Chapter 077

Ik vroeg me af wanneer hij het zou vragen of ik aan de pil ben. Nog steeds liggen we zoenend op zijn bed met zijn hand op mijn buik. Oké, voordat we het bed echt delen, wilde Embry dat ik zijn moeder zou ontmoeten. Ik heb haar vandaag ontmoet en vraag ik me af hoe lang hij nog wil wachten. Zijn hand gaat langzaam iets omhoog en stopt hij bij de rand van mijn bh. Wil hij echt verder? Zelf wil ik eigenlijk wel iets verder. Zelfs mijn handen lijken een eigen wil te hebben en kan ik zijn six pack voelen. Het is te horen dat hij moeizaam slikt. Alsof hij in tweestrijd staat. Kom op, schat, ik hou je niet tegen.
“Lyn,” fluistert hij met een schorre stem. Ik leg mijn handen om zijn gezicht en trek hem naar me toe voor een kus. Om daarna mijn handen omlaag te laten gaan naar zijn buik en trek ik zijn shirt omhoog. Even laat hij me los. Wat mij de kans geeft om zijn shirt uit te trekken en staat hij het blijkbaar toe. Toch te veel stof en jij heb het altijd warm, weet ik. Eindelijk voel ik zijn handen en trekt hij mijn shirt uit. “Wauw.” Zijn stem is zacht.
“Embry.” Ik fluister zelf eveneens en trek ik hem naar me toe. Om het verlangen in zijn ogen te zien. Vervolgens lig ik weer in zijn armen en kust hij me overal waar hij bij kan. Net als dat zijn handen strelend over mijn heupen gaan. Elke aanraking van hem is teder en liefdevol. Samen met voorzichtig en voel ik dat hij net boven me hangt, steunend op zijn armen, om me te kussen. Ik laat mijn nagels over zijn rug gaan en merk ik dat hij rilt. Waar hij van geniet. Embry draait ons dan en lig ik bovenop hem. Ik wil zelf wel weten waar hij van houdt en begin ik hem in zijn hals kussen. Tevreden geluiden ontsnappen uit zijn keel. Het volgende moment gaat zijn telefoon. Vloekend pakt hij zijn telefoon en neemt hij op. Blijkbaar kan hij de beller wel wat aan doen.
“Wat.” Zijn stem klinkt gefrustreerd en vooral geïrriteerd. “Dit meen je niet,” zegt Embry en kijkt hij mij ongelukkig aan. “Hoe laat?” Zelf blijf ik op hem liggen en ben ik gestopt met hem te kussen. “Ik kom er aan.” Voordat hij ophangt, vervloekt hij de beller nog een paar keer.
“Wie was dat?” Ik kus zijn borst licht en blijf ik heel even liggen.
“Sam,” antwoord hij dan.
“Je heb Sam vervloekt.” Ik verbaasd dat hij dat gedaan heeft.
“Ja,” knikt Embry. “Volgens mij is het helemaal niet zo belangrijk. Ik blijf liever bij jou.” Hij slaat zelfs zijn armen om me heen om het te bewijzen. Meer omdat hij geen haast heeft om weg te gaan.
“Heeft hij je een alfabevel gegeven,” wil ik weten.
“Nee,” schud hij zijn hoofd. “Hij verwacht wel dat ik kom.”
“Verwacht hij soms dat je alleen ben? Laat hem maar even wachten. Alleen maar omdat hij er wel rekening mee kan houden dat je bij mij ben,” glimlach ik en kus ik hem. Om hem te zien lachen.
“Door het vloeken, snapt hij echt wel dat ik niet alleen was,” grijnst Embry naar me en trekt hij me iets omhoog voor een zoen. Waar ik meteen op reageer en kan ik iets onder me voelen. Meteen begrijp ik dat hij opgewonden is en gaan zijn vingers strelend over mijn bh. Pas na een paar minuten laten we elkaar los.
“Ik wil zeker wel verder. Het lijkt me alleen niet verstandig midden op de dag. Alles en iedereen kan ons storen.” mompel ik en rol ik van hem af. Om daarna mijn shirt te zoeken. Die binnenstebuiten naast het bed ligt. “Als we samen naar buiten gaan voor een wandeling, zal je moeder niks vermoeden.”
“Dank je, lieverd,” glimlacht hij nu en geef ik hem zijn shirt terug.