1 || Heartbroken

Als je dit leest, ben ik dood. Ja, want dat betekent dat iemand dit dagboek heeft gevonden. Ik heb moeten zweren dat ik nooit iets door zou vertellen over de gebeurtenissen. Want ook al zei ik maar een woord tegen iemand, ik zou het met mijn leven bekopen. Dat zei hij. Maar ik kan het niet meer. Alles hoopt zich op, en ik zit er middenin. Ik moet mijn verhaal vertellen. Misschien kan dat de toekomst veranderen. Misschien kan jij, lezer er voor zorgen dat hier een einde aan komt. Dan zal mijn einde toch een goede reden gehad hebben. Dan was alles toch niet zo nutteloos geweest als het nu lijkt. Ik heb iemand nodig. Help me. Het is alles dat ik van je vraag.

Het begon allemaal op een op het eerste oog, normaal lijkende schooldag. Mijn moeder wekte me om hetzelfde uur als elke andere dag, en ik gromde omdat ik op moest staan. Ik zag hoe ze glimlachte. Ik ben er van overtuigd dat ze de mooiste glimlach van alle vrouwen in de wereld had. Dat moest ook wel, want als actrice hoorde ze er goed uit te zien. Ik klom met tegenzin uit mijn warme bed en volgde haar om de kleintjes op te wekken. Samen stapten we Ryans kamer binnen. Mijn broertje was toen nog maar veertien jaar oud, maar ik vond het leuk om hem te behandelen als een kleuter. Ik opende de gordijnen van zijn kamer en zag hoe hij me kwaad met zijn felgroene ogen aanstaarde.
‘Het spijt me, lieverd, maar je kan toch niet te laat op school komen’, zei mijn moeder verontschuldigend, en ze schonk hem een van haar kostbare glimlachjes.
Hij gromde nog een laatste keer en ging toen rechtstaan, om naar mijn vader in de keuken toe te gaan. Mijn moeder keek me even aan en streek door haar blonde, glanzende haren, die altijd precies goed leken te zitten.
‘Ben je er klaar voor?’
Ik knikte. ‘Ik ben er klaar voor!’
We lachten even. We hadden zo onze gezegdes voor we de kamer van de tweeling, toen amper drie jaartjes oud, durfden binnenstappen. Ze hielden namelijk erg van lawaai maken.
Ik deed langzaam de blauwe deur van hun kamer open. Ik zag hoe het licht stilletjes hun kamer opslokte. Lizzie draaide zich om in haar kleine bedje. Luke reageerde niet eens.
Ik stapte naar Lizzie toe en knipte haar nachtlampje aan. Meteen opende ze haar groene oogjes en begon te jammeren. Ik glimlachte even en nam mijn zusje toen in mijn armen. Mijn moeder deed hetzelfde met Luke. Nadat we hen konden sussen, droegen we hen naar de keuken waar mijn vader en Ryan hun ontbijt aan het eten waren. Mijn moeder gaf mijn vader een liefkozende kus en ik plaatste Lizzie in haar roze kinderstoeltje. Ik nam ook Luke over en plaatste hem in zijn stoeltje. Lizzie begon weer te huilen.
‘Waarom moeten zij steeds lawaai maken?’, gromde Ryan geïrriteerd ,’Ze zijn al drie!’
‘Oeh, iemand heeft hier een ochtendhumeur’, antwoordde mijn moeder lachend.
Mijn vader glimlachte naar haar en pakte zijn autosleutels ,'Jongens, ik moet eerder naar mijn werk vertrekken. Ik heb straks een belangrijke vergadering.'
‘Oké’, zei mijn moeder, terwijl ze hem aankeek ,’Ben je op tijd terug om de kinderen van school te halen? Je weet dat ik naar die opnames in LA moet vandaag. Ik zal pas morgenavond thuis zijn.’
Mijn vader grinnikte, ’Maak je geen zorgen, Alicia, ik ben op tijd terug.’ Hij drukte een kus op haar voorhoofd en vertrok.
Luke pakte zijn lepel en wierp hem op zijn tweelingzusje, die meteen begon te snikken.
Ryan draaide met zijn ogen en ging de trap op, naar de badkamer.
‘Ben je klaar om hen aan te kleden, Emily?’, vroeg mijn moeder.
‘Jep, helemaal’, antwoordde ik en ik nam Luke in mijn armen. Dit was een perfect normale ochtend.

Ik stapte uit de auto, toen we bij mijn school waren aangekomen. Onze chauffeur parkeerde hem vlak voor de poort. Mijn broertjes en zusje hadden we net al afgezet op hun scholen. Ik was de enige die met mijn zeventien jaar, al op de middelbare school zat. Mijn moeder zette haar zonnebril op. Door de ramen van de auto kon van buitenaf niet worden binnengekeken, maar je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Zelfs ik werd af en toe lastig gevallen. Mijn moeders fans gingen soms echt heel ver voor een foto met hun idool. Ik snapte niet zo goed waarom. Ja, ze was heel mooi, en ja, ze had in enkele films gespeeld, en ja, ze was misschien wel de beste actrice in de hele wereld, maar bovenal was ze ook gewoon een hele lieve persoon.
‘Veel plezier op school, lieverd!’, riep ze me na. Ik glimlachte en stapte uit. Het was de laatste zin die ze ooit tegen me zei.