002.3 After all those years

Ze hield hem al even vanaf een terras in de gaten. Hij zat op hetzelfde terras als haar en leek niet in de gaten te hebben dat hij werd bekeken.
'Uw appelsalade, mevrouw.' Een ober kwam aanlopen en zette een bord voor haar neer.
'Kan ik nu gelijk afrekenen? Alstublieft?'
'Ja, dat is prima, even kijken 2 euro en 95 cent alstublieft.'
Ze overhandigde hem het muntgeld.
'Ja dankuwel, eet smakelijk.'
De over wou weglopen, maar ze hield hem nog even tegen. 'Zou u deze envelop aan de man aan dat tafeltje in die donkere hoek willen geven? Zeg maar niet van wie het is, het is een verrassing.' Ze knipoogde even en overhandigde de ober toen een envelop. De ober knikte en liep met de envelop naar de man. Die keek verbaasd op, maar nam toch de envelop aan. Ze was tevreden. Ookal legde hij hem naast zijn bord neer om verder van zijn maal te eten.
Ze pakte haar vork en duwde de sla opzij, om te kijken waar de appel was. Ze vond de appel wat schaars, maar hij smaakte alsnog goed. Ze had haar bord nog niet leeg en de man stond op en vertrok. De envelop had hij in zijn zak gestoken. Ze legde haar vork neer en stond ook op. Ze pakte de speciale pijlenkoffer van de grond en begon de man te volgen. Hij stopte in het park en ging op het gras zitten, bij de waterkant. Zij ging op het bankje er vlakbij zitten en opende de koffer. Daarin lagen vijf pijlen, het waren vijf speciale pijlen, alleen keerden ze niet terug als je in jouw vingers knipte. Ze waren ontworpen door haar vader, bedoeld om The Hulk te verwonden. Haar vader had ze gemaakt toen ze, na haar eerste ontmoeting, had verteld hoe The Hulk was. De man die ze volgde was natuurlijk The Hulk, maar in kleiner, minder groen formaat, Bruce Banner. Ze haalde er een pijl uit en sloot de koffer weer. Die zette ze onder het bankje. Ze pakte haar boog en legde de pijl erop. Ze zag dat Bruce de envelop opende en het groene vel, wat ze er in had gedaan, er uithaalde. Hij vouwde het open en zag er niks opstaan. Hij maakte een prop van het groene papier en gooide het in het water. Hij leek ietsjes gestrest.
Ze liep vóórzichtig naar hem toe. 'Meneer, heeft u toevallig een telefoon, die ik mag lenen, bij u?'
Bruce keek op en haalde zijn telefoon uit zijn zak, ontgrendelde hem en gaf hem aan haar. Ze nam hem aan en stopte hem in de zak van haar mantel. Hij negeerde haar volkomen en leek niet te merken wat er met zijn mobiel was gebeurd. Ze trok de pees aan en richtte hem op Bruce. Toen ze hem afschoot zag ze het groene monster verschijnen. Hij had geen controle, zoals de eerste keer dat ze hem zag. De pijl zat nog steeds in zijn rug, hij kon er niet bij. Hij haalde uit met zijn vuist en sloeg haar opzij. Ze landde zachtjes, dankzij haar gave, maar voelde alsnog een helse pijn in haar ribben.
Nadat er twee bomen waren omgetrokken, verdween de groene man en verscheen Bruce Banner weer. De pijl zat nog steeds in zijn rug. Ze liep naar hem toe en trok de pijl eruit. Daarna haalde ze de mobiel van Bruce uit haar zak en zag dat hij nog steeds ontgrendeld was. Ze zocht het nummer van Natasha op. De telefoon ging vier keer over en toen klonk de stem van Natasha door de telefoon. 'Bruce!' Ze klonk lichtelijk geïrriteerd, maar ook bezorgd.
'Hallo Natasha, ik wil even sorry zeggen, omdat je door mijn daden de afgelopen twee dagen en vandaag een telefoontje van een bange vrouw had gekregen, van wie haar geliefde was neergeschoten.'
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. 'Anna Stevens.'
'Correct, luister, ik heb nu jouw geliefde neergeschoten. Hij heeft een pijl in zijn rug gekregen, werd de groene gast en weer de man waarop je verliefd bent geworden.'
'Waar ben je?'
'Vraag het Bruce zelf maar, hang trouwens niet op. Dag Natasha.' Ze drukte de telefoon in de hand van Bruce en hoorde dat hij zachtjes tegen de telefoon begon te praten.
Ze pakte haar koffer en liep het park uit, het was een ander park dan de dag ervoor.
Ze liep al even op de straat tot een mannelijke stem haar deed verstijven.
'Wanneer breng je ons een bezoek?'