Doomed |8

Ik sta voor het afgesproken café om de afgesproken tijd. Ik zucht en twijfel even of ik er wel echt goed aan doe om nu naar binnen te lopen, er kan zoveel fout gaan. Maar het idee dat ik nu eindelijk een kans heb om misschien vrienden te maken… Ik haal diep adem en klap dan mijn stok in en stop hem in mijn jaszak. Ik had speciaal voor vanavond mijn mooiste kleren aangedaan. Niet dat die nu heel mooi waren, want ze zijn al zeker drie jaar oud. Ik wilde gewoon een goede indruk maken. Ik wilde gewoon voor een keer normaal overkomen.
Ik haal opnieuw diep adem en schuifel dan langzaam naar de deur.
Ik merk meteen dat het niet al te druk is binnen wat ik aan de ene kant een hele opluchting vind, omdat ik me dan niet voor al te veel mensen voorschut kan zetten, maar aan de andere kant. Als het nu heel druk was had ik me achter het geluid en mensen kunnen verstoppen.
Ik heb nog maar amper een voet binnen gezet of ik hoor de stem van Mino al.
‘Je bent gekomen?’ Zegt hij met een zachte vragende ondertoon. Ik glimlach een beetje onzeker en loop dan voorzichtig iets verder naar binnen. ‘Kan je jas voor je weghangen?’ Vraagt Mino.
Ik knik en trek mijn jas dan uit. Ik hou hem iets naar voren en meteen word hij aangepakt door Mino. Het blijft moeilijk om te communiceren met mensen, aangezien ik niet kan zien hoe ze op mij reageren.
Ik hoor Mino weglopen en twijfel even wat ik moet doen. Moet ik hier blijven staan en wachten tot hij terug komt, of moet ik ergens heen lopen?
Ik besluit om maar gewoon te blijven staan aangezien ik geen idee heb van de inrichting van dit café en ik zie mezelf al ergens tegen aan lopen en vol op mijn bek gaan. Ik begin een beetje zenuwachtig aan mijn mouw te plukken.
‘Loop maar met mij mee.’ Zegt een redelijk zware stem. De persoon haakt zijn arm door de mijne en begeleid me rustig naar een tafel. Lichtelijk in paniek probeer ik zijn stappen te volgen. Hij loopt dan wel niet al te snel maar hij sloft een beetje waardoor ik niet duidelijk hoor wanneer hij een stap zet wat het een beetje moeilijk maakt om hem te volgen. Hij stopt met lopen en schuift en kruk naar achter. ‘Neemt u plaats my lady.’
Ik zoek met mijn handen de kruk en ga er dan voorzichtig opzitten. Meteen hoor ik verschillende stemmen om me heen die allemaal door elkaar, tegen elkaar aan het praten zijn.
‘Ik ben trouwens Liam, Liam Jake Adams.’ Klinkt de zware stem. ‘Ik ben een vriend van Mino.’ Zegt hij er nog achteraan. Ik knik en glimlach even.
‘Ik weet niet wat je normaal drinkt, maar ik heb een cola voor je meegenomen. Is dat okay?’ klinkt de stem van Mino plotseling. ‘uhm, ja tuurlijk, dankje.’ Stamel ik terug. Ik hoor Liam grinniken en dan word er een kruk naast mij verschoven waar Mino plaatsneemt. Plotseling word iedereen stil.
‘uhm, normaal gesproken zou ik iedereen even aan je voorstellen maar uhm, ik denk niet dat dat echt heel veel zin heeft?’ Klinkt Mino zijn stem. ‘Als iedereen zijn eigen naam zegt dan kan ik de stemmen herkennen.’ Glimlach ik. ‘Awesome.’ Klinkt er ergens zacht tegenover mij.
Het blijft even kort stil en dan zegt iedereen na elkaar zijn naam. ‘Ik ben Owen.’ Klinkt een zachte stem die wel iets weg heeft van een meisje maar toch duidelijk een jongen is. ‘Neal hier.’ Zegt een redelijk donkere stem. ‘Aron.’ Zegt een kille stem. ‘en ik ben Liam, maar dat wist je al.’ Klinkt de vrolijke maar zware stem van Liam. ‘En wie ben jij?’ Klinkt de stem die ik link aan de naam Neal.
Ik blijf een paar seconden stil maar antwoord dan toch. ‘Ik ben Hailey.’