Fault 11.

4 augustus 2015 || Liv Campbell

Felle zonnestralen schenen recht in mijn ogen en ik glimlachte. Vele mensen zouden zich nu nog eens omdraaien in bed en kwaad hun deken over hun ogen heen slaan om zo de felheid van de zon te negeren. Maar dat was juist iets dat je niet moest negeren. Geniet van het leven, dat was een wijsheid die bij vele mensen nog niet doorgedrongen was.
Ik stapte uit mijn bed en zag dat het ondertussen al 11 uur was. Normaal gezien sliep ik nooit zo lang. Ik hield er niet van om lang in bed te liggen. Die tijd leek altijd verspilde tijd. Voor velen was slapen hemels, voor mij was het eerder een soort verplichting om de dag door te komen. Niet dat ik een hekel had aan slapen, zeker niet maar er waren zo veel andere activiteiten die leuker waren om te doen dan slapen. De helft van ons leven slapen we. Dat is toch verspilde tijd? Wie weet welke waanzinnige avonturen zouden we allemaal kunnen beleven, moesten we niet meer slapen. Ik lachte even. Vele mensen zouden mijn ideeën belachelijk vinden.
Ik wandelde naar de keuken en trok daar de kast open om dan enkel een aantal lege plankjes te zien staan. Er was geen eten meer of tenminste er was geen eten meer dat als ontbijt doorging. Ik haalde mijn schouders even op en opende dan de koelkast. Daar stond nog wel eten -gelukkig-. Alleen betekende dat wel dat mijn ontbijt vandaag zou bestaan uit bonen en kip. Voor alles was een eerste keer. Dus dit was een memorabel moment in mijn leven: voor de eerste keer avondeten als ontbijt.
Ik zette een pan op het vuur en gooide de blokjes kip en de bonen er in. Een tijdje later begon alles lekker te sudderen en zette ik het vuur weer af om alles op een bord neer te laten komen. Ik glimlachte. Eigenlijk was dit best nog oké in de ochtend. Misschien moest ik een restaurant openen met avondeten als ontbijt en ontbijt als avondeten.
Er flikkerde een klein lampje op mijn gsm en meteen was mijn blik gefocust op dat kleine flikkerende lampje. Mijn hart sloeg even een aantal keer sneller dan daarvoor. Ergens wilde ik direct kijken of het Louis was die me een bericht had gestuurd en ergens ook niet. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik kon wachten, dat ik niet wanhopig op een berichtje zat te wachten. Maar na twee seconden op mijn lip te bijten en aan mijn haar te frullen, gaf ik het op. Mijn geduld was miniem.
Mijn hand greep vrijwel meteen naar mijn gsm die ik direct ontgrendelde. Jammer genoeg was het niet de naam Louis die op mijn gsm verscheen maar was het mijn nicht om te laten weten dat ze bevallen was van een dochtertje dat ze Emma hadden genoemd. En dat was fantastisch nieuws maar niet wat ik gehoopt had. Ik had gehoopt op een leuk, grappig of lief berichtje van Louis. En dat kwam jammer genoeg niet. Nog niet. Tenminste ik hoopte dat het gewoon een kwestie was van tijd, misschien een aantal luttele seconden, misschien minuten, misschien uren voor hij een bericht zou sturen. Ik gooide mijn gsm weg in de zetel en was blij dat ik goed kon mikken zodat deze niet op de grond terecht kwam en in duizenden stukken uiteen vloog. Ik besloot iets anders te doen om mijn zinnen te verzetten, dus zette ik de tv aan om een film te kijken. Ik hoopte dat er nog een aantal goede films te zien waren of dat ik er anders een aantal opgenomen had. Op het scherm van de tv verscheen meteen het hoofd van Louis en even later de rest van one direction. Een herhaling van één van hun vele interviews bij een of andere show. Zonder na te denken drukte ik nogmaals op het knopje zodat het beeld zou verdwijnen en alles gewoon rustig zwart werd. Ik keek weer even naar mijn gsm en twijfelde. Ik twijfelde om hem gewoon te bellen en te zeggen dat ik blij was dat hij naar me geluisterd had. Maar ik wilde niet opdringerig overkomen. Ik wilde niet dat ik zou gaan lijken op één van zijn vele fans die hem constant overladen met allerlei berichten via twitter etc. Ik wilde Louis horen en met hem praten. Ik had hem zo veel te vertellen en hij mij ook waarschijnlijk. Maar tegelijk wilde ik dat ook niet want dat betekende ook de confrontatie met hem aangaan en hem proberen uit te leggen waarom ik vertrokken was.
Gefrustreerd zette ik mijn gsm af om er zeker van te zijn dat mijn blik niet elke seconde van de dag gefocust zou zijn op dat schermpje om te zien of Louis me een bericht zou sturen. Bovendien wilde ik vermijden dat ik iets doms zou doen.
Mijn gsm liet ik in mijn appartement liggen en ik wandelde naar buiten. Ik had even frisse lucht nodig. Bovendien was het eigenlijk en prachtige zomerdag en zou het jammer zijn moest ik deze de hele tijd binnen doorbrengen. Ik haalde diep adem terwijl ik naar het park wandelde.