Epiloog

Glimlachend kijk ik rond in de kamer en gaat mijn blik naar een foto op het tafeltje naast me. Waar ikzelf op sta, samen met Embry, en heb ik een ivoren strapless jurk aan met een laagjesrok en een bloem aan de zijkant. Mijn haren waren mooi opgestoken met een ivoren sluier. Die dag zal ik nooit vergeten en dat komt omdat ik Embry in tranen kreeg. Onze bruiloft. Door een zacht geluidje kijk ik omlaag.
“Zit je eindelijk vol, schat. De visite komt er zo aan en ze komen voor jou,” weet ik. Zachte voetstappen verraden dat Embry er aan komt.
“Alles staat beneden al klaar,” zegt hij en komt hij de babykamer in. “Ik ben blij dat ze ons wat langer laat slapen nu.” Verliefd strijkt Embry over de baby's wang. De tweede dag dat ik hem in tranen kreeg, was met de geboorte van onze dochter.
“Anders ik wel,” glimlach ik en merk ik dat Jennifer me los laat.
“Kom maar.” Embry tilt haar over en doe ik eerst mijn bh goed en daarna mijn shirt. Tegelijk kan ik aan hem zien dat hij gek is op haar. Over drie of vier jaar weer. Ik wil er wat tijd tussen hebben. Samen lopen we naar beneden en legt hij onze dochter in de box. Met een paar maanden oud, ligt ze soms al op haar buik en dat schijnt ze geweldig te vinden.
“Hoe gaat het met mijn nichtje?” Jared herken ik meteen en draai ik me om.
“Goed, ze word op haar wenken bedient,” grinnik ik en zie ik Kim staan. “Ga zitten meid. Je hoeft niet lang meer, is het wel?”
“Nee, hooguit nog een week.” Kim gaat zitten met een dikke, ronde buik. Jared zit gelijk naast haar. Sinds Kim hoogzwanger is, laat hij haar geen moment meer alleen. Waarvan ik weet dat het haar soms irriteert.
“Ik wist dat jij al je nicht gezien zou hebben,” lacht Sam en komt hij met Emily de tuin in. Waar nu allemaal stoelen verzamelt zijn. Samen met wat tafels. Doordat het droog is, staat de box ook buiten en kijkt Jennifer om zich heen. Waarschijnlijk trekt het bos haar ook.
“Hoe gaat het met jullie,” grijns ik. “Jullie hebben vast meer van je nachtrust terug.”
“Klopt.” Emily knielt neer en zet ze hun zoon neer, die zes maanden geleden geboren is. “Ga maar kijken, Levi.” Ook trotse ouders en dat is aan hun te zien, weet ik. Eén voor één komt iedereen en zoeken ze een plek in de tuin.

Na een uur zit iedereen en gaat het gesprek over Jennifer. Tegelijk krijgen Jared en Kim vragen over hun baby. Die binnenkort geboren zal worden. Zelf zie ik als eerste dat Paul eraan komt. Ik weet dat hij nog wat teleurgesteld is want hij heeft zijn inprent niet gevonden. Dat kan gewoon niet lang meer duren. Eén deze dagen vind hij zijn zielsverwant... Ik schrik bijna van mezelf. Ik herinner me een gesprek over inprenten, dat ik zes jaar geleden met Sam had. Iets wat ik nooit vergeten ben. Inprenten is iets waar we geen controle over hebben. Onze zielsverwant kan alle leeftijden hebben. Gek genoeg zou het zijn gevoelens voor mij verklaren. Ik til Jennifer uit haar box als ik haar gebrabbel hoor. Iedereen heeft haar al vast gehouden en doen we dat expres zodat ze eraan went.
“Hallo Paul.” Ik hou Jennifer nog zo dat hij haar gezicht niet gelijk ziet. In de afgelopen vijf jaar heeft mijn intuïtie me nooit in de steek gelaten. Dan nu ook niet. “Hoe gaat het met je?”
“Het gaat,” antwoord Paul.
“Dit is Jennifer. Jennifer Tiffany is haar volledige naam.” Ik draai mijn dochter zo dat hij haar goed kan zien. Als hij haar aankijkt, zie ik hem verstijven en daarna zakt hij langzaam tot hij op zijn knieën zit. Net wat ik dacht. Ten slotte is het eerder gebeurd tussen Jake en Renesmee. Ook tussen Quil en Claire. “Overeind Paul.” Ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken. Hij zal alles zijn wat Jennifer nodig heeft.
“Lyn, ik denk niet dat het verstandig is dat hij Jennifer vast houd,” komt het van Embry en leg ik Jennifer net in Paul's arm. Ze is nergens veiliger dan bij Paul.
“Zou ik Jennifer anders aan hem geven om vast te houden.” Bij hem kan ik zien dat hij uiterst voorzichtig is.
“Het was soms moeilijk om te hopen op een toekomst,” reageert Paul met een knikje naar de anderen. Ik besef me tegelijk dat niemand het gemerkt heeft dat Paul op Jennifer ingeprent is.
“Alles gebeurd met een reden. Weet je nog,” herinner ik hem en ga ik op een stoel zitten. Embry komt naast me zitten en Paul aan mijn andere kant. Dan gaat Paul dus toch nog familie worden. Jennifer is ook rustig bij hem. “Hebben jullie iets gemerkt net?” Ik kijk de groep rond.
“Nee,” schudden Kim en Jared hun hoofd. Net als de anderen.
“Moet dat dan,” komt het van Embry en pak ik zijn hand vast. Dit gaat hij niet leuk vinden.
“Ja.” Ik weet dat iedereen naar mij kijkt en haal ik diep adem. “Jullie hebben het inprenten toch niet onder controle?” De mannen schudden hun hoofd. “Dat het met elke vrouw kan zijn, ongeacht de leeftijd.”
“Lyn, wat is er?” Embry kijkt me aan op een manier dat hij een antwoord wil en snel ook.
“Paul is op Jennifer ingeprent.” Ik ben nog niet uitgepraat of Embry springt op.
“Wat?” Hij kijkt boos naar Paul en heb ik nog zijn hand vast. Wat maar goed is ook want anders zou hij nu staan te trillen. “Op mijn dochter.”
“Het overviel mij ook, Embry,” is het antwoord van Paul en let hij meer op Jennifer dan de anderen. “Het enige dat ik jammer vind, is dat ze het zelf niet zal herinneren.”
“Embry kalmeer.” Ik til Jennifer nu over. “Laten we het rustig opbouwen. Dit is al genoeg voor Jennifer.” Wel geef ik mijn dochter aan Embry. Waarvan ik weet dat het hem zal kalmeren. Direct heeft het effect en verdwijnt het trillen.
“Ik ga haar op bed leggen.” Embry loopt met Jennifer naar binnen.
“De geschiedenis herhaalt zich weer,” lacht Jared.
“Wat lach jij nou. Het kan ook met die van jullie gebeuren. Anders wel over tien jaar. Alles is mogelijk bij ons.” Ik kijk op de horloge van Sam. “Jullie zijn zeker twee uur geweest. Ik wil zelf een paar uur naar bed.” Gelijk staan er een paar op om afscheid te nemen.
“Ik bel wel als de baby er is,” beloofd Jared mij en gaan hun ook weg.
“Paul, overmorgen kun je langs komen voor een paar uur. Het liefst in de middag tussen twaalf en twee uur. Geef Embry even wat tijd om er aan te wennen.” Ik kijk hem aan. De glinstering in zijn ogen verraden dat hij zich gelukkig voelt.
“Ik zal mijn best doen om 's nachts weg te blijven,” glimlacht Paul.
“Moet je doen. Wacht tot Embry jou belt.” Ik weet dat hij nu geduldig moet zijn. Wat hij vast zal doen voor Jennifer.
“Dank je wel.” Hij omhelst me kort en daarna is iedereen weg.