Chapter 059

Jared is nog geen tien minuten weg of ik hoor voetstappen beneden. Vast Embry want verder heeft niemand hier wat te zoeken. Tenzij het Sam is en dat hij met mijn broer wil praten. Ik heb op zolder een hutkoffer gevonden en stop ik alle kleine dingen daarin. Ik wil namelijk niks van mijn ouders weg gooien.
“Lyn? Jared,” klinkt Embry's stem en komt er een glimlach op mijn gezicht.
“Boven,” antwoord ik en leg ik wat fotolijsten in de hutkoffer.
“Hier ben je,” gelijk voel ik zijn armen. “Dus dit is de kamer van je ouders.”
“Ja,” zeg ik en tegelijk knik ik.
“Frisse kamer,” reageert hij en kust hij mijn nek kort. Waardoor een tinteling door mijn lichaam gaat. “Ik wil één ding weten.” Embry loopt naar het raam. Die ik zelf open gezet heb. “Dit is veel beter.” Het is te zien dat hij kijkt of er een mogelijkheid is om via het raam binnen te komen.
“Daarom voelt het ook goed en beter om hier mijn kamer van te maken. Je kan niet via het raam binnen komen.” Iets waar ik opgelucht door ben. Hij zelf blijkbaar ook.
“Daar ben ik blij mee,” grinnikt hij. “Bij Jared kun je naar binnen en buiten via zijn raam omdat het bij de veranda is. Zo is hij vroeger altijd naar buiten geklommen,” vertelt hij en kijk ik hem verbijsterd aan.
“Dat is dus zijn geheim.” Dat verklaart zeker dat hij nooit een deur nodig had om binnen te komen.
“Ja,” lacht Embry. “Zal ik de inloopkast leeg maken voor je?”
“Als je dat wil, graag. Ik wil niks weggooien,” schud ik mijn hoofd.
“Doe dat maar over tien jaar of zo. Het is nog te vroeg om daar afscheid van te nemen,” glimlacht Embry.
“Dank je, er staan nog een paar hutkoffers op zolder.” Ik kijk naar de fotolijst die ik vast heb. Wat een foto is van mij in een gymnastiekpakje. Meteen weet ik dat mam die foto gemaakt heb. Zij ging altijd mee als ik moest trainen. Ik mis je mam. Ik voel de tranen weer komen. Waarom moest je weg? Je kan er nooit zijn als ik ga trouwen. Of als ik zwanger ben. Nu ben ik alleen aangewezen op Jared. Juist nu ik met Embry ben, lijken mijn gevoelens voor hem steeds sterker te worden. Met de dag hou ik steeds meer van hem. De laatste fotolijst wil ik in de koffer leggen als ik zie dat ik er zelf op sta. Samen met Jared. De jurk die mam gemaakt heeft voor me. Een prachtige zachtblauwe jurk versiert met veertjes en glitters. De rok is weer van laagjes volant dat om mijn benen mee zwaaide. Mijn broer had weer een zwarte broek aan met een zachtblauwe overhemd. Dat was de eerste keer dat hij mijn danspartner was. Meer omdat ik thuis bleef oefenen voor de wedstrijd en wilde hij me helpen. Ongelofelijk dat we een goed danspaar zijn want toen had ik gewonnen. Samen met Jared. Wel gelijk de laatste wedstrijd omdat ik ook een studiebeurs gewonnen had. Ik buig mijn hoofd en kan ik de tranen niet meer tegen houden. Op dat moment voel ik een paar sterke armen om me heen.
“Sst, hoe lang is het geleden voor je.” Embry's stem is zacht.
“Ongeveer drie jaar,” snik ik en verberg ik mijn gezicht in zijn nek.
“Er gaat tijd over heen, Lyn. Huil maar uit,” troost hij mij en streelt hij tegelijk over mijn nek. Wat kalmerend en troostend is. “Denk je dat je hier wel je kamer van kan maken?”
“Tuurlijk wel, het zijn de foto's die wat herinneringen losmaken bij haar.” Ik kan mijn broer horen. “Ga jij maar de keuken in. Embry en ik maken de kamer wel leeg.”
“Jared heeft gelijk. Dit is nu even te veel voor je.” Embry haalt de foto uit mijn hand en legt het neer. “Ga je zelf naar beneden of moet ik je beneden brengen?” Ik krijg de kans niet om antwoord te geven en tilt hij me op. “Ik ben zo terug,” zegt hij tegen Jared en gaat hij naar beneden met mij in zijn armen.
“Haast je niet,” is de reactie van mijn broer en zet Embry me pas neer als we in de keuken zijn.
“Het gaat wel weer,” weet ik te zeggen.
“Helemaal niet,” schud hij zijn hoofd. “En het geeft niet.” Opnieuw liggen zijn armen om me heen.