Chapter 091

Wanneer we voetstappen horen, besef ik dat de anderen hierheen gekomen zijn. Als ik kijk op en zie ik Jake, Paul, Quil, Seth en Leah net naar binnen komen. Wat voor mij te veel is en drink ik mijn koffie snel op. Ik loop nog altijd wel in mijn ochtendjas. Waar ik me bijna naakt in voel vergeleken met de anderen. Embry en mijn broer ben ik gewend maar niet hun allemaal. Ongemakkelijk ga ik naar boven en weet ik dat Embry me na kijkt.
“Jared, jij weet hoe ik er over denk,” kan ik Embry horen zeggen.
“Ja, dat weten er meer,” zucht Jared.
“Lyn.” Zijn bekende stem hoor ik voordat hij mijn kamer in komt. “Hé, wat is er nou?” Hij is bezorgd om mij terwijl hij degene is die gaat vechten. Hij doet de deur achter hem dicht.
“Er gaat iets gebeuren tijdens het gevecht.” Ik ga op mijn bed zitten en kijk ik hem aan. “Ik voel gewoon dat er wat gaat gebeuren.”
“Lieverd.” Embry komt naast me zitten en ligt zijn arm om mijn schouders. “Ik beloof je dat ik voorzichtig ben. Zolang zal het gevecht niet duren.”
“Ik mag toch wel bezorgd zijn?” Ik voel de tranen zelfs opkomen.
“Natuurlijk,” is zijn antwoord en trekt hij me tegen hem aan. “Je weet dat ik liever niet wil vechten.” In zijn ogen kan ik zien dat het de waarheid is. Na afgelopen nacht wil hij mij niet meer kwijt en dat voel ik hetzelfde. “Alleen mag ik niet vergeten waarom ik een gedaante veranderaar ben. Soms moet ik wel en weet dat ik het voor jou doe. Ik wil niet dat jou wat overkomt.” Tegelijk legt hij een hand op mijn buik. “Ik doe het voor jou en onze kinderen die we zullen krijgen.” Door zijn woorden kan ik de tranen niet meer tegenhouden. Embry kijkt even naar mijn hand en vlecht hij de zijne erin. Waarop hij een lichte kus op de rug van mijn hand drukt. “Ik hou van je, Lyn.” Mijn hart mist een hartslag erdoor.
“En ik hou van jou,” weet ik zacht uit te brengen en kus ik hem. Dat meteen een zoen wordt en gaan zijn handen langzaam onder mijn ochtendjas naar mijn rug.
“Oké, allemaal eruit,” horen we van beneden komen en besteed ik er geen aandacht aan. Momenteel bestaat mijn wereld alleen uit Embry en ik.
“Ik woon hier ook nog.” Ergens vaag op de achtergrond, herken ik Jared en glijd mijn ochtendjas net van mijn schouders.
“Moet ik er een bevel van maken? Eruit, we gaan naar Emily,” is het laatste dat we horen en legt Embry me op mijn rug.
“Ik hou van je,” fluistert hij in mijn oor en kan ik er geen genoeg van krijgen. O god, hij knabbelt zelfs op mijn oorlel.
“Ik hou ook van jou,” antwoord ik en ben ik nu mijn ochtendjas helemaal kwijt.