk beroepsgeheim dus dit blijft onder ons.' Zegt hij dwingend.
Ik knik, een opgelucht gevoel verspreid zich in mijn lichaam, ze nam het me niet kwalijk.
'Zeg maar tegen Martha dat ik er morgen weer ben. Dan zullen we zien hoeveel lef die nieuwe heeft.' Zeg ik terwijl ik weer op mijn motor stap.
Voor het eerst in tijden kan ik weer vrij ademhalen.
'Nou Pipes, was dat nou zo moeilijk?' Zegt David grinnikend en ik lach stil mee.