Chapter 066

Tevreden kijk ik rond in mijn nieuwe kamer. De muren zijn geverfd en hoeft het alleen nog te drogen. Zelf heb ik gezien dat de mannen de inloopkast leeg gemaakt hebben. Vandaar dat ik mijn kleding al de inloopkast leg. Of ophang. Tegelijk denk ik na. Dat ik Embry al bijna twee weken ken. We beginnen elkaar steeds beter kennen. Nu wacht ik er op dat zijn avondronde er op zitten want dan kunnen we soms samen uitgaan. Op die manier is er niemand van zijn vrienden in de buurt die ons kan horen. Of nog belangrijker, geen broer die irritant is. Vanochtend had Jared echt geen timing. Ik hoor voetstappen en gooi ik snel mijn lingerie in een lade.
“Lyn?” Ik herken Sam gelijk en loop ik hem tegemoet. “Ik moet weg.”
“Ik kan je niet tegen houden. Je heb zelf ook nog een leven,” weet ik.
“Het zit me niet lekker dat ik je alleen moet laten met Paul. Je broer is de boodschappen gaan doen en Embry is naar zijn moeder.” Het is aan zijn ogen te zien dat Sam niet blij is.
“Het is niet anders. Jared is snel genoeg terug.” Als ik inderdaad alleen met Paul ben, blijf ik liever beneden. Meer omdat ik niet wil dat hij mijn kamer ziet. Vooral omdat hij me misschien dan in bed wil hebben. Net als de vorige keer.
“Sorry,” zegt Sam en loop ik achter hem aan naar beneden.
“Zolang is Jared nooit weg.” In de hal blijven we staan zodat Paul ons niet kan zien. God, het is al erg genoeg dat hij ons kan horen.
“Hij heeft muziek opgezet. Als je in de woonkamer blijf, zal hij het misschien niet doorhebben dat je beneden ben,” knipoogt Sam.
“Ik ben beneden omdat ik niet wil dat Paul naar boven komt. Hij zou anders weten dat ik van kamer verander.” Ik glimlach naar de man. Om te laten zien dat ik het wel aan kan om even alleen te zijn met Paul. Daarna vertrekt Sam via de voordeur en ga ik de woonkamer in. Ik zie Paul echter niet en ga ik kijken waar hij is. Hij is er toch niet vandoor gegaan? Opgelucht zie ik dat hij in de tuin bezig is om de eettafel te repareren. Een dun snoertje verraad inderdaad dat hij muziek op heeft gezet. Net als dat hij zijn shirt uitgetrokken heeft. De stoelen zijn al gerepareerd zo te zien. Dus Paul is wel handig om dingen te repareren. Heeft hij dat vaak moeten doen? Alsof hij het weet, draait hij zich om en kijkt mij aan.
“Je hoef niet bang te zijn voor me.” Paul doet een oortje uit.
“O nee, je bewees vanochtend wel anders. Je veranderde binnen.” Ik doe onbewust een stap achteruit.
“Ik meen het, Lyn. Ik kan je nooit wat aan doen.” Paul doet zijn muziek af en in een zak van zijn broek. Het gereedschap laat hij niet los en gaat hij verder. “Ik zou niet weten wat ik moet doen om jou in te laten zien dat ik anders ben. En ik werd kwaad door de manier waarop je broer, Embry en Sam me behandelde. Niet te vergeten dat Jared mijn handen op mijn rug gebonden had.”
“Denk je soms dat het niet rechtvaardig was wat Jared gedaan heeft. Je had weer ingebroken.” Te laat besef ik wat ik gezegd heb en doe ik vijf stappen richting de keuken. Wat als hij weer verandert.
“Ik zou het werkelijk waar niet weten, Lyn.” Paul gaat rechtop staan. “Maar ik wil je vragen om mij nog een kans te geven...”
“Voor wat en waarom?” Zelfs met een kleine afstand tussen ons in, voel ik me nog klein. Hij kan behoorlijk dominant en intimiderend overkomen.
“Een kans om gewoon vrienden te worden. Je heb gelijk dat Jared, Embry en ik vrienden zijn. Dat is een vriendschap die ik niet kwijt wil.” Hij kijkt me aan op een manier die ik niet kan plaatsten. “Ik wil...” Even buigt hij zijn hoofd en speelt met de schroevendraaier in zijn hand. “Ik wil dat we weer vrienden zijn. Zoals die keer in het bos. Al wist ik toen nog niet dat je het wist van ons en de legende.”
“Iedereen die hier woont, hoort een keer van de legende,” zucht ik. Moet ik hem echt een kans geven?
“Al doen de meeste het af als een mythe. Een sprookje.” Paul haalt zijn schouders op en gaat hij weer verder met de eettafel. “Mag ik wat te drinken?” Voor een moment, kijkt hij me aan om dat te vragen.
“Komt er zo aan,” knik ik en loop ik naar binnen.