Chapter 051

Ik schrik wakker van geluiden in mijn kamer. Mijn ogen moeten duidelijk even wennen aan het donker. Net dan dat ik een ademhaling kan horen. Jared komt niet zomaar mijn slaapkamer meer in. Na de grap met de anderen, lig ik ook weer in mijn eigen bed.
“Lyn, ben je wakker?” Dat blijkt de stem van Paul te zijn.
“Ik heb alleen mijn ogen open,” zeg ik en merk ik dat mijn eigen stem nog half slaapdronken is. “Wat doe je in mijn kamer?” Ik wrijf in mijn ogen en ga ik zitten.
“Waarom ben je voor een paar dagen verdwenen?” Doordat mijn bed wat inzakt, weet ik dat hij is gaan zitten en wel vlak voor me want ik kan zijn donkere ogen zien.
“Omdat ik tijd voor mezelf wilde en om na te denken,” antwoord ik. Tegelijk vraag ik me af waarom we dit gesprek nu hebben. Ik draai mijn hoofd naar de wekker. Om te zien dat het twee uur in de nacht is. “Paul, waarom nu om twee uur 's nachts? Je weet dat ik met Embry ben.” Embry is mijn inprent en hij zou alles voor me doen. Paul heeft dan wat gevoelens voor me, hij is niet op mij ingeprent want dan had ik dat geweten. Niet te vergeten dat ik bij hem de meeste kans heb dat hij me een keer kan verwonden. Ten slotte heeft hij dat niet volledig onder controle. Embry is veel rustiger, heeft het veranderen onder controle en het belangrijkste is dat hij niet aandringt. Iets wat Paul wel lijkt te doen.
“Ik was in de buurt,” haalt hij zijn schouders op.
“Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Je ben gewoon hierheen gekomen. Wat geef je het recht om zomaar in mijn kamer te komen. Ik sliep.” Ik hou mijn stem wel zacht want ik wil niet dat Jared wakker word.
“Nu niet meer.” Een glimlach verandert zijn gezicht. “Ik wil dat je mij niet vergeet. Je weet dat ik gevoelens voor je heb.” Paul's blik gaat omlaag en zie ik iets van herkenning bij hem. Hij ziet Embry's shirt bij mij, besef ik me. “Lyn, ik...” Een schittering is in zijn ogen te zien. Het volgende moment, legt hij zijn handen om mijn gezicht en kust hij me. Ik verstijf erdoor en gaan zijn handen omlaag. Schijnbaar zoekend naar mijn handen want hij legt mijn handen op zijn buik. Niet wetend hoe het komt, kom ik weer tot mezelf en op de een of andere manier sta ik het toe. Waarom heb ik ook gevoelens voor Paul? Wist ik het maar. De kus verandert naar een zoen en na een paar minuten laat hij mijn lippen los. Om mijn nek te kussen en liggen zijn handen op mijn heupen. “Je moet eens weten hoe graag ik je wil,” fluistert hij. Nee, dit mag niet. Ik ben met Embry. Embry is op me ingeprent en niet Paul.
“Nee,” weet ik te zeggen. “Niet doen.” Ik kan voelen dat zijn handen onder mijn shirt gaan en op mijn buik liggen.
“Waarom, je wil dit net zo graag,” mompelt hij in mijn nek en houd hij niet op.
“Stoppen.” Ik vind mijn stem terug en hou hem tegen. “Ik ben met Embry en dat weet je.”
“Als dat zo is, zou je mij niet zo zoenen.” Zijn ogen krijgen een harde glans.
“Ga weg.” Als ik hulp nodig heb om Paul weg te krijgen, hoef ik alleen maar om Jared te roepen. Hoewel ik dan ook moet uitleggen waarom Paul er was. Zelf ben ik net zo slecht in liegen.
“Lyn.” Hij schudt zijn hoofd en kust hij me. “Ik wil je en ik weet dat je mij wil.”
“Het mag niet. Ga weg, Paul.” Wat is het eigenlijk? Liefde voor Embry en lust voor Paul. Ik moet niet vergeten dat de man voor me, veel sneller kan ontsporen en mij voor het leven kan verminken.
“Dat kan ik niet,” reageert hij.