Chapter 061

“Sorry dat ik je uit bed haal, Sam.” Ik kijk naar mijn vriend die binnen komt.
“Geeft niet, ik heb zelf gezegd dat je me moet bellen als hij het weer doet.” Zo te zien staat Sam's gezicht op onweer. “Wat doe jij nou weer hier?” Paul kijkt weg en geeft hij geeneens antwoord.
“Hij heeft weer ingebroken in Lyn's kamer. Alleen jammer voor hem want ik slaap daar momenteel,” ga ik verder.
“Waar is Lyn?” Sam schijnt boos op Paul te zijn maar bezorgd om Lyn.
“Veilig en ze slaapt.” Ik wil nu niet zeggen waar ze is. “Waarom laat je haar niet met rust? En wees eens eerlijk, verdomme.”
“Dat heb ik al gezegd. Lyn weet het wel.” Paul kijkt naar buiten. Alsof het daar interessanter is dan hier in de keuken.
“Dat weet Lyn ook niet,” weet ik van haar. “Je moet uit haar buurt blijven. Net als dat je weet dat Embry dit ook nog wel hoort.”
“Dat heb je me net verteld,” klinkt een stem en draai ik me niet om. Ik had al voetstappen gehoord.
“Dan is Lyn niet bij hem,” zegt Paul en kijkt hij mij kwaad aan. “Waar is ze dan?”
“Waarom denk je dat Lyn jou wil zien? Ze is mijn inprent en niet de jouwe.” Embry wil hem duidelijk een blauw oog geven maar ik hou hem nog net op tijd tegen.
“Niet binnen, hij trilt al dus er is niet veel nodig of hij verandert.” Ik kan alleen maar hopen dat Lyn ons niet hoort. “En ik hanteer dezelfde regel die Emily heeft. Als je ook maar iets hier kapot maakt, repareer je het zelf.”
“Geen probleem, ik gooi hem eerst naar buiten en dan sla ik hem wel,” reageert Embry met een knikje naar Paul.
“Nog één opmerking over vechten en hij verandert alsnog hier binnen. Het trillen word erger,” komt het van Sam.
“Ik wilde alleen met Lyn praten,” probeert Paul weer.
“Zij niet met jou,” bijt ik hem toe. “Het enige dat zij voor jou voelt is angst. Bang dat je haar kan verwonden.”
“Wat is hier aan...” Ik schrik van een stem en draai me om. Net als Sam en Embry.