Held op naaldhakken - (Verhalenwedstrijd Assassin)

Daar liep ze. Op hoge, wankelende, witte naaldhakken. Ze voelde zich er onprettig bij, maar tegenwoordig moest ze er elke dag op lopen. Voor haar imago. Ze streek over haar heupen. Een latex, glimmend, zwart jurkje met witte strepen, een soort zebrapatroon. Vreselijk zoiets, maar ook hierheen werd ze bijna elke dag gepropt, dus waarom zou ze nu klagen? Een zwart, nep-bont jasje had ze over dit korte jurkje aan. Haar, haar pastte echter totaal niet bij de rest van haar outfit. Zwart, krullend haar. Los hangend, vrij haar. Vrij, zoals zij dat nu ook was. Nouja, niet echt natuurlijk. Voor deze klus was ze uit haar kleedkamerraam ontsnapt. Ze hoopte dat haar bodyguards nog een tijdje niets door zouden hebben. Ze moest en zou deze klus zelf klaren. Al jaren geleden had ze het haar belooft, en nu zou ze er wat aan gaan doen ook.
De 'haar' in dit verhaal betreft een meisje van toen veertien jaar. Inmiddels zal ze al negentien zijn. Ongeveer vijf jaar geleden kwam Stephanie per ongeluk in aanraking met een pooier. Pooier, loverboy, fout vriendje, noem het hoe je wilt. Stephanie was op zoek naar actie in haar leven, en hij gaf haar dat. Stephanie wilde iets voor hem terug doen, maar ze kreeg al gauw door dat het foute boel was. Één keer kwam ze daar terecht, in de opslagplaats van zijn 'werknemers'. Allemaal meisjes van een jaar of twintig, maar eentje was veel jonger dan de anderen. Veertien jaar was ze, vertelde het meisje haar, en ze was hier terechtgekomen door een vriend van de pooier. Ze was hier pas 3 weken, maar het voelde alsof ze er al jaren zat. Ze vertelde Stephanie dat als ze ook maar één kans kreeg om uit te breken, ze die zou grijpen. Stephanie kreeg al gauw een kans om te ontsnappen. Ze had het geluk dat ze een erg 'lieve' klant had.
Na al die jaren stond ze er weer. Het leek een steegje te zijn als alle anderen, maar deze had iets wat veel steegjes niet hadden. Achter één dezer deuren bevond zich namelijk een illegaal hoerenhuis. Misselijk werd ze bij het idee dat ze daar weer terecht zou komen. Och, dat zou niet meer gebeuren, genoeg mensen die waarschijnlijk nu al naar haar aan het zoeken waren. Ze ging achter een grote stapel vuilniszakken staan en wachtte daar op het juiste tijdstip. Ze wist dat hij vijf jaar geleden iedere vrijdagnacht om 2:00 altijd een afspraak had met een vriend van hem. Ze had geen idee of dit nog steeds het geval was, maar ze kwam er al gauw genoeg achter. De krakende deur ging moeizaam open. Een tijdje later zag Stephanie een hoofd verschijnen. Het was geen mannenhoofd, ten zeerste niet. Daarachter volgde nog een vrouwelijk hoofd en daarna verscheen eindelijk het hoofd waar ze op zat te wachten. Ze hield zich zo stil mogelijk. De twee dames en het hoofd vervolgden lachend hun weg. Toen ze eindelijk weg waren kon Stephanie opgelucht adem halen. Fase één, voltooid.
Toen kwam fase twee. Dit was nou niet bepaald iets waar ze trots op was, maar ze wist dat dit de enige manier was om geen argwaan op te wekken bij de organisatoren. Ze ging zich voordoen als een lesbische klant. Ze zag er niet erg 'straight' uit op het moment, wat ze natuurlijk expres had gedaan. Wankelend liep ze op haar hakjes door het gore steegje. Ze opende de deur, die nou niet bepaald makkelijk open ging. Ze ging de spiraaltrap op en opende de, weer zware, deur die nog voor haar lag. Een grote zaal, vol met ouwe viezeriken, schaars geklede meisjes met dikke tieten, en natuurlijk het manwijf achter de bar. Aan de bar moest je altijd je kamers regelen, en de meisjes natuurlijk.
,,Kan ik u helpen?" Stephanie had zich aan de bar geplaatst en de barmanvrouw had gelijk aandacht voor haar. Waarschijnlijk kwamen hier niet vaak meisjes zoals Stephanie vrijwillig. Ze boog voorover.
,,Heeft u nog wat lekkers voor mij?," fluisterde ik met een redelijk mannelijke stem. De barmanvrouw begon te gniffelen.
,,Ben jij van dat ras? Je ziet er best vrouwelijk uit." Stephanie gniffelde een beetje en gaf de barmanvrouw een knipoog.
,,Nou, nou, wat een complimentjes. Wat heb je voor een lekkers hier rondlopen?" De barmanvrouw liep naar de kassa, hurkte neer, en pakte een boekje. Het liep terug naar Stephanie en overhandigde haar het boekje. Stephanie bladerde door het boekje. Waar was ze, waar was dat meisje? Opeens zag ze haar. Ze was vreselijk dun geworden in die vijf jaar, en haar lichaam straalde onzekerheid uit. Vooral die neppe lach was kenmerkend. Stephanie wees naar het meisje. De barmanvrouw lachte breed. Stephanie stopte haar geld toe. De barmanvrouw wees Stephanie de kamer waar ze het zou moeten doen. Precies de kamer waar Stephanie toendertijds was ontsnapt. Niet veel later kwam het meisje binnen..
De deur viel hard achter het meisje dicht en werd op slot gedaan. Het meisje stond perplex, ze staarde ongelovig naar Stephanie.
,,Ik kom altijd mijn beloftes na," fluisterde Stephanie. Het meisje haar ogen begonnen te tranen. Stephanie kwam direct in actie. Ze rommelde in een bak die vol zat met van die gore seksspeeltjes. Na een tijdje vond ze wat ze nodig had. Het was langwerpig, maar het belangrijkste nog, niet breekbaar. Ze klemde het vast tussen de tralies bij het raam. Na een harde ruk kwam, tot de grote verbazing van het meisje, de tralies los.
,,Maar.. hoe?," stamelde het meisje.
,,Shht, dat is niet belangrijk." Stephanie opende het raam en hielp het meisje naar buiten toe. Daarna klom ze zelf naar buiten. Langs de regenpijp klommen ze naar beneden. Voor het steegje stond een auto. Stephanie pakte het meisje haar hand en ze renden naar de auto toe.
Eenmaal in de auto gaf Stephanie teken tot zo snel mogelijk weg rijden. Het meisje huilde zachtjes. Stephanie legde een arm over haar heen. Na een tijdje hield het meisje op. Ze wist dat het nu goed zou komen. Ze keek op, recht in het gezicht van Stephanie. Ze kon haar ogen niet geloven.
,,Maar jij bent..!," het meisje kon niet uit haar woorden komen.
,,Jazeker meisje, mijn naam is Lady Gaga."