Chapter 046

Het lijkt wel alsof ik buiten mijn lichaam zweef en kan ik het hele gesprek met Sam weer voor me zien. De hoeveelheid informatie die ik krijg over inprenten. Het heeft niet zo zeer met liefde te maken maar om de beste partner te vinden om kinderen te krijgen. Om zo de genen door te geven zodat de gedaante veranderaars niet uitsterven. Ja, en zolang iemand een gedaante veranderaar is, kan hij niet zomaar weg uit La Push want dit is hun gebied. Dat is iets wat ik begrepen heb zonder dat Sam het gezegd heeft. Wat is er eigenlijk met me gebeurd? Het enige dat ik nog weet, is dat ik gevallen ben van een rots. Voordat ik bewusteloos raakte, heb ik me nog beseft dat ik mijn hoofd gestoten heb aan iets. Wel heb ik op de een of andere manier gemerkt dat ik niet alleen was. Af en toe lag er iets tegen me aan dat harig, en warm, is.
“Jaylyn kun je me horen?” Een onbekende stem klinkt en wil ik laten weten dat ik er wel ben. Waarom willen mijn ogen niet open? De handen die ik voel, zijn best koud en is het zelfs aangenaam. “Ze heeft behoorlijk hoge koorts. Kan het zijn dat ze gaat veranderen?”
“Nee, ze heeft de zintuigen en een wat warmere temperatuur. Als ze zou veranderen, had het vijf jaar geleden moeten gebeuren.” Deze keer hoor ik de bekende stem van mijn broer. Jared, alsjeblieft. Zeg me dat je alleen ben. Ik wil Embry, of Paul, niet zien. Ik weet zelf niet eens wat ik moet doen.
“Embry en Paul?” Dat is de stem van Sam. Door ons gesprek, herken ik hem wel.
“Die zoeken nog en het zit me niet lekker dat ik nu tegen hun lieg,” zucht mijn broer en voel ik zijn handen. “Wat is er met haar?”
“Hoge koorts, ze lijkt te ijlen af en toe. Ze noemde ook namen.” De stem klinkt jong en bezorgd. Seth, besef ik me.
“Wat voor namen? Wie heeft haar gevonden? Waar was ze?” Ik kan zijn ademhaling voelen en gaat zijn hand teder over mijn wang.
“Vier namen. Embry, Paul, Sam en jouw naam. Ik heb haar gevonden in een grot noordelijk van hier. Een wolven familie heeft voor haar gezorgd op de een of andere manier.” Dus Seth heeft me gevonden, begrijp ik. Al dat nadenken, zorgt ervoor dat ik hoofdpijn krijg.
“Seth, ga jij maar naar beneden. Mocht er iemand komen, laat ze niet naar boven komen,” commandeert Sam hem.
“Zal ik doen. Desnoods bewaak ik de trap, ik laat de anderen weten dat ze niet meer hoeven te zoeken. Het is niet eerlijk om hun het ongewisse te laten.” Ergens ben ik het met Seth eens. Wacht, zoekt iedereen me?
“Bewaak de trap met je leven, Seth. Ze wil Embry en Paul blijkbaar niet zien.” Nu hoor ik mijn broer.
“De enige die bij haar mogen komen, is Sam, Emily of jij, Jared. Verder niemand. Het is belangrijk dat je zus eerst bij komt. Ze moet het rustig aan doen.” Dat is die onbekende stem weer.
“Dank je Carlisle.” Dan wordt het rustiger in de kamer.
“Lyn, je heb me behoorlijk laten schrikken. Doe dat niet nog een keer,” fluistert mijn broer en kust hij mijn wang. “Als je tijd voor jezelf wil, sluit je dan op in je kamer maar loop niet zomaar weg.” Ik kan hem zelfs horen snikken. “Je ben de enige die ik nog heb.” Door zijn woorden, wil ik juist reageren en op zijn minst iets zeggen. Net dan houdt hij zijn adem in. “Niet forceren, Lyn. Je bewoog je hand net en dat is meer dan genoeg.” Het is te horen dat hij opgelucht is.