Chapter 099

Embry houd zijn hand voor mijn ogen want hij heeft een verrassing voor me. Ik vraag me af wat voor verrassing. Dat doet hij anders niet vaak en als hij het doet, sta ik versteld van hem. Ik merk in ieder geval dat we binnen blijven.
“Doe je ogen maar open.” Zijn zachte stem klinkt dichtbij mijn oor. Gelijk volgt er een lichte kus en doe ik wat hij vraagt. Een wissellijst maar een foto zit er niet in.
“Embry?” Ik kijk naar hem.
“Lees maar.” Verder houdt hij zijn mond dicht. Als ik de tekst lees, begrijp ik dat het een eigenaarsakte is van dit huis. Onderop kan ik zien dat Embry's handtekening eronder staat. “Wauw, ik krijg jou zelfs sprakeloos.” Het is ons huis. Voor ons en onze kinderen. Breed lachend omhels ik hem en kan ik het niet helpen dat er wat tranen over mijn wangen rollen.
“Ik hou van je.” Ik kus hem in zijn hals.
“Het is ons huis en ik hoop dat je je broer nog kan tolereren want hij heeft nog niet iets voor zichzelf en Kim gevonden,” grinnikt Embry en liggen zijn handen op mijn heupen.
“Nou vooruit,” zeg ik. “Voor Jared en Kim?”
“Hij kijkt vooruit, dat is alles. We weten allebei dat die twee een keer gaan trouwen en kinderen krijgen. Net als wij.” Hij kust me kort. “Maar wat denk je om te genieten dat we het huis momenteel voor onszelf hebben. Jared is bij Kim thuis en ik verwacht helemaal niemand hier.” Dat snap ik gelijk want zijn handen glijden iets omlaag en tilt hij me op. Daardoor sla ik mijn benen om zijn middel.
“Ons huis,” mompel ik en druk ik mijn lippen op die van hem. Tegelijk weet ik dat we naar de slaapkamer gaan. Op klaarlichte dag nog wel. Het interesseert me anders niet. Soms is het lastig om van hem af te blijven. Vooral als hij zonder shirt rondloopt. In de slaapkamer duwt hij de deur, met zijn voet, dicht en legt hij mij daarna op bed. In zijn ogen zie ik de liefde en de belofte om altijd bij me te blijven. Waarvan ik weet dat hij het bij mij kan zien.