002.1 After all those years

Een paar jaar later

Het zand blies overal heen, haar haar wapperde vrolijk in de wind. Haar hand omklemde een sierlijke houten boog, er waren tekens in gekrast en er zat een inkeping in. De zon begon onder te gaan. Ze zag een boerderij met een tractor buiten staan. Achter het glas, van het raam, brandde een gezellig licht. Ze trok de capuchon, van haar mantel, wat verder over haar hoofd en versnelde haar pas. Toen ze voor de dichte deur klopte ze drie keer hard. Even later werd de deur open gedaan en verscheen een vriendelijk uitziende vrouw in de deuropening.
'Kan ik u helpen?' De vrouw klonk wat onzeker.
'Heeft u een appel voor mij?' vroeg ze.
'Een appel? Ik zal even kijken,' zei de vrouw. 'Kom anders even binnen. Het is zo koud buiten.'
Ze stapte over de drempel en volgde de vrouw naar de woonkamer. Nog steeds hield ze haar capuchon op.
'Wie is dit?' Een man zat aan een tafel en keek haar met gefronste wenkbrauwen.
'Gewoon een meisje dat om een appel vraagt.' De vrouw gaf haar een appel.
Ze boog haar hoofd even als een bedankje en verliet toen het huis. Er klonk geschuif van een stoel en ze zag dat de man naar buiten liep.
'Wie ben je?' De man rende en haalde haar in.
'Ik ben... Anna,' zei ze.
'Anna?'
'Precies,' zei ze, terwijl ze in de appel beet.
'En je achternaam?' De man keek haar lichtelijk nieuwsgierig aan.
'Anna... Stevens.'
'Stevens?' Het kwam spottend uit zijn mond.
'Wat is uw naam?' vroeg ze. Ze wist het wel, maar ze wou het gewoon uit zijn mond horen.
'Clint, Clint Barton,' zei de man na een poosje. 'Laat je gezicht zien, ik vertrouw geen mensen zonder gezicht.'
Ze deed haar capuchon langzaam af, en hield hem vast tot ze hem helemaal af had gedaan. Ze pakte daarna een pijl en legde hem op haar boog.
De verbijstering op Clints gezicht was overduidelijk te zien.
'Jij... Dat meisje wat uit The STARK-tower sprong en niet eens doodviel,' zei hij stamelend.
'Leuk dat je me nog kent, op een vreemde manier, maar toch.' Ze glimlachtte en trok de pees aan, nog steeds op de grond gericht.
'Pas op met die boog,' zei Clint.
'Waarom?'
'Je zou iemand kunnen raken.'
'En wat als dat mijn bedoeling is?' Ze richtte de pijl op Clint.
Die begon weg te rennen en zijn vrouw te roepen. Die kwam naar buiten en zag nog net hoe een pijl zich in de zij van haar man boorde. De vrouw slaakte een gil en rende naar haar man toe.
'Clint! Clint!' Ze viel op haar knieën en aaide zijn voorhoofd. 'Het komt goed, ik bel Natasha.'
Ze liep maar het echtpaar toe en keek naar de pijl. 'Hawkeye, ken je dit trucje nog?' Ze knipte in haar vingers en de pijl schoot terug in de pijlenkoker.
Clint slaakte een kreet van pijn en kwam half overeind. 'Hier zal je voor boeten.'
Ze gooide haar hoofd in haar nek en liet een klaterende lach horen. Lachend draaide ze zich om en liep rustig weg. Op weg naar de volgende persoon die ze een bezoekje zou brengen. Tony Stark.