Doomed |9

De rest van de avond verloopt goed, veel beter dan ik verwacht had. Alle jongens zijn aardig tegen me. Of ja, ik denk dat ze aardig doen. Ze klinken aardig. Laten we het daar op houden.
Het blijft lastig inschatten of ze alles wat ze zeggen ook echt aardig bedoelen, aangezien ik hun gezichten niet kan zien. Misschien zeggen ze wel tegen mij dat mijn parfum lekker ruikt terwijl ze een gekke bek trekken en hun neus dicht knijpen.

‘Damens en heren, aangezien het vandaag lekker rustig is gaan we beginnen met een karaoke avond!’ Klinkt een luide stem door de ruimte. De jongens beginnen meteen te jubelen en zijn al met elkaar in gevecht over wie ze het podium op gaan duwen. Ik luister lachend naar de bitchende woorden die de jongens naar elkaar toewerpen, Terwijl het eerste liedje begint en er een luide krakende stem begint te zingen. Ik gok dat het een man van rond de veertig is die net iets meer gedronken heeft dan goed voor hem is. Liam schiet luid in de lach, En begint super hard te klappen. ‘ik durf te wedden dat Mino beter kan zingen dan deze gast.’ Zegt hij dan.
‘Dat had je gedacht, ik ga daar echt niet staan.’ Piept Mino een beetje angstig. ‘laat Neal maar naar voren gaan.’ Kaatst hij dan terug.
‘Nee, nee niet Neal. Dan worden we allemaal doof.’ Zegt Owen dramatisch.
‘Ik luister nog een tijdje naar het gekibbel van de jongens en vraag me af waarom ze zo moeilijk doen. Ze kunnen toch ook gewoon geen van alle gaan zingen?
Na een tijdje snap ik dat er van elke tafel perse één iemand naar voren moet komen.
Plotseling vallen alle jongens stil. ‘en wie gaat het worden?’ Klinkt de uitdagende en luide stem van de man die de karaoke regelt.
Het blijft zeker een minuut stil totdat ik plotseling van mijn stoel getild woord en alle jongens tegelijkertijd in lachen uitbarsten. Ik word voorzichtig op het podium gezet en meteen word er een microfoon in mijn hand geduwd. ‘Succes Princes.’ Fluistert Liam. Ik mompel een of ander grom geluid terug en Liam schiet in de lach. ‘bedankt.’ Zeg ik dan droog tegen hem. De man trekt me verder het podium op. Ik vraag me af hoe ik dit moet gaan doen. Wat als ik het liedje dadelijk niet ken? Ik kan de tekst nou niet echt bepaald lezen. Aan alle stemmen te horen merk ik dat het café nu toch wel al redelijk vol is in vergelijking van toen ik hier pas binnenkwam.
Ik zing dan misschien wel vaker voor mensen, maar dat is altijd op straat en dan heb ik een muts op en een zonnebril zodat niemand weet wie ik ben. Ik zucht en ik hoor de eerste tonen van de muziek al. Ik herken het liedje al meteen. Read all bout it van Emeli Sande.
Doordat ik veel te zenuwachtig ben mis ik al meteen de eerste zin en klinkt er al een ruis van woorden door de mensen. Ik haal diep adem en zing dan zacht mee met de eerste paar woorden.

‘You've spent a life time stuck in silence
afraid you'll say something wrong
If no one ever hears it how we gonna learn your song?
So come on, come on.’

Ik knijp mijn ogen stijf dicht en haal nog eens diep adem waarna ik het liedje vervolg.

‘You've got a heart as loud as lions
So why let your voice be tamed?
Baby we're a little different
there's no need to be ashamed
You've got the light to fight the shadows
so stop hiding it away.’