Chapter 026

Op deze manier gaat de koelkast snel leeg, bedenk ik me als Jared weg is. Waar hij ook niks aan kan doen. Het vergt veel energie om een wolf te zijn. Energie staat gelijk aan eten en veel rust nemen. Ik heb een lijst gemaakt van de boodschappen die ik moet halen. Ik moet wel wachten want het is veel te vroeg om naar de supermarkt te gaan. Na een warme douche heb ik me aangekleed. In een makkelijke broek en shirt. Dan maar even naar buiten gaan. Met mijn camera loop de bossen in. Het maakt hier niet uit wat voor temperatuur het is. Tegenwoordig krijg ik het niet koud meer. Zelfs in de winter ben ik in staat om in een shirt rond te lopen terwijl de anderen warme truien dragen.
“Wat doe jij hier rond dit tijdstip?” Ik schrik bijna van de stem en kijk ik om. Waar Seth blijkt te staan.
“Die vraag kan ik ook aan jou stellen,” kaats ik terug. Ik kan niet meer slapen door die nachtmerrie. Wat een droom geweest is van het ongeluk van mijn ouders en dat ze het niet overleefd hebben. Op dat moment was ik blij dat Jared naast me lag. Toen we onze ouders net kwijt waren, heb ik elke nacht bij hem gelegen. Dat weer kwam omdat ik elke keer weer een nachtmerrie had en was hij de enige die me kon kalmeren.
“Jaylyn, dit is niet een bos waar je in je eentje kan gaan ronddwalen. Het kan gevaarlijk zijn.” Door Seth weet ik weer waar ik ben.
“Het ergste is dat ik door een wild dier aangevallen kan worden. Ik heb nu toestemming om op het land van de Cullens te komen.” Geen idee waarom ik hem dat zeg maar ik wil hem gewoon kwijtraken. “Laat me met rust, Seth.”
“Zal ik doen maar wel op de voorwaarde dat je naar huis gaat. Er lopen hier wel dergelijk wilde dieren rond,” gaat hij verder.
“Hoe wild die dieren ook mogen zijn. Mensen zullen ze niet zomaar aanvallen.” Jij ben gewoon bang dat ik een van je vrienden tegenkom, realiseer ik me. Zeker omdat Seth een korte broek aan heb met een mouwloos shirt erop.
“Ik weet dat je bij Jared hoort. Ga naar huis of ik zeg het tegen je vriend...”
“Dreig je nou of waarschuw me,” wil ik weten en kijk ik hem boos aan.
“Ik waarschuw je alleen. Zo goed ken je het hier niet want anders was je gisteren niet per ongeluk op het land van de Cullens terecht gekomen,” schud Seth zijn hoofd. “Ik dreig niet.”
“Seth, doe me een lol en laat me met rust. Ik kan prima voor mezelf zorgen. Wat doe jij zo vroeg op?” Op deze manier kan ik geen enkele foto maken want de dieren zullen zich nu niet meer laten zien.
“Ik moet wat doen voor iemand,” reageert hij dan. Lekker vaag. Moet je soms mijn broer zo aflossen? “En jij dan?”
“Ik probeer rust en privacy te krijgen van idioten zoals jij. Bemoei jij je altijd met iedereen,” snauw ik naar hem.
“Jaylyn, ik geef om iedereen die bij mijn vriendenkring hoort. Omdat je met Jared ben, wil ik dat jij veilig bent.” Het is te horen dat hij schrikt en kan ik een zachte grom horen. Vast Jared die ons gehoord heeft, denk ik.
“Seth, sorry,” zucht ik. “Het was niet mijn bedoeling om je zo af te snauwen. Door te weinig nachtrust en nachtmerries kan ik soms chagrijnig zijn. Laat me liever met rust. Ik ben niet zo diep in het bos dus ik vind mijn weg wel terug.”
“Ik had je niet moeten waarschuwen,” verontschuldigt Seth zich. “Ga naar huis, Jaylyn.”
“Ik ben een natuurmens, Seth. De bossen, de geur, de dieren, het kalmeert me. Ik ben veilig. Maak je om mij niet druk.” Ik weet gewoon dat er iemand in de buurt is die mij nu in de gaten houdt. Jared of Paul, een van die twee.
“Weet je het zeker?” Seth lijkt te twijfelen en hoor ik weer een zachte grom. Iets waar hij zeker van schrikt. “Je lijkt zeker van je zaak te zijn. Wees in ieder geval voorzichtig.” Hij wil doorlopen als ik hem tegen hou.
“Normaal gesproken ben ik wel anders. Noem me Lyn, zoals al mijn vrienden doen.” Ik weet te glimlachen maar het gaat niet makkelijk.
“Is goed. Ik moet weg Lyn,” grijnst Seth en gaat hij weg. Zelf loop ik door en laat ik de camera om mijn nek hangen. Foto's maken heeft geen zin meer. Een beetje voor me uit kijkend, zie ik een paar pootafdrukken en veeg ik die snel weg.