Chapter 064

Met tegenzin ga ik uit bed en ren ik naar beneden. Jared moet echt aan zijn timing werken. Ik lag juist heerlijk in bed en in de armen van Embry. Dit moet wel belangrijk zijn. Als ik in de keuken kom, ruik ik een aangebrande geur. Allemachtig. Er is zelfs een lichtblauwe rook te zien. Eerst pak ik de pan, die aangebrand is, om in de spoelbak te zetten en zet de kraan aan. Om daarna de keukendeur open te gooien.
“Waarom zoveel moeite voor het ontbijt?” Boos kijk ik hem aan. Op deze manier is het snel gedaan met mijn goede bui.
“Waarom niet,” hoest Jared nog en loopt hij naar buiten.
“Waarom wel? Jared, laat het koken voortaan aan mij over.” Momenteel ben ik boos op hem en vooral omdat hij me regelrecht uit bed drijft.
“Ik moet toch een keer leren om te koken,” werpt Jared tegen en gaat zijn blik iets lager. Naar mijn nek en ziet hij de zuigzoen, snap ik.
“Doe dat dan waar ik bij ben en in de avond. Niet in de ochtend, je wist dat ik nog in bed lag,” beschuldigend kijk ik naar hem.
“Dat is duidelijk ja. Die zuigzoen in je nek zegt anders genoeg...
“Zal ik maar aan het ontbijt beginnen,” komt Embry ertussen en ben ik blij dat hij Jared onderbreekt.
“Graag,” antwoord ik naar hem en draai ik me om naar mijn broer. “Hoe heb je dat wel niet gedaan als ik er niet was?”
“Bestellen of hij zat bij een van ons,” is het snelle antwoord van Embry. “Anders vaak een pizza of een magnetronmaaltijd. Ik heb hem nog nooit echt zien koken.”
“Embry,” verontwaardigt kijkt Jared naar hem.
“Wat, het is de waarheid. Hoe heb je dat zo lang voor haar geheim weten te houden? Anders hebben jullie nooit geheimen voor elkaar,” gaat Embry verder terwijl hij zijn aandacht bij de pan houdt. Waar een paar eieren in liggen. Gelukkig een man die wel weet hoe hij moet koken.
“Dat gaat nog wat worden als jij je inprent vindt,” schud ik mijn hoofd. “Je zou haar nog uit de keuken jagen of ze wil dat je nooit meer een voet in de keuken zet.” Ik ben nog niet uitgepraat of Embry schiet in de lach.
“Hij zou nooit bij het gasfornuis mogen komen,” proest hij het uit. Wat aanstekelijk werkt blijkbaar want Jared komt ook niet meer bij van het lachen. Zelf dek ik de tafel voor ons drieën.
“Ik heb wel koffie gezet.” Jared kijkt nog wat boos.
“Daar heb je het nog niet goed mee gemaakt.” Ik sla mijn armen over elkaar. “Goed, jij wil leren koken. Dan zorg je dat je de komende week om zes uur thuis ben.”
“Hoeveel geduld heb je om het hem te leren,” grinnikt Embry en schuift hij wat roereieren op een bord. “Jared, je ontbijt is klaar.”
“Dank je.” Jared pakt het bord en gaat hij aan tafel zitten. “Ik ben om zes uur thuis,” beloofd hij mij dan.
“Hoe komt het dat jij kan koken,” wil ik weten en ga ik bij hem staan.
“Mijn moeder.” Embry slaat een arm om me heen en krijg ik een kus op mijn voorhoofd. “Ze laat me echt niet op mezelf wonen als ik niet fatsoenlijk kan koken. Niet dat ze me laat gaan want ik ben een enig kind.”
“Wanneer ontmoet ik je moeder dan,” glimlach ik.
“Als mijn avondronde erop zit,” geeft hij antwoord en is mijn ontbijt klaar. “Opeten nu het nog warm is.”
“Zal ik doen.” Ik pak mijn bord en ga ik aan tafel zitten. Heerlijk dat iemand anders een ontbijt voor me klaar maakt. Anders doe ik het altijd zelf. Als Jared vroeger uit bed moet dan mij, eet hij meestal een boterham of gewoon niet. Helemaal niet als ik thuis ben want Jared weet dat ik het ontbijt vaak rond half acht klaar maak. Een minuut later komt Embry naast me zitten en geniet ik van de stilte. Zolang die duurt. De rook trekt langzaam weg en zitten we op de veranda. “Zullen wij zo beginnen met verven boven?” Jared kijkt duidelijk naar Embry. “Dan kun jij de kleine dingen in je oude kamer doen.” Zowel Embry en ik knikken allebei. Pas we uitgegeten zijn, en met een tweede kop koffie, voel ik zijn hand op mijn bovenbeen.