Chapter 049

Het is heerlijk om in zijn armen te liggen. Zelfs de stilte is aangenaam en heb ik niet de behoefte om te gaan praten. Vooral nu want we weten allebei dat Jared weer terug is. Af en toe zoenen we en daarbij voel ik zijn handen op mijn rug. Als we zoenen, voelt het aan als vuurwerk en denk ik eraan dat ik hem niet te lang wil wachten. Mijn hand gaat vanzelf naar zijn buik en zelfs onder zijn shirt. Ja, hij heeft een shirt aan. Mouwloos en denk ik dat hij het voor mij doet. Wie weet dat het anders te verleidelijk is om verder te gaan.
“Hallo,” klinkt het weer en kan ik voetstappen op de trap horen. “Ben je soms weg met hem?” Opnieuw is Jared te horen en laat ik Embry los. Hij is duidelijk teleurgesteld door de onderbreking. Snel kijk ik naar de deur. Om te zien dat de deurklink omlaag gaat.
“Waag het niet om binnen te komen,” dreig ik snel en gaat de deur inderdaad niet open. Waar ik blij mee ben.
“Zeg gewoon dat je thuis ben, Lyn, dan had ik de deur niet open willen doen.” Het is te horen dat Jared diep zucht. “Je ben dus ook niet alleen. Blijft hij eten of niet?” Door de vraag, kijk ik naar Embry.
“Als het kan, wil ik wel maar dan moet ik zo mijn moeder even bellen.” Embry kijkt me weer hoopvol aan.
“Hij blijft,” glimlach ik en kus ik hem weer.
“Ehm, Lyn,” komt het door de deur. “Ik geloof niet dat we dan genoeg in huis hebben.”
“Dan ga je de boodschappen halen en ik maak het eten straks wel,” knipoog ik.
“Wat wil je eten,” is de volgende vraag.
“Verzin zelf maar wat.” Ik leg mijn hoofd op Embry's borstkas. “Wat wil jij anders eten?”
“Mij maakt het niet uit,” reageert hij.
“Hij eet alles wat je op tafel zet,” lacht Jared. “Ik denk dat ik over een half uur wel terug ben.”
“Haast je niet,” mompelt Embry en kust hij me weer.
“Zulke dingen wil ik niet van jou horen, Embryo.” Jared lijkt boos te zijn.
“Je ben gewoon jaloers,” grijnst hij naar me en kus ik zijn wang.
“Wel aardig blijven tegen elkaar.” Ik schud mijn hoofd door de manier waarop ze tegen elkaar praten. “Vergeet niet dat je mijn broer ben, Jared. En jij, jij moet beter weten.” Ik prik met een vinger in Embry's borstkas. Om er achter te komen dat hij slecht tegen kietelen kan. Daardoor kietel ik hem overal waar ik bij kan.
“Genade, voor jou zal ik hem wel tolereren,” giert hij van het lachen. Hij valt zelfs van het bed en trekt hij mij met zich mee.
“En jij, broertje,” wil ik weten en lig ik weer bovenop Embry.
“Veel keus heb ik niet. Ik ga wat boodschappen halen,” zegt Jared door de dichte deur. “En is het nodig om me te laten weten dat jij ouder ben.”
“Ja.” Dan heb ik toch echt genoeg aan één woord. Een zacht gebaar volgt en strijk hij mijn haren weer naar achteren. We kunnen allebei Jared's voetstappen horen en is het te merken dat hij weg gaat.
“Dus jij ben de oudste?” Zijn hand gaat door mijn haren.
“Ja, ik ben voor twaalf uur 's nachts geboren en hij daarna dus we schelen toch een dag,” grinnik ik. Alsof ik er geen genoeg van krijgen, kus ik hem weer. Waar ik nog van wil genieten want hij heeft zijn ronde in nacht.