Chapter 029

“Lyn, alles goed?” Door de stem kijk ik op. Eigenlijk had ik Paul's stem wel herkend. Net als dat zijn ogen ook herkenbaar zijn als hij een wolf is. “Sorry, ik mag je toch Lyn noemen? Dat doet je vriend ook.”
“Geen probleem,” zeg ik snel en kijk ik naar het rek om wat kruiden te pakken. Dat ik hem tegen kom in de supermarkt. Ach ja, klein dorp en iedereen kent elkaar natuurlijk. “Het gaat wel. Slecht geslapen.”
“Hoe komt dat?” Hij lijkt oprecht interesse te hebben.
“Daar praat ik niet graag over.” Tegelijk duw ik het karretje verder. Om wat flessen drinken erin te leggen.
“Laat mij maar.” Paul neemt de kar van me over. “Ik heb wat goed te maken. Je vriend zal vast geen geheimen hebben voor je.”
“Subtiel maar ja. Hij heeft me verteld dat je in de slaapkamer gekeken heb,” knik ik. “En klopt, we hebben geen geheimen voor elkaar.” O shit, straks denkt hij nog dat ik hun geheim ook kent. “Ik bedoel, geen grote geheimen. Ik ken hem van kleins af aan dus ik weet het als hij liegt.” Hoe krijg ik het voor elkaar om niet te zeggen dat Jared eigenlijk mijn broer is.
“Zo lang al.” Paul kijkt verbaasd.
“Ja, heb je zelf geen boodschappen te doen? Wat doe je anders hier?” En daar is mijn nieuwsgierigheid weer, die komt soms de kop op steken wanneer ik het niet verwacht.
“Dat kan wachten,” glimlacht hij.
“Paul, er is telefoon voor je,” klinkt het opeens. Wat een vrouw blijkt te zijn. “Embry,” gaat ze door. Paul mompelt een excuus en loopt hij naar haar toe.
“Wat moet je,” kan ik hem horen zeggen. “Moet dat nou echt?” Nu zucht hij duidelijk. “Weet je wat, kijk jij maar lief naar je moeder. Ik ben bezig. Ik zie je straks op de kliffen.” Weer is het stil. “Geen idee, over een half uur of een uur. Je ziet me vanzelf wel.” Kort kijk ik naar Paul en hangt hij snel op. Zelf zoek ik het vlees uit voor een paar dagen. “Sorry, zijn moeder werkt hier en hij wist dat ik er ben.” Hij pakt het lijstje uit mijn hand.
“Geeft niet.” Ik haal mijn schouders op. “Ik heb de helft al.” Ik zie zijn gezicht betrekken.
“Dit is veel.” Reageert Paul.
“Jared is een grote eter. Eergisteren had ik een rijsttafel gemaakt voor vier personen. Ik had een klein beetje en hij de rest.” Ik weet dat ik moet opletten met wat ik zeg.
“Ja, ik ben ook een grote eter,” grinnikt hij. “Ik zou anders wel een keer bij jou willen eten.”
“Liever niet, dat komt wel raar over op Jared, denk je niet.” Toch voel ik me wel op mijn gemak bij hem. “Je ziet me in ieder geval morgen op het strand.”
“Je komt ook morgen.” Zijn gezicht klaart gelijk op. Als Jared thuis is, eens vragen hoe dat zit met inprenten. Misschien dat Paul op mij ingeprent is.
“Ja, waarschijnlijk rond lunchtijd.” Als ik weet dat ik alles heb, ga ik naar de kassa om af te rekenen. Waarop Paul me helpt om alles in te pakken en in de auto te zetten.
“Dan zie ik je morgen, Lyn.” Geen idee waar ik het aan te danken heb maar hij geeft me zelfs een kus op mijn wang. Naar huis. Jared! Hoe zit het met inprenten! Is Paul op mij ingeprent?