Chapter 036

“Lyn.” Op de achtergrond hoor ik een stem, die vaag is en toch bekend klinkt. “Lyn.” Een hand draait mijn hoofd. “Jaylyn.” Ik schrik van Jared want zo noemt hij me anders nooit. In zijn ogen zie ik iets van verdriet. Samen met bezorgdheid. Dan begint het me te dagen. Allemachtig, dit is dus inprenten. De grap die we eerst uit wilde halen, moet nu wel stoppen want ik wil hem niet pijn doen. “Je blijft met het kampvuur.”
“Moeten we echt wachten tot het kampvuur?” Ik kijk mijn broer aan. Niet voor lang en wordt mijn blik vanzelf weer naar Embry getrokken. Over rampen gesproken. Jared is mijn broer, Paul geeft om me en dan ben ik Embry's inprent. Ho even. Jared zal het uiteindelijk wel accepteren. Hij kan niet anders. Hoe zit het dan met Paul? Die lijkt jaloers te zijn op Embry.
“Wat jij wil.” Jared haalt diep adem.
“Jared, wat weet ze wel niet,” komt Sam ertussen.
“Camera,” fluistert Jared in mijn oor en knik ik. Snel pak ik mijn fototoestel. Het is te zien dat hij grijns. “Mag ik jullie voorstellen aan Lyn. Mijn beste vriendin, mijn maatje, mijn andere helft. We delen bijna alles, we hebben geen geheimen voor elkaar. Ze is mijn tweelingzus.” Eén voor één vallen de monden open van verbazing en verbijstering.
“Missie geslaagd,” lachend maak ik een foto van elk van hun.
“Mooi.” Jared komt niet meer bij van het lachen. “Het komt door jou dat we jullie in de maling genomen hebben,” wijst hij naar Paul.
“Je trok conclusies en oordeelde ons te snel.” Ik knipoog naar Sam, die nu ook volledig dubbel ligt. Langzaamaan begint de rest te lachen.
“Jullie hebben wel iets van elkaar,” hikt Leah van het lachen. “Dezelfde ogen.”
“Dezelfde humor, we kunnen heel veel van elkaar hebben.” Ik draai mijn hoofd naar mijn broer.
“Jared, wat weet ze?” Sam schijnt weer zuurstof te krijgen en zit hij rechtop.
“Alles,” antwoord Jared.
“Dat is ook niet zo vreemd want we hebben dezelfde vader,” voeg ik er aan toe. “Ik heb scherpere zintuigen. Mijn lichaamstemperatuur is ook wat hoger dan normaal maar niet zo warm als dat van jullie. Veranderen doe ik niet want dat had dan vijf jaar geleden moeten gebeuren.”
“Ho even, ik zit bij het feit dat jullie een tweeling zijn. Jullie lagen bij elkaar in bed,” is de reactie van Paul.
“We kunnen veel hebben van elkaar,” begint Jared.
“Klopt, en er is een tijd geweest dat ik elke nacht naast hem lag.” Ik kijk omlaag want ik denk tegelijk weer aan mijn ouders. In die tijd was ik elke nacht ontroostbaar dat Jared bij me is gebleven.
“Dat was toen onze ouders net overleden waren,” zucht mijn broer en slaat hij een arm om me heen. “Er is nog maar één manier waarop jij ontroostbaar kan worden,” zegt hij. “En dat gaat niet gebeuren.” De manier waarop hij dat zegt, doet me goed. “Eerst ga ik jou van de kliffen gooien. Je ben toch niet bang?”
“Ik en bang.” Gelijk weet ik waarom hij het doet. “Nee.”
“Nou dan, shirt en broek uit. Ik weet dat je je zwempak aan heb,” grinnikt Jared en staat hij op. Ik heb net mijn shirt, en broek uit, als mijn broer me over zijn schouder gooit. “Komen jullie nog of niet?” Wel loopt hij weg.
“Ja,” kan ik horen.
“Kom op, Embry. Je dromen worden een keer waarheid,” lacht iemand.
“Dat wil ik niet horen. We hebben het wel over mijn zus.” Aan Jared kan ik merken dat hij opgelucht is. Iets wat ik zelf ook ben. Zeker nu Embry op mij ingeprent is. Omdat ik over zijn schouder hang, kan ik het zien dat de anderen eraan komen. Behalve Sam en blijft hij bij Emily. Alsof die twee blij zijn met wat privacy, zoenen ze elkaar juist. Ik voel me warm worden bij het idee dat ik een keer met Embry zo zal zoenen. In alles is hij mijn eerste. Daarom hoop ik dat hij het rustig aan wil doen.