Chapter 085

Samen met Embry liggen we op de bank een film te kijken. Ergens op de achtergrond kunnen we Jared horen mopperen. Mopperen over het feit dat Embry elke dag hier is en de koelkast leeg eet. Ik draai mijn hoofd naar hem en glimlacht hij. Wel kom ik in de neiging om Jared een grote mond te geven. Veel krijg ik niet mee van de film want ik denk aan een manier om Jared weg te krijgen. Op die manier hebben Embry en ik het huis voor onszelf.
“Ik ben weg,” zegt Jared en kijk ik op. Mijn broer gaat inderdaad weg en ben ik alleen met mijn vriend. Alsof hij daar op gewacht heeft, zoent hij me gelijk. Tegelijk glijd zijn hand omhoog onder mijn shirt.
“Ik dacht dat hij nooit weg ging,” mompelt Embry en kust hij me in mijn hals. Met een tevreden zucht, kruip ik nog meer in zijn armen en gaan mijn handen over zijn borstkas.
“We hadden ook naar mijn kamer kunnen gaan,” fluister ik en gaat zijn hand nog hoger. Ik slik als zijn hand op mijn borst ligt en wrijft hij zacht.
“Dan wil ik je helemaal uitkleden.” Zijn stem is even zacht en buigt hij zijn hoofd. Ik hou mijn adem in als hij mijn shirt iets omhoog schuift en mijn buik kust. Nu weet ik het zeker dat ik Jared uit huis wil gooien voor een weekend. Ik lig intussen op mijn rug op de bank met Embry bovenop me.
“We kunnen naar boven gaan.” Ik geniet met gesloten ogen en schuift hij mijn shirt steeds hoger. Bij elk stukje huid, voel ik een lichte kus en lijkt hij geen plekje over te slaan. Ik ben bijna mijn shirt kwijt als we voetstappen horen.
“Embry, ik weet dat je hier ben.” Ik herken de stem niet gelijk en kijk ik vragend naar Embry.
“Wat doe jij nou hier, Quil,” gromt hij. Blijkbaar irriteert het hem ook dat we gestoord worden. Dat is nu al de tweede keer.
“Ik wilde met jou praten.” De stem komt dichterbij en voel ik dat Embry mijn shirt omlaag trekt.
“Waarover,” wil hij weten en kan ik overeind komen omdat mijn shirt weer normaal zit.
“Je ben eergisteren niet mee geweest naar het afstudeerfeest bij de Cullens. Je lijkt ons vergeten te zijn. Anders sleutel je nog wel eens aan een motor met Jake.” Quil gaat met een zucht zitten.
“Ik ben jullie helemaal niet vergeten,” reageert hij naar zijn vriend. “En je ben hier voor jezelf. Jake mist me niet want hij heeft Bella nog.”
“Ook goed, morgen gaan we naar het strand. Voetballen, klifduiken. Kom je morgen of niet?” Quil kijkt van mij naar Embry. Hetgeen dat onuitgesproken blijft, schijnt even belangrijk te zijn. Het is de bedoeling dat Embry mij een keer thuis laat. Zelfs voor een paar uur.
“Heb je zin om morgen naar het strand te gaan?” Hij kijkt naar mij en negeert hij de wens van Quil.
“Is goed,” knik ik en hoop ik dat het mooi weer is morgen.
“Er is ook iets anders. Kan ik je alleen spreken,” slikt Quil. Beledigt sta ik op en ga ik naar boven. Dus omdat hij met Embry wil praten, in privacy, wordt ik bijna uit mijn eigen huis gestuurd.
“Moest dat op die manier.” Embry klinkt boos en komt hij naar boven. “Rustig aan, Lyn. Ik hoop voor Quil dat het belangrijk is want anders schop ik hem gelijk naar buiten.” Ik voel zijn armen om me heen.
“Lyn, sorry, ik had anders met Embry naar buiten willen lopen.” Quil blijkt onderaan de trap te staan. “Ik wil je niet een ongemakkelijk gevoel geven. Het spijt me echt.”
“Gaat het?” Embry kijkt me aan en kust hij me kort.
“Ja,” knik ik. “Schop hem er toch maar uit voor me,” glimlach ik flauw.
“Dat was ik zeker van plan,” verzekert hij me dan.
“Blijf maar binnen. Ik zet wel muziek op.” Ik krijg nog een kus van hem en gaat Embry terug naar beneden.