002.2 After all those years

Langzaam duwden haar slanke vingers het stuk opgevouwde papier door de smalle gleuf. Ze keek er nog even naar en draaide zich toen om. Ze liep naar het park om daar op een bankje te zitten, wachtend op antwoord. Ze zat met haar gezicht richting de opening van het park. "Ik herken jou wel," had ze op het kaartje gezet. Het kaartje voor Tony Stark. Ze was benieuwd of hij wel kwam, maar ze wist dat hij Pepper ging verrassen door met haar te picknicken in het park. Ze had daarom een kaartje in zijn brievenbus gedaan. Ze wou hem spreken, of beter gezegd, wreken. Ze werd al een aantal jaar tijd elke nacht geteisterd met nachtmerries, iedere keer zag ze The Avengers. Iedere keer weer hadden ze hun wapens op haar gericht en lag er lichaam voor haar op de grond. Ze wist niet wie het was en wanneer ze het lichaam om wou draaien, om te zien wie het was, schrok ze wakker. Jason, haar broer, zat elke keer weer bij de rand van haar bed en trooste haar. Hij was een jaar ouder. Ze waren onafscheidelijk, maar de hele familie was heel hecht met elkaar. Ze woonden in een groot huis, allemaal bij elkaar. Haar ouders, haar broer, haar oom en tante en haar oudere neef. Meer niet, de rest was er gewoon niet. Zij sliep met Jason op één kamer, er hing wel een gordijn tussen de bedden, maar het was nog steeds één kamer. Ze was een tijd niet thuis geweest, door haar "obsessie" van The Avengers. Ze zou ze komend weekend weer bezoeken en dan een tijdje onderduiken. Nou ja een soort van, ze had namelijk bepaalde plannen die niet in de smaak zouden vallen bij The Avengers. Haar familie wist van haar plan en steunden haar met alle liefde, voor zover ze het toeliet. Ze stak haar handen in haar broekzakken en vond de brief die Jason haar had gegeven vlak voor ze wegging. Ze las hem elke dag sowieso één keer, maar ze liet hem er nu inzitten.
Ze glimlachte toen ze aan haar familie dacht. Alleen die gedachtes verdwenen uit haar hoofd toen ze een man met zonnebril het park in zag lopen. Zijn ene hand hield een grote picknickmand en zijn andere de hand van een rood-harige vrouw. Ze ging wat rechterop zitten en deed de capuchon van haar mantel ver over haar hoofd. Ze keek naar het liefdeskoppel Stark, zo noemde ze hen, en wachtte tot alles uitgestald was. Daarna stond ze op en liep naar hen toe.
'Tony Stark? Ik ben de afzender van de brief,' zei ze.
Tony keek op en kwam toen overeind. 'Hai, Tony Stark.'
'Dat is mij bekend, ik ben... Anna, Anna Stevens.' Ze schudde de uitgestoken hand kort en liet hem toen weer los.
'Aangenaam kennis te maken, Anna.'
'Zullen we even een stukje lopen?' vroeg ze.
Tony keek naar Pepper en toen weer naar haar. 'Is goed, Pepper, ik ben zo weer terug.'
Ze liep rustig op het pad, in het zicht van Pepper, maar dat was juist haar bedoeling.
'Had je mijn boodschap aan Captain America doorgegeven?' Ze deed langzaam haar capuchon af en pakte een pijl. Ze vond het een handig trucje.
'Sorry? Ik begrijp niet waar je het... Ik ken jou! Dat meisje van een paar jaar terug!' Tony keek haar verbaasd aan.
'Inderdaad, Clint Barton herkende me ook al.' Ze glimlachte even kort, terwijl ze de pijl op haar boog legde en de pees aantrok. 'En ik ben bang dat jou hetzelfde staat te wachten als hem.' Ze richtte de pijl op hem en zag Pepper in haar ooghoeken opstaan.
'Wacht, wat? Heb je hem vermoord?' Tony hief zijn handen en liep achteruit en struikelde, waardoor hij achterover viel.
'Nee, zo ben ik niet, verwondden wel, doden niet.' Ze schoot de pijl af en raakte hem tussen zijn nek en schouder.
Pepper was ondertussen de heuvel afgerend en knielde nu bij Tony neer.
'Tony! Gaat het!' Pepper keek naar de pijl en klemde haar hand om de pijl.
'Doe maar niet, dan werkt mijn trucje niet.' Ze knipte en in haar vingers en de pijl schoot, tussen de vingers van Pepper door, weer terug in de pijlenkoker.
Net zoals Barton en Thor, een paar jaar terug, slaakte Tony een kreet van pijn toen de pijl wegschoot.
'Waarom doe je dit! Wie ben je!' Pepper keek haar boos, maar ook bang aan.
'Gewoon, laten we zeggen dat ze een soort regel hebben overschreden. Ze zijn geen Avengers meer, maar wel geweest, en ik heb een bloedhekel aan dat clubje. Trouwens bel Natasha maar, dat deed mevrouw Barton ook.'
Verder alles negerend liep ze het park uit, ze moest nog een grote persoon opzoeken. Als hij een goed humeur had dan.